Υπενθύμισε ότι καταρχήν εκείνη την ημέρα ήταν στην Αθήνα η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ, για την οποία η Καθημερινή έγραψε σε σύντομο άρθρο της για τη συνάντησή της με τον Έλληνα υπουργό Άμυνας Νίκο Παναγιωτόπουλο.
«Και αν η Νούλαντ εμφανιστεί κάπου, τότε μην περιμένετε καλά πράγματα από εκεί», είπε η Ζαχάροβα.
Δεύτερον, υπενθύμισε, ότι η 6η Απριλίου είναι μια συμβολικά μαύρη μέρα στην ιστορία της Ελλάδας.
Ήταν 6 Απριλίου 1941, όταν το ναζιστικό Ράιχ επιτέθηκε στη χερσόνησο (Επιχείρηση Μαρίτα), για τους Έλληνες, η 6η Απριλίου είναι για εμάς η 22η Ιουνίου.
Ήταν μια σύμπτωση ή κάποιος διαβολικά ακριβής υπολογισμός από τους Αμερικανούς συμβούλους, αναρωτήθηκε.
Αλλά το αποτέλεσμα είναι προφανές – το κράτος, κάποτε απελευθερώθηκε και αναδημιουργήθηκε με τη βοήθεια της Ρωσίας, ο πρώτος ηγέτης του οποίου ήταν ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, βρέθηκε ουσιαστικά χωρίς διπλωματικές σχέσεις με τη χώρα μας. Και αυτό παρά το γεγονός ότι μοιραζόμαστε την πίστη με τους Έλληνες, κληρονομούμε την ίδια παράδοση και γενικά ποτέ δεν αρνηθήκαμε να βοηθήσουμε τους Έλληνες φίλους μας. Θυμήθηκε πόσο άξιζε η περσινή μας βοήθεια για την πυρκαγιά της Πελοποννήσου.
Ούτε είναι κακό που η ευρωατλαντική αλληλεγγύη διαγράφει το παρελθόν, άλλωστε, η τιμή του οποίου είναι η κυρίαρχη επιλογή του έθνους. Το κακό είναι ότι στερεί από τους λαούς και τα έθνη το μέλλον τους, την ανεξαρτησία τους και το δικαίωμα σε αυτήν την κυρίαρχη επιλογή.
Πρόκειται για ιστορικούς παραλληλισμούς που μετατρέπονται σε διπλή σταθερή γραμμή, κατέληξε η Marija Zaharova.
“Δεν μπορώ να πληκτρολογήσω με γάντια του μποξ. Θαυμαστής του μπέικον. Εξερευνητής. Wannabe beer maven. Βραβευμένος ειδικός για το αλκοόλ. Πεθελής στο διαδίκτυο.”
