Πριν από 53 χρόνια, στο έδαφος της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου, οι Έλληνες επιτέθηκαν στα χωριά Geçitkale και Boğaziçi υπό τη διοίκηση του Γρίβα, εξοπλισμένοι με περισσότερα από 200 τεθωρακισμένα οχήματα και όπλα τελευταίας τεχνολογίας.

Χιλιάδες Έλληνες και Έλληνες στρατιώτες επιτέθηκαν, σκότωσαν τους μουτζαχεντίν στις θέσεις, λεηλάτησαν τα χωριά και άρχισαν να καίνε μερικά από αυτά.

Ως αποτέλεσμα αυτών των επιθέσεων, δεκάδες βόρειοι Τουρκοκύπριοι σφαγιάστηκαν.

Ο Ali Ergendedeoğlu του Third Way έγραψε την ιστορία και τις λεπτομέρειες αυτής της σφαγής.

Εδώ είναι αυτό το άρθρο:

Αν και η τρομοκρατία της ΕΟΚΑ, που ξεκίνησε στην Κύπρο στα μέσα της δεκαετίας του 1950 με στόχο τη σύνδεση του νησιού με την Ελλάδα, επιχειρήθηκε να αναχαιτιστεί από την «κοινή δημοκρατία» που ιδρύθηκε το 1960, δεν πέτυχε τις μη επιτυχημένες και μαζικές δολοφονικές δραστηριότητες κατά της Τουρκίας Οι Κύπριοι στο πλαίσιο του Σχεδίου Ακρίτας ξανάρχισαν με τα Αιματηρά Χριστούγεννα τον Δεκέμβριο του 1963. Οι Τουρκοκύπριοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τα χωριά τους και περιορίστηκαν σε μια πολύ στενή περιοχή του νησιού. (Συνολικά, περίπου 30.000 Τουρκοκύπριοι από 103 χωριά αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν.)Η άνοδος στην εξουσία της Χούντας των Συνταγματαρχών στην Ελλάδα το 1967 δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Η χούντα σκόπευε να συνδέσει το νησί με την Ελλάδα το συντομότερο δυνατό και ήταν αποφασισμένη να χρησιμοποιήσει τα μέσα που είχε στη διάθεσή της για να πετύχει αυτό το έργο.

Το Geçitkale (Köfünye) και το Boğaziçi (Aytotoro) ήταν δύο χωριά που βρίσκονταν μεταξύ των πόλεων Λευκωσίας και Λεμεσού, με την πλειοψηφία των Τουρκοκυπρίων. Στις 15 Νοεμβρίου 1967, ελληνικά και ελληνικά στρατεύματα υπό τη διοίκηση του συνταγματάρχη Γρίβα επιτέθηκαν ταυτόχρονα σε αυτά τα δύο χωριά. Στρατιωτικές μονάδες που έφεραν στο νησί από την Ελλάδα υποστήριξαν και αυτή την επιδρομή με τεθωρακισμένα οχήματα και βαρύ οπλισμό. Οι Έλληνες κατέστρεψαν τα ραδιόφωνα των ειρηνευτικών δυνάμεων του ΟΗΕ και διέκοψαν τις επικοινωνίες με την περιοχή. Παρά την αντίσταση από τους περιορισμένους σε πόρους Τουρκοκύπριους Μουτζαχεντίν, οι ελληνικές δυνάμεις ανέλαβαν τον έλεγχο και των δύο χωριών μέχρι τις 8:00 μ.μ. Έλληνες και Έλληνες στρατιώτες μπήκαν στο χωριό, άνοιξαν πυρ εναντίον των χωρικών και μάλιστα κάποιους τους έκαψαν ζωντανούς. Συνολικά 24 Τουρκοκύπριοι έχασαν τη ζωή τους σε αυτή τη σφαγή. Η Κυπριακή Ειρηνευτική Δύναμη των Ηνωμένων Εθνών, που έφτασε στην περιοχή μια μέρα μετά το περιστατικό, έστειλε τους τραυματίες από το χωριό στο νοσοκομείο. [1] [2]

Χρόνια μετά τη σφαγή, ένας Έλληνας δημοσιογράφος ονόματι Φάνος Κωνσταντινίδης είπε στη δήλωσή του στην «Επιτροπή Αρχείων Κύπρου» τον Αύγουστο του 2012: Είπε ότι η σφαγή έγινε με τη συναίνεση της Ελλάδας και με εντολή του προέδρου της «κοινής δημοκρατίας», Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.. Και πάλι ο Κωνσταντινίδης στο βιβλίο που έγραψε χρόνια μετά το περιστατικό είπε ότι ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος Μιλτιλάδης Χριτοντουλού κάλεσε Έλληνες δημοσιογράφους στο γραφείο του και «Κύριοι, η επιχείρηση που έγινε σήμερα το απόγευμα στο Köfünye από τον στρατηγό Γρίβα και τον στρατό της Εθνοφρουράς διεξάγεται με εντολή της κυπριακής κυβέρνησης. Εφόσον οι Τούρκοι θυσιάζονται και η Τουρκία απειλεί με εισβολή, σας ζητώ να μην σκέφτεστε πολύ τα γεγονότα… Αν είναι δυνατόν, περιοριστείτε στην επίσημη δήλωση που θα σας γίνει». Παραδέχτηκε ανοιχτά αυτά που είπε. [3]

ΑΠΗΧΟΙ ΤΗΣ Σφαγής

Η σφαγή πυροδότησε οργή στην Τουρκία. Η κυβερνώσα κυβέρνηση Ντεμιρέλ ανακοίνωσε ότι η Ελλάδα πρέπει να αποσύρει τα στρατεύματά της από την Κύπρο, διαφορετικά θα επενέβαινε στο νησί (τότε αμφισβητήθηκε αν η Τουρκία είχε επαρκή μέσα για να επέμβει στρατιωτικά). Η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση έδωσε στην κυβέρνηση την εξουσία να παρέμβει. Στρατιωτικές προετοιμασίες για πιθανές επιχειρήσεις έχουν ξεκινήσει στη Μερσίνα, το Ισκεντερούν και την Κύπρο. Ωστόσο, συνέβη ένα σενάριο παρόμοιο με αυτό του 1964 και παρενέβησαν τα Ηνωμένα Έθνη, το ΝΑΤΟ και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Τουρκία και Ελλάδα κατέληξαν σε νέα συμφωνία. Σύμφωνα με τη συμφωνία που επιτεύχθηκε στις 30 Νοεμβρίου, η Ελλάδα θα αποσύρει τα στρατιωτικά της στρατεύματα από το νησί και, σε αντάλλαγμα, η Τουρκία θα σταματούσε να επέμβει στο νησί. [4]

Ωστόσο, αυτή η συμφωνία δεν μπόρεσε να φέρει ειρήνη στο νησί. Αν και η Χούντα των Συνταγματαρχών ανακάλεσε στην Ελλάδα τον συνταγματάρχη Γρίβα, αρχηγό της ΕΟΚΑ, στις 19 Νοεμβρίου, τα σχέδιά τους για την Κύπρο δεν ήταν ολοκληρωμένα. Η πιο σοβαρή αλλά τελευταία κίνηση της χούντας να πάρει τον έλεγχο της Κύπρου θα γινόταν στις 15 Ιουλίου 1974. Μια ομάδα με επικεφαλής τον Νίκο Σαμσπόν θα ανέτρεπε τον Μακάριο, τον οποίο κατηγόρησε ότι καθυστερούσε την Ένωση, και θα κήρυξε τη λεγόμενη «Ελληνική Δημοκρατία της Κύπρου». . Ωστόσο, με την ειρηνευτική επιχείρηση στην Κύπρο που ξεκίνησε η Τουρκία στις 20 Ιουλίου 1974, αυτά τα όνειρα των Ελληνοκυπρίων και των Ελλήνων θα καταρρεύσουν.

ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Η σφαγή Geçitkale-Boğaziçi το 1967 έκανε τους Τουρκοκύπριους να δημιουργήσουν τους δικούς τους εσωτερικούς μηχανισμούς. Η Προσωρινή Τουρκοκυπριακή Διοίκηση ιδρύθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1967, για να διαδεχθεί την Τουρκοκυπριακή Γενική Επιτροπή που ιδρύθηκε το 1963. Από τότε, Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι διαχωρίστηκαν τελείως μεταξύ τους θεσμικά. Η στάση των Ελληνοκυπρίων απέναντι στην ειρήνη και τον συμβιβασμό έχει φέρει τη διαδικασία σε αυτό το σημείο. [5]

ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ:

Περιοδική έκθεση που υποβλήθηκε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ από την Ειρηνευτική Δύναμη των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο, με ημερομηνία 8 Δεκεμβρίου 1967. [6] Κατά την ανασκόπηση αναφέρθηκε η σφαγή, αλλά και στην έκθεση και στο διάστημα που ακολούθησε την παρουσίαση της έκθεσης. Είναι σαφές ότι ο ΟΗΕ δεν έλαβε τα απαραίτητα και επαρκή μέτρα για να βάλει τέλος στις επιθέσεις του ελληνοκυπριακού διδύμου και να εξασφαλίσει την ασφάλεια των Τουρκοκυπρίων, που δεν είχαν ασφάλεια ζωής στο νησί, και ως εκ τούτου εγκατέλειψαν τους Τούρκους κυβέρνηση. Οι Κύπριοι αντιμετωπίζουν τη μοίρα τους μπροστά σε βαριά οπλισμένους Έλληνες και Έλληνες στρατιώτες. Η πιο οδυνηρή πτυχή του θέματος, από τη σκοπιά της διεθνούς κοινής γνώμης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι ότι μπροστά στο πραξικόπημα του Σαμσπόν που έγινε με τη συμμετοχή της ελληνικής χούντας Στις 15 Ιουλίου 1974, η ειρήνη Η επιχείρηση στην Κύπρο, που διοργάνωσε η Τουρκία χρησιμοποιώντας το δικαίωμα της ως εγγυητή για να σώσει τους συμπατριώτες της στο νησί από πιθανές σφαγές, ακόμη και γενοκτονία, χαρακτηρίστηκε ως «κατοχή» με την υπ’ αριθμόν 37/253 απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών της 13ης Μαΐου 1983. , και ως απάντηση σε αυτό. Οι Τουρκοκύπριοι χρησιμοποίησαν το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση και ανέλαβαν δράση στις 15 Νοεμβρίου 1983, δηλαδή τη 16η επέτειο της σφαγής Geçitkale-Boğaziçi, αφού ανακήρυξαν την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου (ΤΔΒΚ) με την ευκαιρία της επετείου του Geçitkale. -Σφαγή στο Boğaziçi. Έχει αποδείξει ξεκάθαρα ότι δεν σέβεται την ύπαρξη και τη βούληση των Τουρκοκυπρίων.

ΣΥΝΑΨΗ

Στο σημείο που έφτασε σήμερα. Ενώ η εγγύηση της ειρήνης και της ηρεμίας στο νησί είναι ο τουρκικός στρατός, η ελληνική πλευρά συνεχίζει να εξοπλίζεται και η παρενόχλησή της, μεγάλη και μικρή, συνεχίζεται, σε έδαφος όπου δεν υπάρχει εγγύηση και Τούρκοι στρατιώτες, ειδικά όταν το εμπάργκο όπλων κατά των Έλληνες Η πλευρά τέθηκε από τη διεθνή κοινότητα, υπό τη διαιτησία του ΟΗΕ, και των δύο κοινοτήτων. Δεν είναι ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι θα επιτευχθεί συμφωνία στην οποία οι άνθρωποι θα έχουν ίσα δικαιώματα. Στην παρούσα κατάστασή της, η ελληνοκυπριακή διοίκηση της νότιας Κύπρου έχει γίνει ένα πιθανό πρόβλημα ασφάλειας όχι μόνο για την ΤΔΒΚ, αλλά και για την Τουρκία και ακόμη και για άλλες χώρες της περιοχής. [7] Σήμερα, η πρόθεση πίσω από τις προσπάθειες των ιμπεριαλιστικών κρατών, που επιχειρούν να αλλάξουν τα σύνορα πολλών χωρών σε όλο τον κόσμο, σχεδιάζοντας νέους χάρτες και ξεσκίζοντας χώρες πρώτα στο γήπεδο και μετά στο τραπέζι, είναι να ενώσουν τις δύο κοινότητες στην Κύπρο. υπό την ομπρέλα μιας «ομοσπονδίας», θα πρέπει να αμφισβητηθεί σοβαρά. Είναι σαφές ότι η στάση του ιμπεριαλισμού και των διεθνών οργανισμών υπό τον έλεγχό του απέναντι στην Κύπρο διαφέρει από την «επιθυμία για ειρήνη».

Για άλλη μια φορά, πρέπει να παραδεχθούμε ότι ούτε ο ΟΗΕ, ούτε η Ειρηνευτική Δύναμη Κύπρου των Ηνωμένων Εθνών, που υπηρετεί στο νησί από το 1964, ούτε η «διεθνής κοινή γνώμη» έχουν κάνει αυτό που τους αναλογεί για το κυπριακό πρόβλημα. Άρα ξεκάθαρα απέτυχαν στην πορεία. Μακριά από το να λειτουργούν ως «διαιτητές» μεταξύ των δύο κοινοτήτων και να ενεργούν με προκατειλημμένη προσέγγιση, δεν μιλούν ενάντια στη φυλάκιση Τουρκοκυπρίων σε γκέτο, την εξορία από τα χωριά τους και τις σφαγές στο νησί πριν από το 1974, και επιπλέον , καταδίκασαν τους Τουρκοκύπριους σε εμπάργκο και απομόνωση μετά το 1974.

Εάν ο ΟΗΕ και τα όργανά του και η υπόλοιπη διεθνής κοινότητα είναι σοβαρά για την επίλυση του Κυπριακού σήμερα, θα πρέπει να σταματήσουν να αγνοούν την τουρκοκυπριακή κοινότητα, μια από τις δύο κοινότητες στο νησί, και τη βούλησή της και να αναγνωρίσουν την ύπαρξη του Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου. Διαφορετικά, οποιοδήποτε γραπτό έγγραφο ή σχέδιο που θα αναπτυχθεί στο πλαίσιο μιας συμφωνίας που δεν θεωρεί την τουρκοκυπριακή κοινότητα ισότιμη με την ελληνοκυπριακή κοινότητα δεν θα φέρει ειρήνη και ηρεμία ούτε στο νησί ούτε στην περιοχή.

Παρά την αμφίθυμη στάση του διεθνούς κοινού, σήμερα υπάρχει μια πραγματικότητα. Η Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου δεν είναι ένα κράτος που κάθεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Δεν είναι ένα κράτος του οποίου τα σύνορα χαράσσονται από κυβερνήτη. Το γουδί του περιέχει τον πόνο των Τουρκοκυπρίων και το αίμα των Τουρκοκυπρίων Μουτζαχεντίν και Μεχμέττσικ. Οι ψυχές των μαρτύρων του Geçitkale και του Boğaziçi ευλογήθηκαν με την ανακήρυξη της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου ως ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους των Τουρκοκυπρίων στις 15 Νοεμβρίου 1983.

odatv.com

ΠΗΓΗ:

1-) «Ελληνικές θηριωδίες στον τοπικό τύπο στην Κύπρο μεταξύ 1958-1974» – Faruk Akın Emek – Aydın: 2014 – http://adudspace.adu.edu.tr:8080/jspui/bitstream/11607/1768/3/ 10044032.pdf (Άρθρο)

2-) «Ζωντανές αναμνήσεις της Κύπρου μεταξύ 1955-1974» – Ayşe Kılınç – Λευκωσία: 2001 – http://docs.neu.edu.tr/library/6306316181.pdf (Άρθρο)

3-) «Geçitkale – Boğaziçi Events and their results» – Akay Cemal – Kıbrıs Journal – 26.11.2017 – https://www.kibrisgazetesi.com/gecitkale-bogazici-olaylari-ve-sonuclari-makale,3829.html

4-) Τουρκική πολιτική ιστορία – Fahir Armaoğlu – Εκδόσεις Kronik – 2η έκδοση – Κωνσταντινούπολη: 2018

5-) «Ιστορική διαδικασία και πρόσφατες εξελίξεις που δημιουργούν την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» – Καθ. Δρ. atam. gov.tr/wp-content/uploads/Hamza-ERO%c4%9eLU-Kuzey-K%c4%b1br%c4%b1s-T%c3%bcrk-Cumhuriyetini-Creator-History-S%c3%bcre%c3% a7-ve-Son-Geli%c5%9fmeler.pdf (Άρθρο)

6-) Έκθεση της Αποστολής των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο με ημερομηνία 8 Δεκεμβρίου 1967 που υποβλήθηκε στο ΣΑΗΕ – https://www.securitycouncilreport.org/atf/cf/%7B65BFCF9B-6D27-4E9C-8CD3-CF6E4FF96FF9%7D/Cyprus% 20S8286.pdf

7-) «Η Κύπρος δεν είναι καμπούρα αλλά ένας σωλήνας αναπνοής» – Çağdaş Bayraktar, Birol Güger – Cumhuriyet – 10.10.2020 – https://www.cumhuriyet.com.tr/haber/kibris-kambur-degil-nefes -borusu -1772466 (Συνέντευξη)