Οι τελευταίοι αγώνες του αυτοκράτορα μετά την είσοδο των Τούρκων στην πόλη.

Οι δρόμοι, οι αυλές των ναών, τα σταυροδρόμια, τα χωράφια, οι κύκλοι των αμπελιών γέμισαν όλα με λείψανα αγίων, ευγενών, μοναχών, ιερέων και μοναχών. Που είναι τώρα?
Τι καταστροφή!
Ω Κύριε! Θυμηθείτε αυτές τις καταστάσεις που μας έχουν συμβεί.
Κακό μάτι και δες τις προσβολές στις οποίες υποβαλλόμαστε! Η κληρονομιά μας από τους πατέρες μας έχει αφεθεί σε ξένους, τα σπίτια μας έχουν περάσει στα χέρια άλλων.
Σαν να μην είχαμε πατέρα, μείναμε ορφανοί, χήρες οι μάνες μας. Μας καταδίωξαν, υποφέραμε και δεν νιώθαμε πια άνετα.
Οι πατέρες μας αμάρτησαν και πήγαν στο εξής. Πληρώνουμε για τις αμαρτίες τους.
Οι υπηρέτες μας πήραν υπό την εξουσία τους.
Κανείς δεν τους έχει ξεφύγει.
Το στέμμα στα κεφάλια μας έχει πέσει στο έδαφος.
Ντροπή μας! Γιατί έχουμε αμαρτήσει…
Ποια δυνατή γλώσσα μπορεί να περιγράψει την καταστροφή, την τρομερή αιχμαλωσία και την οδυνηρή μετανάστευση που πέφτει τώρα στην πόλη;
Η συμφορά που υπέστη δεν μοιάζει με μια μετανάστευση από την Ιερουσαλήμ στη Βαβυλώνα ή στην Ασσυρία.
συγκίνηση του ήλιου! Ω Γη, κι εσύ τρέμεις και γκρινιάζεις γιατί ο Παντοδύναμος Θεός, που είναι ο δίκαιος κριτής, έχει εγκαταλείψει εντελώς τη γενιά μας για τις αμαρτίες μας!
Δεν είμαστε άξιοι να στρέψουμε το βλέμμα μας στον ουρανό, δεν έχουμε παρά να ακουμπήσουμε το πρόσωπό μας στη γη και να φωνάξουμε στον Θεό: «Είσαι δίκαιος και οι αποφάσεις σου είναι δίκαιες».
Έχουμε διαπράξει αμαρτίες, έχουμε ξεφύγει από τους θρησκευτικούς κανόνες.
Έχουμε κάνει περισσότερη αδικία από οποιοδήποτε έθνος, και ό,τι μας κάνατε, το κάνατε με τις δίκαιες αποφάσεις σας.
Ωστόσο, ω Αλλάχ! Ελέησέ μας και δεν θα σταματήσουμε να προσευχόμαστε».