Οι πολιτικές κουλτούρες της Τουρκίας και της Ελλάδας δεν απέχουν πολύ μεταξύ τους. Δύο ερωτήματα με ενοχλούν: Ως αριστεροί σε αυτή τη χώρα, δεν έχουμε τόση κρίση όσο οι Έλληνες αριστεροί; Και ο Kılıçdaroğlu δεν είναι τόσο προσεκτικός όσο ο Τσίπρας;

Δεν μπόρεσα να βρεθώ μπροστά στους αναγνώστες του PolitikYol την περασμένη Τρίτη γιατί βρισκόμουν στην Αθήνα, την πρωτεύουσα της γειτονικής μας Ελλάδας. Έτυχε να βρισκόμαστε εν μέσω μιας σημαντικής πολιτικής εξέλιξης στην Ελλάδα. Πραγματοποιήθηκε ο δεύτερος γύρος του συνεδρίου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το κόμμα ιδρύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και είναι περισσότερο γνωστό με το συντομευμένο όνομά του, αλλά το πλήρες όνομά του είναι Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που σημαίνει Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η συγκρότηση του κόμματος ήταν η συγχώνευση διαφόρων παρατάξεων της ελληνικής αριστεράς, που θυμίζει τη δημιουργία του Κόμματος Ελευθερίας και Αλληλεγγύης το 1996. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει γίνει σημαντικός ακρογωνιαίος λίθος του ελληνικού πολιτικού φάσματος από το 2004, γνώρισε την πραγματική του άνοδο με προσέλκυση μεγάλων τμημάτων εργαζομένων και ανέργων με την ελληνική κρίση χρέους που ξεκίνησε γύρω στο 2009-2010. Αυτή την περίοδο γίναμε μάρτυρες και της ανόδου ενός χαρισματικού ηγέτη, του Αλέξη Τσίπρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πρώτος στις δύο εκλογές του 2015. Έφθασε στο 36,3%, ποσοστό ψήφου που ήταν όνειρο για ένα κόμμα που ισχυριζόταν ότι είναι ριζοσπαστικό αριστερό, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη τη χώρα. τη δεκαετία του 2000. Με την επίτευξη αυτού του ποσοστού ψήφου, κατάφερε να προσελκύσει μεγάλο μέρος των ψήφων του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της χώρας, του ΠΑΣΟΚ. Μεταξύ 2015 και 2019, παρέμεινε στην εξουσία για περίπου τέσσερα χρόνια, σχηματίζοντας συνασπισμό με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, ένα μικρό δεξιό κόμμα. Το πολιτικό ιστορικό αυτού του υπουργικού συμβουλίου θυμάται ελάχιστα σήμερα, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε την ελληνική κρίση όχι με ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα –όπως ήλπιζε η βάση του– αλλά σύμφωνα με τα αιτήματα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ακόμα κι αν η Ελλάδα έχει πλέον βγει από την κρίση, αυτή η επιτυχία αποδίδεται στη Νέα Δημοκρατία και τον αρχηγό της Μητσοτάκη, που ανέβηκε στην εξουσία το 2019, παρά στον ΣΥΡΙΖΑ.

Μετά τις εκλογές του 2019, ο Τσίπρας, που δεν κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές του 2023, παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματος και ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε σε έκτακτο συνέδριο. Δύο από τους υποψηφίους του συνεδρίου προκρίθηκαν στον δεύτερο γύρο: ο Στέφανος Κασελάκης και η Έφη Αχτσιόγλου. Ενώ ο Κασελάκης αντιπροσώπευε μια πιο φιλελεύθερη γραμμή, ο Ahçıoğlu ήταν πιο κοντά στις παραδοσιακές κομματικές θέσεις. Τελικά ο Κασσελάκης κέρδισε τις εκλογές. Ενώ αυτός ο νεαρός πολιτικός, που πέρασε σημαντικό μέρος της ενήλικης ζωής του στις Ηνωμένες Πολιτείες, τράβηξε τα βλέμματα με την εκλογή του στην ηγεσία του κόμματος, μέσα σε λίγες μόνο μέρες κατάφερε να γίνει μια φυσιογνωμία που δίχασε την ελληνική κοινωνία και τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Θα ήθελα να σταθώ αναλυτικότερα στην άνοδο του Κασσελάκη και παρόμοιων πολιτικών προσώπων σε άλλο άρθρο.

Όσο γινόταν το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, όλες οι εφημερίδες, τα τηλεοπτικά κανάλια και τα ειδησεογραφικά site εντός των ορίων του Εθνικού Συμφώνου καταλήφθηκαν από ένα άλλο συνέδριο, το συνέδριο του CHP. Είμαστε ακόμη στο στάδιο των επαρχιακών συνελεύσεων της τακτικής διαδικασίας συνέλευσης και είναι ακόμη νωρίς για να κάνουμε μια ρεαλιστική πρόβλεψη σχετικά με τη σύμβαση.

Ο Kemal Kılıçdaroğlu, πρόεδρος από το 2010, δήλωσε πριν από μερικές εβδομάδες στον Deniz Zeyrek της εφημερίδας Sözcü: «Δεν θα είμαι υποψήφιος. Δεν υπήρξα ποτέ ξανά υποψήφιος. Δεν έχω υποβάλει ποτέ αίτηση. Η προτεινόμενη οργάνωση. Δεν θα υποβάλω αίτηση ούτε θα υποβάλω αίτηση για υποψηφιότητα για το επόμενο Συνέδριο. «Εάν μου το προτείνει ο οργανισμός, θα είμαι υποψήφιος». Έκανε μια περίεργη δήλωση όπως: Όπως γνωρίζουμε, το αντίστοιχο αυτής της έκφρασης στην πολιτική μας γλώσσα σημαίνει «θα είμαι υποψήφιος». Ένας ηγέτης όπως ο Τσίπρας, που κατάφερε να καταλάβει την πρώτη θέση στις δημοσκοπήσεις με ένα κόμμα να κυμαίνεται γύρω στο 5% και που ήταν πρωθυπουργός για τέσσερα χρόνια -επιτυχώς αλλά ανεπιτυχώς- μπορεί να αποφασίσει να αποσυρθεί από την προεδρία του κόμματος σε ηλικία 49 ετών, αλλά Ο ηγέτης του CHP για 13 χρόνια δεν οδήγησε ποτέ το κόμμα στην πρώτη θέση στις εκλογές. Ένας αρχηγός που δεν μπόρεσε να εκλεγεί βουλευτής και έχασε δύο δημοψηφίσματα δεν μπορεί να παραιτηθεί από την προεδρία του κόμματος, πετάει δειλά την μπάλα στους αντιπροσώπους και εφαρμόζει την τακτική των προέδρων ποδοσφαιρικών συλλόγων που παραδίδονται στο συνέδριο και «ανανεώνουν την εμπιστοσύνη». όταν οι ομάδες τους είναι σε κακή κατάσταση στο πρωτάθλημα.

Με τα χρόνια, πολύ νερό κύλησε κάτω από τη γέφυρα, ο Kılıçdaroğlu απέτυχε ως ηγέτης, παρόλο που έκανε πολλά καλά πράγματα, και προέκυψε η ανάγκη να παραδοθεί η σημαία με τα έξι βέλη του Τουρκικού Κόμματος Επανάστασης σε έναν νέο ηγέτη. .

Δεν θα ήταν δίκαιο να αρνηθούμε αυτό που έκανε ο Kılıçdaroğlu. Όταν ο Kılıçdaroğlu έγινε ηγέτης του κόμματος το 2010, το CHP ήταν ένα παράξενο κόμμα που είχε εγκαταλείψει τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή του και είχε κολλήσει στον στενόμυαλο εθνικισμό, απομακρύνοντας τον δυτικό κόσμο, και όλες οι αποφάσεις λαμβάνονταν από μια μικρή ομάδα γραφειοκρατικών apparatchik. Ο Kılıçdaroğlu μπόρεσε να μεταρρυθμίσει αυτή τη δυσκίνητη δομή σε κάποιο βαθμό, παίρνοντας τον αέρα από το προσωπικό και το πνεύμα των καιρών πίσω του. Όσον αφορά το παρελθόν και την ιστορία της ζωής του, αντιπροσώπευε ήδη μια λαϊκιστική γραμμή σε σύγκριση με τον Ντενίζ Μπαϊκάλ. Ωστόσο, με τα χρόνια, πολύ νερό κύλησε κάτω από τη γέφυρα, ο Kılıçdaroğlu απέτυχε ως αρχηγός, παρόλο που έκανε πολλά καλά πράγματα, και η ανάγκη να παραδώσει τη σημαία με τα έξι βέλη του Κόμματος της Επανάστασης στα Τουρκικά και πάλι ο αρχηγός σηκώθηκε .

Οι πολιτικές κουλτούρες της Τουρκίας και της Ελλάδας δεν απέχουν πολύ μεταξύ τους. Δύο ερωτήματα με ενοχλούν: Ως αριστεροί σε αυτή τη χώρα, δεν έχουμε τόση κρίση όσο οι Έλληνες αριστεροί; Και ο Kılıçdaroğlu δεν είναι τόσο προσεκτικός όσο ο Τσίπρας; Ο Τσίπρας άφησε την ανάρτησή του παραθέτοντας τον στίχο του μεγάλου μας ποιητή Ναζίμ Χικμέτ: «Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχει επισκεφτεί ακόμα». Αναρωτιέμαι αν ο Κιλιτσντάρογλου θα ακούσει και αυτόν τον Νοέμβριο τα λόγια του μεγάλου Έλληνα ποιητή Γιώργου Σεφέρη: «Ποιος θα δεχτεί το δώρο μας στο τέλος του φθινοπώρου; Θα τραγουδήσει τους στίχους του και θα δώσει ένα πολιτικό δώρο σε εκατομμύρια μέλη του CHP που θα τους επιτρέψει να συμβουλευτούν, να επωφεληθούν από τις απόψεις τους και να θεωρηθούν σοφός άνδρας του κόμματος, ακόμα κι αν η πολιτική του καριέρα τελείωσε σε αποτυχία;