Τις πρώτες πρωινές ώρες της 20ης Ιουλίου 1974, καθώς αλεξιπτωτιστές των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων κατέβαιναν κατά κύματα στην περιοχή Gönyeti λίγο έξω από τη Λευκωσία, στρατεύματα της SAS παρέσυραν τη μικρή παραλία κοντά στην Κερύνεια στην παραλία και αφού έγινε αντιληπτό ότι δεν υπήρχαν εκρηκτικά. τα αποβατικά πλοία άρχισαν να καλύπτουν την παραλία.

Δεν μιλήσαμε ποτέ μέχρι τώρα για το ποιοι είναι, αλλά οι Έλληνες «Θα γίνει η απόβαση στις ακτές της Αμμοχώστου;». Τα εμπορικά πλοία που είχαν σταλεί στην περιοχή αυτή με το φορτίο τους για να τον κάνουν να πιστέψει ότι γεννήθηκε ξανά στο ακρωτήριο Καρπάζ, είχαν γυρίσει το τιμόνι. Την ίδια ώρα αρχίζουν να χτυπούν τα τηλέφωνα στην Αθήνα. Η χούντα των συνταγματαρχών, που έχει δηλώσει ότι «η Τουρκία εξακολουθεί να μιλάει αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα» μετά το πραξικόπημα του Σαμψών της 15ης Ιουλίου, αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο στην Τουρκία όταν ξεκινήσει η ειρηνευτική επιχείρηση στην Κύπρο. Η Άγκυρα είχε ήδη υπολογίσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, είχε λάβει προφυλάξεις στη συνοριακή γραμμή και αποφάσισε να εφαρμόσει μπλακ άουτ σε περιοχές όπου η εμβέλεια των ελληνικών αεροπλάνων, συμπεριλαμβανομένου όλου του Αιγαίου και της Κωνσταντινούπολης, θα ήταν επαρκής.

Υπήρχε όμως μια κατάσταση που η Αθήνα και η Άγκυρα δεν έλαβαν υπόψη τους.

Όπως όλοι οι πραξικοπηματίες, η χούντα των συνταγματαρχών είχε συσσωρεύσει τα περισσότερα τανκς της γύρω από την πρωτεύουσα και έστρεψε τα βαρέλια ενάντια στα δικά της. Ως αποτέλεσμα, η χούντα των συνταγματαρχών δεν μπόρεσε να κηρύξει τον πόλεμο στην Τουρκία και έπρεπε να παραχωρήσει την εξουσία στους αμάχους μετά από μια πικρή περίοδο επτά ετών.

Έχουν περάσει 48 χρόνια από τότε, και οι περισσότεροι από εμάς δεν το γνωρίζουμε, αλλά η επιστροφή της Τουρκίας στο πεδίο της διπλωματίας, οι ενέργειες του πρωθυπουργού Μητσοτάκη να τραβήξει την προσοχή στη διεθνή σκηνή, έχουν αρχίσει να υπονομεύουν σοβαρά την ελληνική κυβέρνηση. .

***

Η ιστορία πρέπει να ειπωθεί πλήρως: Την Πέμπτη, ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι μίλησε στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Όπως είχε ζητήσει ο Έλληνας πρωθυπουργός, ο Ζελένσκι συμφώνησε να μιλήσει στο κοινοβούλιο.

Το αντίθετο συνέβη στο Ισραήλ, ο Ζελένσκι ήθελε να μιλήσει και το Ισραήλ δεν είπε αμέσως ναι σε αυτό το αίτημα.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, στόχος του Έλληνα πρωθυπουργού ήταν να κρατήσει τη χώρα του στην παγκόσμια ατζέντα, να κατευνάσει τον άνεμο που φυσούσε με τη διπλωματική επιστροφή της Τουρκίας.

Σε αντίθεση με τις προσδοκίες, ο Ζελένσκι υποσχέθηκε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του δύο μέλη του τάγματος Azov, ελληνικής καταγωγής, με γνωστό νεοναζιστικό σερί. Έκανε ένα σωρό σκόνης.

Ο ελληνικός λαός είναι ένας λαός που υπέφερε πολύ από τον φασισμό, η προσφώνηση δύο νεοναζί στο ελληνικό κοινοβούλιο δημιούργησε μεγάλη κρίση.

Οι βουλευτές της αντιπολίτευσης αποχώρησαν από τη συνεδρίαση, τα ΜΜΕ σηκώθηκαν όρθιοι. Τρεις ώρες μετά την κρίση, ο εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης ανακοίνωσε ότι δεν θεωρεί κατάλληλη τη συμπεριφορά του Ζελένσκι.

Η κρίση συνεχίζεται εδώ και δύο μέρες, η πρεσβεία της Ουκρανίας στην Αθήνα εξέδωσε ανακοίνωση λέγοντας «Οι στρατιώτες που μιλάνε δεν είναι νεοναζί ή κάτι τέτοιο», αλλά κανείς δεν ασχολήθηκε.

Ας επιστρέψουμε στο τέλος της πρώτης παραγράφου: Λέγεται ότι υπάρχει δημοκρατία στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή, αλλά τα πόδια του κοράκου είναι λίγο διαφορετικά. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη κάνει απίστευτα πράγματα για να διατηρήσει τις ψήφους του απαγορευμένου κόμματος της Χρυσής Αυγής, το οποίο περιλαμβάνει νεοναζιστικά στοιχεία. Για παράδειγμα, ενώ ο αριθμός των αστυνομικών αυξάνεται εκθετικά, ο αριθμός των εκπαιδευτικών και των γιατρών παραμένει στη θέση του. Το κακό είναι ότι όλα τα κρατικά στελέχη που λαμβάνουν όπλα προέρχονται από την ακροδεξιά βάση. Αυτή η τάση είναι στην πραγματικότητα ένα σοβαρό πρόβλημα για το μέλλον του δημοκρατικού πολιτεύματος στην Ελλάδα.

***

Υπήρξε μια άλλη εξέλιξη που οι περισσότεροι από εμάς δεν συνειδητοποιήσαμε.

Η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ επισκέφθηκε και τις δύο πλευρές της Κύπρου την Πέμπτη.

Η χρήση της φράσης «πρόεδρος» από τη Νούλαντ για τον Ερσίν Τατάρ είναι φυσικά σημαντική, αλλά πιο σημαντικό είναι αυτό που είπε στον Γκιουνέι.

Ο Ελληνοκύπριος ηγέτης Αναστασιάδης ανακοίνωσε ότι ο υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ του ζήτησε να συμπεριλάβει την Τουρκία στην ενέργεια της Μεσογείου. Ο Ελληνοκύπριος ηγέτης ήταν τόσο θυμωμένος που δεν μπορούσε παρά να προσθέσει ότι «η ΕΕ αποφασίζει για την EastMed, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να επέμβουν».

Επιτρέψτε μου να συνοψίσω την ουσία του θέματος με γραμμές από την Ελλάδα: «Τους τελευταίους μήνες, η Τουρκία έχει κάνει μια θαυμάσια επιστροφή στην προσπάθεια να επαναπροσδιορίσει τη θέση της στη διεθνή σκηνή», «Στην Ελλάδα, η πρωτοβουλία αυτού του γείτονα συνάντησε ζηλότυπο θαυμασμό και γκρίνια τάσεις. Όλη η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας έχει ακολουθήσει τη γραμμή της ανόητης και τυχοδιωκτικής συμπεριφοράς της Τουρκίας, του εχθρού του τυχοδιώκτη εχθρού μου φίλε μου. Η καταστροφή του Οτσαλάν είναι το αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης.

Αυτές οι γραμμές δεν ανήκουν σε εμένα, αλλά στον Σάκη Μουμτζή που έγραψε στην Καθημερινή. Προσοχή, ακόμη και ο επικεφαλής του υπουργού Εξωτερικών Δένδιας, που νομίζει ότι θα πραγματοποιήσει το όνειρό του να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας επιτιθέμενος καθημερινά στην Τουρκία, δεν διαβάζεται πια.

***

Η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα με τον πληθυσμό, την καταναλωτική όρεξη, τον στρατό και την τοποθεσία της. Δεν είναι εύκολο για τις χώρες στις οποίες έχουν απλώσει το χέρι να αρνηθούν αυτό το χέρι. Για κάποιο λόγο, η Ελλάδα το ξεχνά πάντα και προσπαθεί πάντα να λύσει τα προβλήματά της με την Τουρκία από άλλους. Αλλά υπάρχει ένα σημείο όπου έχουν δίκιο: η εσωτερική πολιτική εξακολουθεί να οδηγεί την πολιτική στην Τουρκία. Μέχρι να έρθει στην εξουσία, οι σκέψεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης δεν εξηγούνται ποτέ. Για παράδειγμα, δεν ξέρουμε καθόλου τι είπε ο Kemal Kılıçdaroğlu για τη Γαλάζια Πατρίδα. Αυτή είναι η αρχή πολλών από τα προβλήματα εξωτερικής πολιτικής μας και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Νταβούτογλου δεν μίλησε ποτέ γι’ αυτό. Για να πείσουμε την Ελλάδα να λύσει τα προβλήματα μιλώντας, πρέπει να εξηγήσουμε ότι η θέση μας στο Αιγαίο δεν είναι κυβερνητική αλλά κρατική πολιτική.

στιγμές

1914 – Οδός Parliament-i Mebusan: Αν και είναι 108 ετών, είναι ένα από τα λίγα μέρη στην Κωνσταντινούπολη που μπορείς να καταλάβεις κοιτάζοντας προσεκτικά.

1970 – Kilyos: Αμετάβλητο μέρος του τουρκικού κινηματογράφου, το Turban Hotel είναι το Kilyos, το σημείο συνάντησης της υψηλής κοινωνίας της Κωνσταντινούπολης. Σχεδόν όλα έχουν αλλάξει εκτός από τα κύματα.

1967 – Sirkeci: Αποδεικνύεται ότι πριν από 55 χρόνια, η κυκλοφοριακή ρύπανση ήταν μέρος της ζωής μας.

εικόνα της εβδομάδας

«…Ένα παιδί χαμένο στα νερά / Τραβώντας το σύννεφο με τον ιστό των ονείρων / Ένα εξαντλημένο μέλλον, γκρίζες στιγμές / Τραβώντας τα αναπάντητα ερωτήματα το ένα μετά το άλλο / Οι ερωτήσεις που δεν βρίσκουν τον προορισμό τους / Ένα μπούμερανγκ στο κεφάλι του παιδιού χέρια”

Πήρα τις γραμμές που διαβάσατε από το ποίημα Dirty Utopia του Ahmet Telli. Από τη διανομή του ιφτάρ στην Ιντλίμπ… Μην σας ξεγελάει η χαρά στα πρόσωπα των παιδιών. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι ενήλικες μιλούν περισσότερο για θύματα πολέμου διαφορετικών θρησκειών και χρωμάτων ματιών από αυτά τα παιδιά. Είναι τα παιδιά ενός κόσμου όπου όχι μόνο η ουτοπία αλλά και όλη η ζωή είναι μολυσμένη…