Η ανάλυση της μη βιωσιμότητας της πολιτικής της Αθήνας για τον περιορισμό της Τουρκίας άρχισε να πολλαπλασιάζεται στον ελληνικό Τύπο. Στο πλαίσιο αυτό, μια επαναστατική δήλωση έγινε από τον Έλληνα καθηγητή Παναγιώτη Ιωακιμίδη.

Με τη δημοσίευση ενός άρθρου στο site In.gr με έδρα την Αθήνα, ο Prof. Ο Ιωακιμίδης είπε: “Μια σαφώς ισχυρότερη χώρα, έτοιμη να πληρώσει υψηλό κόστος, θα μπορούσε να ακολουθήσει τη στρατηγική περιορισμού. Αλλά ούτε εμείς, οι Ηνωμένες Πολιτείες, ούτε η Τουρκία είμαστε Σοβιετική Ένωση!” έγραψε.

Δηλώνοντας ότι η πολιτική που εφαρμόζει η Αθήνα για να αποτρέψει την Τουρκία από το να γίνει περιφερειακή δύναμη είναι «αδιέξοδο», ο Έλληνας καθηγητής είπε: «Αυτό το στυλ πολιτικής είναι αναποτελεσματικό και αδύνατο. Αυτή η προσέγγιση δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα και σπαταλάμε πολλούς πόρους. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο το καλύτερο. Εδώ είναι τα κυριότερα σημεία αυτού του άρθρου…

ΣΤΟΧΕΥΟΥΝ ΜΙΑ ΗΓΕΜΟΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ

Παρά τα έντονα οικονομικά της προβλήματα, η Τουρκία είναι ήδη μια ημιπεριφερειακή δύναμη και στοχεύει να είναι περισσότερο. μια ηγεμονική δύναμη στο περιφερειακό σύστημα και όχι μόνο… Αυτό βέβαια προκαλεί ιερό θυμό μέσα μας. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα περίεργο σε αυτό. Καταρχάς, η Τουρκία είναι η πολυπληθέστερη χώρα της περιοχής. Από τις γειτονικές χώρες, μόνο το Ιράν έχει αντίστοιχο πληθυσμό. Έχει τη μεγαλύτερη οικονομία (τέσσερις φορές μεγαλύτερη από την ελληνική οικονομία) και στοχεύει να γίνει η 10η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο.

ΚΑΝΟΥΝ ΣΕΙΡΕΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Είναι μέρος της ομάδας G20 λόγω του μεγέθους της οικονομίας της. Έχουν ισχυρή ένοπλη δύναμη. Έχουν μια μεγάλη πολεμική βιομηχανία και μπορούν να αναπτύξουν μυστικά προγράμματα όπλων, συμπεριλαμβανομένων πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς ή πυρηνικών όπλων, όπως αναφέρθηκε. Μπορούν επίσης να θεωρηθούν μια αξιοσημείωτη «ήπια δύναμη» επειδή εξάγουν. Κάνουν τηλεοπτικές σειρές σε όλο τον κόσμο. Και πάλι, βέβαια, έχουν ένα καθεστώς πλεγμένο με εθνικιστική ιδεολογία.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΙΩΣΙΜΗ

Υπάρχουν βασικά δύο στρατηγικές: αυτοσυγκράτηση και δέσμευση. Μια σαφώς πιο ισχυρή χώρα, πρόθυμη να πληρώσει υψηλό κόστος, θα μπορούσε να ακολουθήσει μια στρατηγική περιορισμού (όπως έκαναν οι Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας). Ωστόσο, η Ελλάδα προσπαθεί να εφαρμόσει αυτή τη στρατηγική στην Τουρκία. Για το σκοπό αυτό, δημιουργεί στρατιωτικές συμμαχίες με αναξιόπιστες χώρες, επεκτείνει την αμερικανική παρουσία στη χώρα, εξοπλίζεται, ζητά κυρώσεις και κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να αποτρέψει την Τουρκία από το να γίνει ηγεμόνας της περιοχής. Αλλά είτε ο Ερντογάν φύγει από την εξουσία είτε όχι. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις στην Τουρκία βλέπουν ξεκάθαρα ένα σύνδρομο περικύκλωσης και κατακερματισμού στη στρατηγική του περιορισμού (Συνθήκη των Σεβρών). Επομένως, η μόνη στρατηγική που μπορεί να είναι αμοιβαία επωφελής είναι μια στρατηγική δέσμευσης προσαρμοσμένη στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και τις συνθήκες της περιοχής.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ

Στοιχεία στρατηγικής εταιρικής σχέσης: αναζωογόνηση του στόχου ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης της Τουρκίας και εγκαθίδρυση μιας σχέσης τύπου «Ελσίνκι». Ας μην το αγνοήσουμε αυτό. Η Τουρκία θεωρείται μέρος του ευρωπαϊκού συστήματος ασφαλείας. Ακόμα κι αν δεν θέλουμε να το δούμε έτσι.

Η Τουρκία πρέπει να ενσωματωθεί στις δομές του περιφερειακού πλαισίου: για παράδειγμα, για να μην αποκλειστεί στην Ανατολική Μεσόγειο… Πάνω από όλα, τα προβλήματα μεταξύ των δύο χωρών πρέπει να αντιμετωπιστούν πέρα ​​από νομικές προσεγγίσεις. Είναι η μόνη πολιτική που προστατεύει την Ελλάδα και της επιτρέπει να επενδύσει στο μέλλον της. Ο πολιτικός περιορισμός κάνει την άλλη πλευρά πολύ πιο επιθετική και αδιάλλακτη, ό,τι κι αν γίνει, κάτι που είναι υποφερτό για την Τουρκία, σε αντίθεση με την Ελλάδα. Φυσικά, το παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης μπορεί να αναφερθεί για την επιτυχία του περιορισμού. Αλλά ούτε η Ελλάδα είναι ΗΠΑ ούτε η Τουρκία είναι Σοβιετική Ένωση. Τώρα χρειαζόμαστε μια αλλαγή παραδείγματος.

OG