«Ήμουν στους ώμους μου όταν έβαλα ένα γκολ πριν από δύο εβδομάδες… Εκείνη την ημέρα, έπεσα πάνω σε πέτρες και κουτάκια με μπογιές… Ακόμα χειρότερα, τα παιδιά που έδωσα χαρτζιλίκι επιτέθηκαν στο σπίτι μου. Δεν υπήρχε παράθυρο ή πόρτα στο σπίτι. Οι κόρες μου ήταν μικρές, προσπάθησαν να τις σκοτώσουν. Ο αρχηγός της αστυνομίας της Κωνσταντινούπολης ήρθε στο σπίτι μου. Είπε «Θεέ μου» μπροστά στη σκηνή που είδε τη νύχτα…»

Έτσι διηγήθηκε την εμπειρία του στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου 1955, στις δύο πιο μαύρες μέρες της τουρκικής ιστορίας, ο Λευτέρ Κουτσουκαντονιάδης, το θρυλικό όνομα του τουρκικού ποδοσφαίρου και της Φενερμπαχτσέ. Υπήρχαν χιλιάδες τέτοια εκείνες τις μέρες της ντροπής. Ένας άλλος είδε τον διπλανό του γείτονα, έναν μαγαζάτορα, με τον οποίο έπαιζε τάβλι καθημερινά, να επιτίθεται στο μαγαζί του με ένα τσεκούρι στο χέρι.

Η οδός Istiklal έμοιαζε με μια ευρωπαϊκή πόλη που κατέλαβαν οι Γερμανοί κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν έγινε καθόλου πόλεμος, αλλά ένας ανήσυχος και απανθρωπισμένος όχλος αφαίρεσε τις ζωές και τις περιουσίες των πολιτών του απλώς και μόνο επειδή ήταν Έλληνες και μειονότητες.

ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ

class = “medyanet-inline-adv”>

Το 1954, οι Ελληνοκύπριοι ξεκίνησαν έναν αγώνα για ανεξαρτησία ενάντια στην τότε βρετανική αποικιακή κυριαρχία και η ελληνική κυβέρνηση έθεσε το θέμα του δικαιώματος αυτοδιάθεσης των κυπριακών λαών στην ημερήσια διάταξη των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ).

Οι Ελληνοκύπριοι φέρνοντας την ιδέα της σύνδεσης του νησιού με την Ελλάδα προκάλεσαν σύγκρουση μεταξύ των τουρκικών και ελληνικών λαών του νησιού.

Καθώς αξιωματούχοι του Υπουργείου Εξωτερικών συνέχιζαν τις κυπριακές επαφές τους στο Λονδίνο, τα νέα διαδόθηκαν στην Κωνσταντινούπολη: «Μια βόμβα έπεσε στη γενέτειρα του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη. Η είδηση ​​μεταδόθηκε για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο στις 6 Σεπτεμβρίου 1955, στη 1:00 μ.μ.

Η εφημερίδα Istanbul Ekspres, που ανήκει στον Mithat Perin, η οποία είναι γνωστή για την εγγύτητά της με το Δημοκρατικό Κόμμα, κυκλοφόρησε μια δεύτερη έκδοση εκείνη την ημέρα και ανέφερε τα γεγονότα στο κοινό με πολύ πιο εντυπωσιακό τρόπο, και η εφημερίδα είχε μια έκδοση περίπου 300 αντίγραφα. χίλια. Η εφημερίδα πουλήθηκε σε όλη την Κωνσταντινούπολη από μέλη του Τουρκικού Κυπριακού Συνδέσμου, που ιδρύθηκε εκείνη την εποχή.

Γύρω στις βραδινές ώρες της ίδιας μέρας, όσοι άρχισαν να συγκεντρώνονται στην πλατεία Ταξίμ πήγαν στην οδό Istiklal με συνθήματα και αφίσες και άρχισαν να καταστρέφουν ελληνικά καταστήματα.

ΗΤΑΝ ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΠΡΟΚΑΤΩ;

class = “medyanet-inline-adv”>

Όλα τα γεγονότα είχαν εξελιχθεί με έναν προγραμματισμένο, συστηματικό και τακτοποιημένο τρόπο που δεν μπορούσε να εξηγηθεί με μια απλή πρόκληση.

Ο Μιχάλης Βασιλειάδης, μάρτυρας της έναρξης των γεγονότων που εξαπλώθηκαν σε όλη την Κωνσταντινούπολη και λέγεται ότι συγκέντρωσαν γύρω στα 100.000 άτομα, αφηγείται τα εξής: «Ήμουν τότε 15 χρονών και δούλευα με έναν γνωστό στο νούμερο 19 στη Ριζάπασα στο Ταχτακαλέ. Εκείνη την εποχή, το πενήντα τοις εκατό των καταστημάτων ανήκε σε μη μουσουλμάνους. Πριν ακόμα ακουστεί η είδηση ​​της βομβιστικής επίθεσης στη Θεσσαλονίκη γύρω στις 2 τα ξημερώματα, τα πράγματα άρχισαν να περιπλέκονται. Τούρκοι έμποροι έρχονταν σε εμάς και έλεγαν: «Καλύτερα να κλείσετε τα μαγαζιά σας και να πάτε σπίτι σας. Μέχρι τις πέντε ήταν κλειστά όλα τα μη μουσουλμανικά καταστήματα. Ένα απίστευτο πλήθος είχε συγκεντρωθεί στο Tahtakale. Δεν μπορούσε να περάσει ούτε αυτοκίνητο, ούτε λεωφορείο, ούτε τραμ. Μικρές ομάδες ανδρών περίμεναν στο Eminönü. Η κατάσταση ήταν η ίδια και στο Bankalar Caddesi. Για άλλη μια φορά, στο Karaköy και στο Kuledibi, συνάντησα άνδρες που περίμεναν κατά ομάδες. Η πλατεία Ταξίμ, από την άλλη, ήταν πλέον σε τέτοια κατάσταση που αν έριχνες μια βελόνα δεν θα έπεφτε στο έδαφος. Τότε κυκλοφόρησε η εφημερίδα Istanbul Ekspres. Τα αναμενόμενα νέα έχουν φτάσει. Ξαφνικά επικράτησε σύγχυση, υψώθηκαν φωνές. Οι επιθέσεις θα μπορούσαν τώρα να ξεκινήσουν.

11 ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΕΘΑΝΟΥΝ

class = “medyanet-inline-adv”>

Η πρώτη επίθεση σημειώθηκε στο ζαχαροπλαστείο Haylayf στο Σισλί, το οποίο ανήκε σε Έλληνα υπήκοο, γύρω στις 7:00 μ.μ. Στη συνέχεια, το αυξανόμενο πλήθος μετακόμισε στο Kumkapı, το Samatya, το Yedikule και το Beyoğlu και άρχισε να λεηλατεί, επιτιθέμενος στα καταστήματα Ελλήνων, μετά Αρμενίων, Εβραίων και ακόμη και Τούρκων κατά λάθος σε πολλές γειτονιές όπου ζούσαν, συλλογικά μη μουσουλμάνων.

Από τις επιχειρήσεις που δέχθηκαν επίθεση και λεηλατήθηκαν, το 59% ανήκε σε Έλληνες, το 17% σε Αρμένιους και το 12% σε Εβραίους.

Στα γεγονότα σκοτώθηκαν 11 άνθρωποι, ο αριθμός αυτός ήταν 15 σύμφωνα με ορισμένες ελληνικές πηγές. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 30 άνθρωποι τραυματίστηκαν, 4.214 σπίτια, 1.004 θέσεις εργασίας, 73 εκκλησίες, μια συναγωγή, δύο μοναστήρια, 26 σχολεία και 5.317 μέρη, συμπεριλαμβανομένων εργοστασίων, ξενοδοχείων και μπαρ, δέχθηκαν επίθεση.

class = “medyanet-inline-adv”>

ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΧΡΕΩΝΟΝΤΑΙ

Ο πρόεδρος Τζελάλ Μπαγιάρ και ο πρωθυπουργός Αντνάν Μεντερές, που βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη κατά την έναρξη των εκδηλώσεων, κήρυξαν στρατιωτικό νόμο αφού οι επιθέσεις δεν μπόρεσαν να ελεγχθούν. Σε σχέση με τα γεγονότα συνελήφθησαν πρώτα 3 χιλιάδες 151 άτομα. Αργότερα, ο αριθμός αυτός ανήλθε στις 5 χιλιάδες 104. Στις 10 Σεπτεμβρίου 1955, ο υπουργός Εσωτερικών Namık Gedik παραιτήθηκε. Στις έρευνες που ακολούθησαν, αριστεροί, διανοούμενοι και κομμουνιστές άρχισαν να θεωρούνται υπεύθυνοι για όσα συνέβησαν. Έχει υποβληθεί καταγγελία κατά ορισμένων διανοουμένων, συμπεριλαμβανομένων των Aziz Nesin, Nihat Sargın, Kemal Tahir, Asım Bezirci, Hasan İzzettin Dinamo και Hulusi Dosdogru. Η υπόθεση κατέληξε σε αθώωση και οι περισσότεροι κρατούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι τον Δεκέμβριο του 1955. Λίγο αργότερα έκλεισε και η εταιρεία Cyprus is Turkish.

class = “medyanet-inline-adv”>

Μετά τα γεγονότα, χιλιάδες Έλληνες που ζούσαν στην Τουρκία μετανάστευσαν από την Τουρκία. Η δημογραφική δομή της Τουρκίας, ιδιαίτερα της Κωνσταντινούπολης, έχει αλλάξει αμετάκλητα και έχει χάσει την κοσμοπολίτικη δομή της, που είναι ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά της ταυτότητάς της.

ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ ΜΙΑ ΜΕΤΑΞΩΤΗ ΓΡΑΒΑΤΑ ΩΣ ΖΩΝΗ

Μετά τις επιθέσεις, η αστυνομία εισέβαλε σε πολλά σπίτια και χώρους εργασίας και κατέσχεσε 6.322 διαφορετικά αντικείμενα, 637 κοσμήματα και 45.915 λιρέτες κατά τη διάρκεια μιας ημέρας έρευνας. Έχω ακούσει προσωπικά την ιστορία μιας επιδρομής του Aydın Boysan. Εκείνη την εποχή, ως αρχιτέκτονας πρωτοστατούσε στην κατασκευή ενός εργοστασίου στον Κεράτιο Κόλπο. Όταν πήγε το πρωί στο σημείο, συνειδητοποίησε ότι πολλοί εργάτες συμμετείχαν στη λεηλασία, και ότι έκρυβαν ότι έκλεψαν στα δωμάτια που έμεναν. Επίπληξε τους εργάτες, λέγοντας ότι δεν ήθελε να κλέψει τίποτα από το εργοτάξιο και ότι έπρεπε να καταστραφούν αμέσως. Την επόμενη μέρα, η αστυνομία έκανε έφοδο στο εργοτάξιο και βρήκε μόνο μια γαλλική μεταξωτή γραβάτα στην ντουλάπα ενός εργάτη. Ρωτήστε τον εργαζόμενο: «Είναι δικό σου; Όταν ρώτησε «Ναι», είπε, «Ας δούμε, ας δούμε». Όταν ο εργάτης προσπάθησε να δέσει τη γραβάτα που είχε βγάλει από το παντελόνι του για ζώνη, άφησε τον γιακά και συνελήφθη.