Ως άτομα, κατασκευάζουμε ένα διάγραμμα ευθυνών που σχετίζεται με τις βασικές μας ανάγκες όπως τροφή, στέγη, ένδυση. Αγαπητοί μου αναγνώστες, θα ήθελα να μιλήσω για λαιμαργία και άρα αδίστακτες καταναλωτικές συνήθειες σε αυτόν τον πίνακα που λυγίζει τον κόσμο και ταυτόχρονα περιέχει ένα σχετικά αντιαισθητικό πρόσωπο.

Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο όπου μερικοί άνθρωποι δεν χορταίνουν, και κάποιοι δεν μπορούν να φάνε και να χορτάσουν. Η λαιμαργία είναι μια χρόνια και ακόρεστη ασθένεια που πλήττει έναν αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων στον κόσμο και στη χώρα μας.

Σε 173 από τις 184 χώρες που εξετάστηκαν στη μελέτη «Our World in Data» του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, παρατηρήθηκε ότι οι άνθρωποι κατανάλωναν περισσότερες από τις συνιστώμενες 2.000 έως 2.000.500 θερμίδες ημερησίως και για τα δύο φύλα και εξήχθησαν τα ακόλουθα συμπεράσματα:

Επιτρέψτε μου απλώς να επισημάνω ότι τα δεδομένα που χρησιμοποιήθηκαν στην έρευνα υπολογίζονται με βάση τη μέση ποσότητα τροφίμων που αγόρασε κάθε νοικοκυριό στις χώρες που περιλαμβάνονται στη μελέτη.

Στη μελέτη, στην οποία η Τουρκία κατέχει την 5η θέση με μέσο όρο 3.762 θερμίδες, επισημάνθηκε ότι η υπερβολική κατανάλωση φαγητού οφείλεται σε λόγους όπως οι μη παραγωγικές συνήθειες ύπνου, η μακροχρόνια εργασία, η έκθεση στη φωτορύπανση και η αγχωτική ζωή.

Στη μελέτη, σημειώθηκε ότι η υπερβολική κατανάλωση φαγητού είναι η κύρια αιτία παχυσαρκίας και ο αριθμός των περιπτώσεων παγκοσμίως, που ήταν 175 εκατομμύρια το 1970, έχει φτάσει σήμερα το 1 δισεκατομμύριο.

Στη μελέτη, η οποία επέστησε την προσοχή στον κίνδυνο αύξησης των ποσοστών παχυσαρκίας, αναφέρθηκε ότι η εν λόγω ασθένεια θα μπορούσε να προκαλέσει υπέρταση, καρδιακές παθήσεις, νόσο του Αλτσχάιμερ και άλλα προβλήματα υγείας.

Η λαιμαργία έχει τρομακτικές οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις καθώς και προβλήματα υγείας. Η παχυσαρκία, μια φυσική συνέπεια της λαιμαργίας, εκτιμάται ότι κοστίζει την υγειονομική περίθαλψη παγκοσμίως 990 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, μαζί με υψηλό δείκτη μάζας σώματος.

Ναι, αγαπητοί μου αναγνώστες, πέρα ​​από αυτά τα στατιστικά στοιχεία που ανέφερα εν συντομία, η λαιμαργία είναι υλικό και ηθικό βάρος. Στην πραγματικότητα, η λαιμαργία μπορεί να ειπωθεί ότι είναι προϊόν ανθρώπινης κατανάλωσης και υπερφαγίας εξάντλησης, που κατευθύνεται προς την κατανάλωση και μετατρέπεται σε παγκόσμιο πελάτη.

Θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή στο ανθρώπινο και συνειδησιακό βάρος της λαιμαργίας, που μπορώ να ορίσω ως την «ασθένεια του αχόρταγου» σε έναν κόσμο όπου γνωρίζουμε τον θάνατο από την πείνα. Νομίζω ότι πρέπει να θυμόμαστε τα μάτια των ψυχών που περίμεναν χρόνια για να φτάσουν σε πηγές πόσιμου νερού και ίσως χάθηκαν πριν προλάβουν να τις φτάσουν, τα μάτια ανθρώπων που εξασκούν το μάσημα με μια μπουκιά και ακόμη και ξέχασαν να καταπιούν, να τρώνε και να πίνουν με ευχαρίστηση.

Με την ευκαιρία αυτή, εύχομαι και ελπίζω ότι η κρίση των σιτηρών, η οποία έχει επηρεάσει αρνητικά τον κόσμο και ιδιαίτερα τις χώρες που παλεύουν με τη φτώχεια λόγω του ρωσο-ουκρανικού πολέμου, θα επιλυθεί το συντομότερο δυνατό.

Για άλλη μια φορά, χαιρετίζω με σεβασμό και ευγνωμοσύνη τον Πρόεδρό μας, ο οποίος κατέβαλε απίστευτη προσπάθεια να λύσει αυτό το πρόβλημα.

Ως μέλη μιας διδασκαλίας που απαγορεύει τη σπατάλη, πιστεύω ότι η ευθύνη μας σε αυτόν τον τομέα έχει γίνει ακόμη πιο δυναμική. Για όσους από εμάς λένε «μην πηγαίνετε για ύπνο χορτάτοι όταν ο αδερφός σας πεινάει», θα ήταν παράλογο να βρεθείτε στην πρώτη πεντάδα αυτής της λίστας ως λαίμαργος. Επιπλέον, η λαιμαργία δεν πρέπει να θεωρείται αποκλειστικά από την άποψη του φαγητού και του ποτού. Πρέπει να θεωρηθεί ως ένα θέμα που μπορεί να θεωρηθεί ως η υπέρβαση όλων των αναγκών που ανταποκρίνονται στην κατάσταση του επαρκούς και του άπορου. Αυτός που φουσκώνει την γκαρνταρόμπα του και αυτός που φουσκώνει την κοιλιά του πρέπει να ευθυγραμμιστεί με τη γραμμή των απορριμμάτων. Το να μετατρέψουμε τον κόσμο σε μια παχύσαρκη γεωγραφία που διψά για απόβλητα υπό την επίδραση των τάσεων απόρριψης είναι ένα άλλο θέμα που πρέπει να εξετάσουμε σε αυτό το διάγραμμα.

Υπό αυτή την έννοια, πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να μοιραζόμαστε το πλεόνασμα με το κοινό, με τους άπορους, ιδιαίτερα τους γείτονες, και να συμμετέχουμε στην κοινωνική κυκλοφορία. Προς αυτή την κατεύθυνση θα μας καθοδηγήσουν οι αξίες μας, που παραπέμπουν στο αίσθημα της ικανοποίησης με μότο μια μπουκιά, μια ζακέτα.

Οι πλούσιοι που καταλαβαίνουν τους πεινασμένους και οι πλούσιοι που νοιάζονται για τους φτωχούς μπορούν να είναι οι παράγοντες της πραγματικής μεταμόρφωσης. Αλλά λέω «όχι απαραίτητα παιδιά και νέοι». Θα πρέπει να δεχτούμε τα παιδιά μας, που έχουν τραφεί με διατροφικές συνήθειες γρήγορου φαγητού, ως λογικούς και συνειδητοποιημένους καταναλωτές, και αν αποκτήσουν συνείδηση, ο κόσμος θα αλλάξει. Οι συνέπειες του γρήγορου φαγητού, δηλαδή των «γρήγορων» διατροφικών συνηθειών και των διατροφικών διαταραχών, θα είναι «γρήγορη» εξάντληση της ανθρώπινης υγείας.

Επισκεπτόμενος το μαρτύριο του Τσανάκκαλε, ήθελα να δω τα πλοία που θα διέσχιζαν τον Βόσπορο και θα έφερναν σιτηρά στους ανθρώπους που θα τους γέμιζε το στομάχι.

Στο νεκροταφείο, απαγγείλαμε τη Φατίχα στους μάρτυρες μας που ήρθαν από όλες τις επαρχίες της χώρας μας για την υπεράσπιση της πατρίδας και θυσίασαν τη ζωή τους εδώ. Το διαβάσαμε σε όσους ήρθαν από τα Σκόπια, το Μπακού, τη Βηρυτό και τα Γιάννενα, καθώς και σε όσους ήρθαν από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Συρία που μαρτύρησαν. Αυτοί που εκτιμούν και χειροκροτούν τους Ιταλούς, Έλληνες, Γάλλους, Βρετανούς και Ρώσους που ήρθαν να εισβάλουν στη χώρα μας τώρα. Το βλέπω ως πολύ περίεργο δίλημμα το ότι το Αφγανιστάν, το Ιράκ και οι Σύροι που μαρτύρησαν στο Τσανάκκαλε γελούν με τα εγγόνια τους.

Εν ολίγοις, είναι καιρός για το άτομο, που αυτοπροσδιορίζεται ως καταναλωτής, να εμπλακεί σε έναν αγώνα απελευθέρωσης, ο οποίος έχει μετατραπεί σε ένα ταξίδι εξάντλησης και έχει κολλήσει ανάμεσα στο σώμα του που μεγαλώνει και την ψυχή του που συρρικνώνεται. Μακάρι να τελειώσει πριν να είναι αργά μια καταναλωτική φρενίτιδα που βασίζεται στον «αχόρταγο».

Δεν θεωρώ ανθρώπινη συμπεριφορά το ότι οι άλλοι δεν χορταίνουν όταν είναι δυστυχισμένοι.