Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, με το παρατσούκλι «δερβίσης» ή «μοναχός», γεννήθηκε στο νησί της Σκιάτου το 1851. Γεννήθηκε σε φτωχή οικογένεια και έζησε στη φτώχεια μέχρι το θάνατό του. Τέλος πάντων, πάντα γι’ αυτό έγραφε και μοίραζε συνεχώς όσα χρήματα είχε.

Όταν τελείωσε το λύκειο και τη μοναστική του εκπαίδευση αποσπασματικά λόγω αδυναμιών και άρχισε να σπουδάζει φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, η οικογένειά του περίμενε να γίνει δάσκαλος και επιστρέφει στο χωριό βοηθώντας τους με τα κανονικά του εισοδήματα, αλλά ο Παπαδιαμάντης δεν το έκανε. έχει ακόμη και τα χρήματα για να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του.

Αυτά τα χρόνια δίδασκε μόνος του Αγγλικά και Γαλλικά και κέρδιζε το ψωμί του μεταφράζοντας για διάφορες εφημερίδες και περιοδικά. Εκτός αυτού, έγραψε σειριακά μυθιστορήματα και ιστορίες. Κέρδισε ελάχιστα και έκανε μια πολύ μέτρια ζωή. Μερικές φορές, όταν δεν έβρισκε χαρτί, έγραφε στις χρησιμοποιημένες χαρτοσακούλες από την ταβέρνα που έτρωγε.

Έζησε μια ζωή μισοπεθαμένη με τα γένια και τα μαλλιά του μπερδεμένα, φορώντας πάντα παλιά και σκισμένα ρούχα. Όταν έλαβε τον μισθό του, πλήρωσε τις εκκρεμείς οφειλές του και μοίρασε τα υπόλοιπα, επέστρεψε εκεί που ξεκίνησε. Κάποτε, μάλιστα, καθώς πήγαινε στο περιοδικό για να εισπράξει τα δικαιώματα του, ο λογιστής είδε τον Παπαδιαμάντη άστεγο και του έδωσε ένα σακουλάκι με φαγητό που είχε ετοιμάσει για τους φτωχούς.

Ο Παπαδιαμάντης πέθανε το 1911. Μετά τον θάνατό του έμεινε στη μνήμη του ως ένας από τους σημαντικότερους ακρογωνιαίους λίθους της ελληνικής λογοτεχνίας, τόσο με τις μεταφράσεις του όσο και με τα γραπτά του.

«Όσο είναι δυνατό να βρεις ίχνη από τα φιλιά του εραστή της στα χείλη μιας γυναίκας, τόσο είναι δυνατό να βρεις το μικροσκοπικό σκάφος στην απέραντη γαλάζια μάζα».

Τρία από τα βιβλία του Παπαδιαμάντη έχουν μεταφραστεί στα τουρκικά. Το Migrant Woman βρήκε αναγνώστες το 2019 και η Hadula το 2020. Η τρίτη και πιο πρόσφατη μετάφραση κυκλοφόρησε πρόσφατα. Ο Ari Çokona είναι ο μεταφραστής του βιβλίου με τίτλο «Lost Derviş», το οποίο φέρει την ετικέτα της Türkiye İş Bankası Culture Publishing.

Υπάρχουν έξι ιστορίες στο Fond Derviş. Η ιστορία που δίνει το όνομά του στο βιβλίο είναι για έναν φτωχό, άστεγο ηλικιωμένο Μουσουλμάνο. Κανείς δεν ξέρει αν είναι πρώην Οθωμανός πασάς ή εξόριστος. Δεν ξέρουμε πότε ήρθε και γιατί ήρθε. Ο γέρος δερβίσης κοιμάται σε ένα μικρό καφενείο. Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό είναι το φυσώντας νεϊ. Τόσο που όλοι όσοι το ακούνε λιποθυμούν. Η λέξη ney σημαίνει “Νάι!” Ο παρατηρητής, που πιστεύει ότι το ρητό (ναι) τον προκαλεί, συμπαθεί ιδιαίτερα τον δερβίση, αλλά το καθήκον μπορεί μερικές φορές να κάνει τα πράγματα αδύνατα.

Στην ιστορία της Sıla Özlemi, συναντάμε έναν ανεπιθύμητο γάμο και έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Ο νεαρός Λιάλιο είναι πολύ δυσαρεστημένος με τον γάμο του με τον μεγαλύτερο Μπάρμπα Μοναχάκη. Επιβεβαιώνει την επιθυμία της οικογένειάς του να ξεφύγει από αυτόν τον γάμο. Αυτός που τον βοηθά είναι ο γείτονάς του Μάθιος και αυτή η απόδραση τον πληγώνει περισσότερο.

Στην ιστορία του Virgo Collector, διαβάζουμε για τις εμπειρίες της θείας Ahtiça, που έπρεπε να φροντίσει τα εγγόνια της. Μια μέρα, η ηλικιωμένη γυναίκα, που δεν τη συντηρεί κανείς και που βγάζει τα προς το ζην κόβοντας ξύλα στο δάσος και μαζεύοντας τα υπολείμματα της σοδειάς, παίρνει χρήματα από τον γιο της που βρίσκεται στο εξωτερικό. Ωστόσο, αυτά τα χρήματα αποκαλύπτουν και το πραγματικό πρόσωπο όλων.

Οι άλλες ιστορίες του Παπαδιαμάντη διαδραματίζονται στους δρόμους που γνωρίζει, ανάμεσα σε ανθρώπους που γνωρίζει. Ναύτες, χιονάνθρωποι, φτωχοί βοσκοί… εμφανίζονται ένας ένας στις ιστορίες του, και υποχωρούν καθώς λένε τα λόγια τους. Με άλλα λόγια, ο Παπαδιαμάντης φροντίζει να τοποθετεί μια ηθική προϋπόθεση στις ιστορίες τους. Έτσι, η μοναξιά, ο οπορτουνισμός, οι αδυναμίες και τα ενδιαφέροντα των ανθρώπων γίνονται πιο εμφανείς. Σε τελική ανάλυση, η φτώχεια είναι ένα χαστούκι στο πρόσωπο αρκετά δυνατό για να γκρεμίσει όλες τις μάσκες.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ

Ο 19ος αιώνας ήταν μια εποχή που το μυθιστόρημα ήταν στο προσκήνιο και τα βιβλία κυκλοφόρησαν σε εφημερίδες και περιοδικά πριν εκδοθούν. Η ιστορία ήταν πάντα στο παρασκήνιο. Το 1883, μετά τον διαγωνισμό διηγήματος που διοργάνωσε το λογοτεχνικό περιοδικό Εστία στην Αθήνα, άρχισε σταδιακά να αυξάνεται η σημασία της ιστορίας στην ελληνική λογοτεχνία. Ο Παπαδιαμάντης ήταν επίσης ένας από τους αξιοσέβαστους συγγραφείς αυτής της περιόδου.

Οι ιστορίες του Παπαδιαμάντη συνήθως επικεντρώνονται στη ζωή των νησιωτών. Οι άνθρωποι εκεί παλεύουν με κάθε είδους προβλήματα, αλλά η φτώχεια έρχεται πρώτη. Η οικονομική στενοχώρια, η ανεργία, η έλλειψη χρημάτων έρχονται από κάπου και εμφανίζονται στις ιστορίες του Παπαδιαμάντη. Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο ίδιος ο Παπαδιαμάντης ζει στη φτώχεια, οι ιστορίες που προκύπτουν έχουν μια πιο ρεαλιστική και παραστατική αίσθηση.

Εκτός από αυτό, έννοιες όπως η αγάπη και η αρετή βρίσκουν επίσης το δρόμο τους στις ιστορίες. Ο Παπαδιαμάντης δεν διστάζει ούτε να επέμβει σε κρίσιμα σημεία, σε παρένθεση. Για παράδειγμα, στην ιστορία Sıla Özlemi, καθώς ο Lialio και ο Mathios έφευγαν με μια βάρκα, διακόπτει και λέει: «Η ιστορία μας θα μπορούσε να είχε μετατραπεί σε δράμα αν το επέτρεπε η λογοτεχνική συνείδηση ​​του συγγραφέα» και αφού έγραψε το κλασικό, πρώτα- Σε κάθε γραμμή συμπεριφοράς, ειρωνικά: «Τι ρομαντικό τέλος, τι δάκρυα…» Μετά κλείνει την παρένθεση και συνεχίζει την ιστορία. Από αυτό μπορούμε να καταλάβουμε ότι η πρόθεση του Παπαδιαμάντη δεν είναι να καλύψει το κείμενο με συναισθήματα και να «κερδίσει πόντους», αντίθετα να αποκαλύψει τις αντιθέσεις ανθρώπου και ζωής.

«Ο μεγαλύτερος πεζογράφος της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας είναι ο Παπαδιαμάντης», λέει ο Γιώργος Σεφέρης. Στο The Fond Dervish, ο Παπαδιαμάντης απευθύνεται στους αναγνώστες του από μια μακρινή εποχή, αλλά από μια κοντινή γεωγραφία. Μακάρι να γίνει γνωστή η αξία του και να μεταφραστούν περισσότερες ιστορίες.