Η περιφερειακή πολιτική της Αθήνας βασίζεται σε δύο πυλώνες. Το πρώτο από αυτά είναι ο «Χάρτης της Τουρκίας». Το δεύτερο είναι «η Τουρκία είναι μόνη». Αυτό σημαίνει ότι η Άγκυρα μπορεί να σπαταλήσει την Ελλάδα στην περιοχή ξοδεύοντας σοβαρές υπερωρίες σε αυτούς τους δύο τομείς. Σε αυτό το σημείο, η είσοδος της Τουρκίας στη διαδικασία εξομάλυνσης με χώρες της περιοχής, συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου, του Ισραήλ και της Συρίας, θα ξεκινήσει ξανά τις στιγμές στην Αθήνα.

Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα σε έκταση και πληθυσμό. Ωστόσο, η ισχυρή διασπορά στον κόσμο είναι σεβαστή παγκοσμίως λόγω παραγόντων όπως η αρχαία ελληνική κληρονομιά και η υγρασία της θάλασσας.Φαίνεται ότι η Ελλάδα έχει χρησιμοποιήσει αυτό το κύρος μέχρι τώρα για να επηρεάσει άλλα κράτη όπως θέλει. Σχεδόν όλοι οι στενοί γείτονες της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένης της δυτικής Τουρκίας, είχαν το μερίδιό τους σε αυτήν την πολιτική. Για να το πούμε ωμά, οι θετικές διακρίσεις που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα από τη Δύση πρόσφεραν σοβαρές ευκαιρίες, όπως η επιμέλεια πολιτικών μεθόδων κατά των στενών γειτόνων της στην Αθήνα. Η πολιτική της Αθήνας απέναντι στην Τουρκία ήταν πάντα αρκετά αυστηρή.

Αθήνα που ανατρέπει τις ισορροπίες

Συγκεκριμένα, αυτή η ακαμψία ενσαρκώνεται ξανά στη διαφορά του νοητικού και του φυσικού χάρτη της Αθήνας. Αν και πολλές πολιτικά διαφορετικές κυβερνήσεις πλοίων έφτασαν στην Αθήνα, η πολιτική της Αθήνας απέναντι στην Τουρκία παρέμενε σχεδόν πάντα η ίδια.

Καταρχάς, πρέπει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα ήταν η δύναμη που επέκτεινε τους τομείς κυριαρχίας της με τις ρεβιζιονιστικές πολιτικές που εφάρμοσε στην Κύπρο, το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Στο Αιγαίο Πέλαγος (Θάλασσα των Νησιών), οι αθηναϊκές κυβερνήσεις προσπαθούν από τη δεκαετία του 1930 να σπάσουν την ισορροπία που καθιέρωσε και προστατεύει η Συνθήκη της Λωζάνης. Το ίδιο ισχύει και για τη Δικηγορική Συμφωνία του Παρισιού του 1947. Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν σεβάστηκαν τις διατάξεις των δύο συνθηκών και εγκατέλειψαν τον κανόνα του «αφοπλισμού των νησιών», που δηλώθηκε ξεκάθαρα. Μέχρι στιγμής, η Αθήνα, σε καθομιλουμένες και μπανάλ εκφράσεις, έχει προσπαθήσει να διαιωνίσει τις παράνομες πράξεις που διαταράσσουν το status quo στη Θάλασσα των Νησιών, με ανησυχίες για την εθνική ασφάλεια.

Στις παραπάνω προτάσεις αναλύεται αναλυτικά η «αμετάβλητη» πολιτική της Τουρκίας που ακολουθεί η Αθήνα. Το πρώτο είναι η παραβίαση των συνθηκών, η κατάρρευση του status quo και η συνεχής επέκταση της κυριαρχίας. Οι αξιώσεις οπλισμού, κατοχής, χωρικών υδάτων και υφαλοκρηπίδας των νησιών μπορούν να αξιολογηθούν σε αυτό το πλαίσιο. Δεύτερον, απεικονίστε την Τουρκία ως επεκτατική, επιθετική και αναθεωρητική. Σχεδόν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης της σημερινής κυβέρνησης Μιωτάκη, έχουν ισχυριστεί ότι η Τουρκία βρίσκεται σε συστηματική επίθεση κατά της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας. Δυστυχώς, η άρδευση ή ο ψεκασμός νερού είναι μια κακή συνήθεια των ελληνικών κυβερνήσεων. Το τρίτο είναι η διασφάλιση των συνόρων με την Τουρκία από το ΝΑΤΟ ή την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Αυτή η στρατηγική της Αθήνας παρέμεινε σε συνεργασία για πολύ καιρό και απέτυχε. Η Ελλάδα, που δεν μπορούσε να βρει την υποστήριξη που περίμενε από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στράφηκε αυτή τη φορά στην Αμερική. Ο λόγος που η Αθήνα στράφηκε σε αυτή τη στρατηγική δεν ήταν για να προστατευτεί από την Τουρκία ή για να αποτρέψει ή να αποκρούσει μια πιθανή τουρκική επίθεση, αλλά για να εξασφαλίσει την περιοχή επέκτασης της Ελλάδας. Με άλλα λόγια, στόχος της Αθήνας δεν είναι η άμυνα αλλά η επέκταση.

Έμφαση στο «εμείς» αντί για «εγώ»

Σε αυτό το σημείο είναι σημαντική η στάση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (ΗΠΑ). Είναι φυσιολογικό οι ΗΠΑ να υποστηρίζουν τις ελληνικές διατριβές για το Αιγαίο. Ο πιο συγκεκριμένος δείκτης είναι η όπλιση της γραμμής από τη Δεδέαα προς την Κρήτη. Διότι επιλέγοντας μια τέτοια συμπεριφορά προσπάθησε να δημιουργήσει μια ασφαλή ζώνη για την ελληνική επέκταση. Ωστόσο, αυτό που αναμενόταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν να αντιταχθούν στον οπλισμό των νησιών του ανατολικού Αιγαίου κάτω από τη μύτη και τη γενειάδα της Ανατολίας από την Ελλάδα και να συμβάλουν στη δημιουργία ενός περιβάλλοντος ειρήνης και ασφάλειας μεταξύ των δύο συμμάχων του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, υπό την επιρροή των ελληνικών λόμπι, ο Λευκός Οίκος έχασε κάθε διορατικότητα και έχασε την ορθολογική και αμερόληπτη θέση του.

Όπως έχω γράψει και δηλώσει σε προηγούμενα κείμενά μου, η Ελλάδα αφιερώνει πολλή διπλωματική δουλειά σε παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο για να εξισορροπήσει την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο αφενός και να λάβει παραχωρήσεις από την Τουρκία αφετέρου. χέρι. . Προσπαθεί να κινητοποιήσει την Αμερική, τη Γαλλία και την Ευρωπαϊκή Ένωση στη δυτική πλευρά της και το Ισραήλ, τη νότια Κύπρο, την Αρμενία και τις αραβικές χώρες στα ανατολικά ενάντια στην Τουρκία. Το πιο εντυπωσιακό σημείο της διπλωματίας της Αθήνας είναι η γλώσσα και η ρητορική που χρησιμοποιεί. Υπό αυτή την έννοια, βλέπουμε ότι η Ελλάδα έχει παραμελήσει την έμφαση στο «εμείς» αντί στο «εγώ» προκειμένου να λάβει την υποστήριξη των δυτικών εταίρων της και του κοινού. Για παράδειγμα, προτιμά περισσότερους όρους όπως η κυριαρχία, η ασφάλεια και η σταθερότητα της Ευρώπης από την κυριαρχία και την ασφάλεια της Ελλάδας. Σε περιφερειακό επίπεδο γίνεται αντιληπτό ότι προτιμά να χρησιμοποιεί έννοιες όπως «επιθετικότητα, επεκτατισμός, παρεμβατισμός και ισλαμοκεντρική οθωμανική πολιτική της Τουρκίας» που ενδέχεται να προκαλέσουν αντιδράσεις από τις χώρες της περιοχής.

θέλει να είναι κπρ

Σύμφωνα με την Αθήνα, η Τουρκία έχει συμβιβαστεί με τους γείτονές της λόγω της πολιτικής της για «νεο-οθωμανισμό» και σταδιακά την έχει απομονώσει στην περιοχή. Εδώ μάλιστα η Αθήνα προδίδει τον εαυτό της. Γιατί η Ελλάδα είναι πολύ χαρούμενη με τη σύγκρουση της Τουρκίας με τους γείτονές της. Υπάρχει όμως ένας αέρας θλίψης και άγχους. Ωστόσο, όποιος μένει άναυδος μπορεί εύκολα να διαβάσει ότι η Αθήνα αναζητά έναν νέο γεωπολιτικό ρόλο και έχει κάνει μεγάλες προσπάθειες να βγάλει την Τουρκία από αυτή τη συνείδηση. Πρωταρχικός στόχος της Ελλάδας είναι να γίνει η νέα χώρα γέφυρα μεταξύ της Μέσης Ανατολής και της Ευρώπης. Αυτός ο ρόλος στη δυτική συμμαχία είχε τερματιστεί από την Τουρκία τα προηγούμενα χρόνια. Ωστόσο, το γεγονός ότι η Τουρκία επέλεξε έναν νέο ρόλο για τον εαυτό της αντί να παίξει το ρόλο στο σενάριο έχει ανατρέψει όλους τους υπολογισμούς της Δύσης. Δεν χρειάζεται να μιλήσω και να μιλήσω. Η Τουρκία έχει υποστηρίξει επανειλημμένα την τελευταία δεκαετία ότι δεν μπορεί να είναι πιστός παίκτης στον ρόλο που κρίνεται ότι αξίζει. Ως εκ τούτου, φαίνεται ότι η Ουάσιγκτον είναι σε θέση να μεταφέρει όλο τον πλούτο της στην Ελλάδα. Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας αναγνωρίζει επίσης ότι οι ΗΠΑ έχουν αλλάξει παίκτες στην περιοχή. Δένδιας ανέφερε σε δήλωση που έκανε: «Η Αμερική θέλει να δει την Ελλάδα ως μια νέα γέφυρα μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής. Γιατί έχουμε καλές σχέσεις με το Ισραήλ και τον αραβικό κόσμο.

Μάλιστα, οι δηλώσεις του Δένδια με αυτόν τον τρόπο, όταν διαβάζονται ανάποδα, προσφέρουν κάποιες κατευθυντήριες πληροφορίες στην Τουρκία. Ρωτάς γιατί; Γιατί η περιφερειακή πολιτική της Αθήνας συνδέεται με δύο βασικούς πυλώνες. Το πρώτο από αυτά είναι ο «Χάρτης της Τουρκίας». Το δεύτερο είναι «η μοναξιά της Τουρκίας». Αυτό σημαίνει ότι η Άγκυρα μπορεί να σπαταλήσει την Ελλάδα στην περιοχή ξοδεύοντας σοβαρές υπερωρίες σε αυτούς τους δύο τομείς. Σε αυτό το σημείο, η είσοδος της Τουρκίας στη διαδικασία εξομάλυνσης με χώρες που έχει προβλήματα στην περιοχή, όπως η Αίγυπτος, το Ισραήλ και η Συρία, είναι τέτοιες εξελίξεις που θα φέρουν αναμνήσεις στην Αθήνα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε: όταν η Τουρκία και η Ελλάδα συγκρίνονται με υγιή τρόπο, βλέπουμε ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει γίνει συνάρτηση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Με άλλα λόγια, η ικανότητα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής να επηρεαστεί από κινήσεις στην τουρκική εξωτερική πολιτική είναι αρκετά υψηλή. Στην προκειμένη περίπτωση, πρόκειται για εντατικοποίηση της συνεργασίας με τις χώρες της περιοχής το συντομότερο δυνατό. Αν γίνει αυτό, η πολιτική εγκλωβισμού και απομόνωσης της Τουρκίας από την Αθήνα θα έχει νόημα.

Μία από τις βασικές στρατηγικές που ακολουθεί η Ελλάδα εδώ και χρόνια είναι η εμπλοκή της Τουρκίας με τρομοκρατικές οργανώσεις εντός και εκτός των συνόρων της. Διότι είναι δυνατή η πρόσβαση στις λεπτομέρειες της σχέσης της Αθήνας με το PKK ακόμη και από ανοιχτές πηγές. Από την άλλη πλευρά, η ψυχρότητα των σχέσεων Τουρκίας-Αιγύπτου, Τουρκίας-Ισραήλ και Τουρκίας-Συρίας είναι πιο ωφέλιμη για την Αθήνα. Στην πραγματικότητα, το να κρατήσει την Τουρκία μακριά από το Αιγαίο και να επιτρέψει στην Άγκυρα να ασχοληθεί με άλλα θέματα είναι κάτι που η Ελλάδα προτιμά έντονα. Ως εκ τούτου, η ελληνική κυβέρνηση αισθάνεται πολύ άβολα με τα βήματα που κάνει η Τουρκία για τη βελτίωση των περιφερειακών της σχέσεων. Μάλιστα, αυτός ο υπολογισμός που έκανε η Αθήνα για δικό της λογαριασμό είναι σωστός. Ωστόσο, του λείπει μια διαρκής λογική. Τελικά, είναι σημαντικό η Τουρκία να κινηθεί με όλες της τις δυνάμεις προς το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο για να αντισταθεί στις παράνομες απαιτήσεις και ενέργειες της Ελλάδας στο Αιγαίο. Για χρόνια, οι αθηναϊκές κυβερνήσεις παίζουν πολιτική για να έρθουν στο προσκήνιο αυτής της πραγματικότητας. Αποδεικνύεται ότι αυτός ο δρόμος πρόκειται να τελειώσει τώρα. Είναι θέμα χρόνου η Τουρκία να ανατρέψει τις κινήσεις της Αθήνας με έξυπνη πολιτική.

[email protected]