Έφυγαν 6 άτομα, επέστρεψαν 5 άτομα

ΤΟΙΧΟΣ – Ο Σαμίρ είναι μόλις 22 ετών. Ήρθε στην Τουρκία πριν από τέσσερα χρόνια από το Αφγανιστάν, όπου γεννήθηκε, για να σπουδάσει και να έχει ένα καλύτερο μέλλον. Δεν ήταν ποτέ πρόθεση του Σαμίρ να μείνει εδώ. Το μόνο του πρόβλημα είναι να εξοικονομήσει χρήματα και να μετακομίσει στην Ευρώπη… Για να το πετύχει, έκανε ό,τι έβρισκε, από τον φούρνο μέχρι το πλυντήριο πιάτων, από τον υαλουργό μέχρι τη σερβιτόρα. Σε αυτή τη διαδικασία εξοικονόμησε τα χρήματα που χρειαζόταν, αλλά δεν του ήταν εύκολο να εκπληρώσει το όνειρό του να πάει στην Ευρώπη.

Πριν από δύο χρόνια επιχείρησε να περάσει τον Έβρο στην Ελλάδα, αλλά συνελήφθη και οδηγήθηκε πίσω από Έλληνες στρατιώτες. Πριν από τρεις μήνες συνελήφθη από την αστυνομία στην Κωνσταντινούπολη, όπου ήρθε για επίσκεψη, παρά την ταυτότητα και την άδειά του, και παρέμεινε στο κέντρο απομάκρυνσης για ένα μήνα χωρίς να κάνει ερωτήσεις. Έκανε οικονομία για τρεις μήνες και κατέληξε στην ακτή της Μαρίτσας με τους πέντε Αφγανούς φίλους του. Έτσι ξεκίνησε η αλυσίδα των γεγονότων που έφεραν τον Σαμίρ πίσω στην Κωνσταντινούπολη.

«Είμαι 22, δεν έχω ζήσει ΠΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ»

Ο Σαμίρ συνοψίζει γιατί μπήκε στη βάρκα στον ποταμό Meriç πίνοντας τον καφέ του σε ένα καφέ στην περιοχή Kurtuluş της Κωνσταντινούπολης: «Είμαι 22, δεν έχω ζήσει ποτέ μέχρι τώρα. Ο Σαμίρ θέλει να σπουδάσει. Εξηγεί ότι δεν μπορεί να το κάνει αν μείνει στην Τουρκία, ότι δεν έχει άλλη επιλογή από το να δουλέψει: «Δουλεύουμε 12 ώρες την ημέρα, μερικές φορές 16 ώρες την ημέρα. Τις περισσότερες φορές, ο μισθός που παίρνουμε δεν είναι καν ο κατώτατος μισθός. Δεν μπορούμε να το πούμε σε κανέναν όταν δεν μας δίνει τα χρήματά μας.

Διαμαρτύρεται και για το κόστος ζωής στην Τουρκία. Δηλώνοντας ότι δεν μπορούσε να ζήσει με αυτά που κέρδιζε, λέει ότι πλέον είναι υποχρέωση του να πάει στην Ευρώπη. Για το λόγο αυτό, λέει ότι αποφάσισε να πάει στην Ελλάδα με τους φίλους του πριν από μια εβδομάδα: «Επειδή προσπάθησα ήδη να περάσω τον Έβρο, οι φίλοι μου με εμπιστεύτηκαν ότι ήξερα το μονοπάτι. Πήγαμε στην Αδριανούπολη με το λεωφορείο. Μετά πήγαμε σε ένα χωριό κοντά στον ποταμό Meriç με το μίνι λεωφορείο. Προσλάβαμε κάποιον να μας πάει σε μια βάρκα. Ο καθένας μας έδωσε 1.500 ευρώ. Είχαμε και χαρτζιλίκι μαζί μας. Μπήκαμε στο καράβι γύρω στις 10:00 μ.μ. Διασχίσαμε. Περάσαμε λίγο τα σύνορα. Ήταν σαν μονοπάτι. Καθώς περνούσαμε από εκεί, μας είδαν Έλληνες στρατιώτες. Εν τω μεταξύ, ένας από τους φίλους μας άρχισε να τρέχει. Μείναμε εκεί που ήμασταν. Εξαφανίστηκε και δεν ακούσαμε ποτέ ξανά νέα μας.

«ΚΡΥΨΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΜΟΥ ΚΑΤΩ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ»

Ο Σαμίρ και οι τέσσερις φίλοι του γδύθηκαν από Έλληνες στρατιώτες, κατασχέθηκαν όλα τα υπάρχοντά τους και ξυλοκοπήθηκαν. Λέει ότι οι στρατιώτες έψαξαν ενδελεχώς και όσοι έκρυβαν χρήματα ξυλοκοπήθηκαν πιο σοβαρά. «Έκρυψα τα χρήματά μου κάτω από τη γλώσσα μου. Ο στρατιώτης έλεγξε αλλά δεν το βρήκε. Όταν μας άφησαν οι στρατιώτες, έβγαλα τα λεφτά από κάτω από τη γλώσσα μου. Ήταν βρεγμένος, αλλά τον στέγνωσα στον ήλιο», εμφανίζεται μια πικρή περηφάνια στο πρόσωπό του. Ενώ το λέει αυτό, ο Σαμίρ κρατάει την αριστερή πλευρά του σώματός του. Όσο κι αν πονάει, προσπαθεί να μην το δείξει. Δεν δείχνει σημάδια ξυλοδαρμού για λεπτά εκτός από τους περιστασιακούς ήχους «αχ» που κάνει ενώ μιλάει. Περιστασιακά γελάει για τις εμπειρίες του και μερικές φορές κοιτάζει γύρω του για να δει αν κάποιος άλλος ακούει. Αν και τα τουρκικά του είναι καλά, νιώθει άβολα. Επειδή είναι Αφγανός, φοβάται μην τον καλέσουν στο καφενείο που καθόμαστε. Εν μέρει ανακουφίζεται από τη φράση «Δεν χρειάζεται να ανησυχείς εδώ» και συνεχίζει: «Μας πήγαν σε ένα μέρος σαν φυλακή. Στην αρχή δεν είχε πολύ κόσμο, αλλά το πρωί έφεραν περίπου 40 ακόμα. Τα ξημερώματα μας έβαλαν σε βάρκες κατά ομάδες και μας έστειλαν πίσω στην Τουρκία.

“ΘΑ ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΗΣΩ ΧΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΞΑΝΑ”

Οι πέντε Αφγανοί που ήταν γυμνοί όταν έφτασαν στις τουρκικές ακτές φόρεσαν ό,τι έβρισκαν, όπως σκισμένα μπλουζάκια και μοναδικά παπούτσια από άλλους πρόσφυγες στην πορεία. Έφτασαν στο καφενείο του χωριού. Αφού ξεκουράστηκαν εκεί για λίγο, πήραν ένα όχημα και ήρθαν στην Κωνσταντινούπολη. “Θα προσπαθήσετε να περάσετε ξανά τα σύνορα;” Η απάντηση του Σαμίρ είναι ξεκάθαρη: Θα εξοικονομήσω χρήματα και θα προσπαθήσω ξανά. Λέει ότι οι φίλοι του σταμάτησαν να πάνε στην Ευρώπη μετά από όσα πέρασε, αλλά ότι δεν είχε σκοπό να το κάνει: «Δεν υπάρχει ζωή για μένα εδώ και δεν υπάρχει ποτέ…»

Σημείωση του συντάκτη: Τα ονόματα έχουν αλλάξει για την ασφάλεια του ατόμου.

Christos

"Φαγητό σπασίκλα. Περήφανος μπέικον λάτρης. Θανάσιμος αλκοόλ. Εξοργιστικά ταπεινός λύτης προβλημάτων. Πιστοποιημένος γκουρού μπύρας."

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *