Ενώ υπήρχε μια τεταμένη διαδικασία μεταξύ των δύο χωρών μετά τη σύλληψη ενός ζευγαριού Ισραηλινών στην Κωνσταντινούπολη για κατασκοπεία, σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στη Haaretz, η Τουρκία είπε ότι το Ισραήλ πρέπει να βρει κοινό έδαφος. «Στρατηγικός παίκτης» περιγραφόμενος ως.

Πρώην Πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες, Πρωθυπουργός Εχούντ Μπαράκ και Υπουργός Εξωτερικών Ντέιβιντ Λέβι Συμβουλές έδινε και σε σημαντικά ονόματα όπως π.χ Γενικός Πρόξενος του Ισραήλ στη Νέα Υόρκη εξυπηρετώντας ως Alon pinkas Στο άρθρο που έγραψε, αναφέρθηκε ότι είναι εύκολο να επιλυθούν οι διαφωνίες μεταξύ των δύο χωρών και ότι η Τουρκία και το Ισραήλ έχουν πολλές κοινές κατευθύνσεις και δυνατότητες για γεωπολιτική συνεργασία.

Υπενθυμίζοντας ότι από την άνοδο του Ερντογάν, η Τουρκία, ο κύριος σύμμαχος του Ισραήλ στη Μεσόγειο, αντικαταστάθηκε από την Ελλάδα, «Παρόλα αυτά, δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να παίξει τον ρόλο που μπορεί να παίξει η Τουρκία γεωπολιτικά» έχουν συμπεριληφθεί δηλώσεις.

«ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΕΡΔΟΓΑΝ…»

Το άρθρο περιελάμβανε τις ακόλουθες βαθμολογίες για τον Ερντογάν:

“Τώρα όλοι επικεντρώνονται στις γενικές εκλογές του 2023 και το πραγματικό ερώτημα είναι αν ο Ερντογάν θα αντισταθεί πολιτικά. Υπάρχουν αυξανόμενες αναφορές και ενδείξεις ότι η υγεία του προέδρου και η ικανότητά του να κυβερνά αποτελεσματικά επιδεινώνεται. , γεγονός που οδηγεί σε ερωτήσεις σιωπηλά (…) Ίσως αυτή η συνεργασία θα πρέπει να περιμένει μέχρι το τέλος της εποχής Ερντογάν. Αλλά μέχρι τότε, οι δύο χώρες θα κάνουν κάτι για να μειώσουν τις εχθροπραξίες.

Στο άρθρο σημειώθηκε ότι η μείωση των εχθροπραξιών μεταξύ των δύο χωρών μέχρι τις γενικές εκλογές του 2023 που θα διεξαχθούν στην Τουρκία θα έχει θετικά αποτελέσματα και για τις δύο πλευρές.

«Ο ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΘΗΓΗΜΕΝΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ»

Στο άρθρο, σημειωνόταν ότι τη δεκαετία του 1990, όταν η Τουρκία ήταν ο δεύτερος στρατηγικός εταίρος του Ισραήλ μετά τις ΗΠΑ, οι δύο χώρες ήταν οι υπερδυνάμεις της Μέσης Ανατολής.

Το άρθρο τελείωσε με τα εξής λόγια:

«Η μοναδική γεωγραφική θέση της Τουρκίας, οι σχέσεις της με το Ιράν, τη Συρία, το Αζερμπαϊτζάν, τη Σαουδική Αραβία, τη Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, και τα πολιτιστικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά της την καθιστούν περιφερειακή δύναμη. Αυτό καθιστά την Τουρκία στρατηγικό παίκτη που πρέπει να βρει κοινό έδαφος αντί να τροφοδοτεί την τεχνητή και πολιτικά υποκινούμενη εχθρότητα. Αυτό ισχύει και για την Τουρκία…».