Αυτό το περιστατικό, στο οποίο περίπου 80 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και τουλάχιστον 100 άνθρωποι διασώθηκαν, αποτελεί τη μεγαλύτερη καταστροφή με μεταναστευτικό σκάφος των τελευταίων ετών.

Αναφέρεται ότι στο σκάφος θα μπορούσαν να επέβαιναν 750 άτομα, μεταξύ των οποίων περίπου 100 παιδιά.

«Δεν έχουμε νέα τους για μέρες και δεν ξέρουμε καν αν είναι στο σκάφος», είπε, προσθέτοντας ότι δεν είχαν επικοινωνήσει με τα αγαπημένα τους πρόσωπα από τότε που είχαν φύγει από τη Συρία πριν από περίπου μια εβδομάδα.

Από τις 14 Ιουνίου, όταν το σκάφος βυθίστηκε, έχουν ακούσει διαφορετικές αναφορές για το αν ήταν ζωντανοί ή όχι:

“Σε ένα ατύχημα σαν αυτό, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν κάποιος είναι νεκρός ή ζωντανός. Μια και μόνο λέξη μπορεί να καταστρέψει το ηθικό όλης της οικογένειας.”

Ο Πακιστανό-Βρετανός δημοσιογράφος Raja Faryad Khan λέει ότι ο ανιψιός του, Adnan Bashir, 22 ετών, είναι ένας από τους λίγους επιζώντες.

Φοβούνται όμως ότι στο σκάφος μπορεί να βρίσκονται άλλοι 16 άνθρωποι από το χωριό του στο Κασμίρ του Πακιστάν.

Από την Αγγλία, ο Khan ταξίδεψε στο ελληνικό λιμάνι της Καλαμάτας για να χαιρετήσει τον ανιψιό του, αλλά οι δυνάμεις ασφαλείας τους επέτρεψαν να συναντηθούν μόνο για λίγα λεπτά:

«Ο ανιψιός μου είπε ότι το σκάφος τινάχτηκε, έγειρε στο πλάι και μετά βυθίστηκε στο νερό».

Ο Άλι ζει σε αβεβαιότητα για το τι συνέβη στα αγαπημένα του πρόσωπα στη Γερμανία.

Μεταφέρθηκαν από τη Συρία στον Λίβανο από διακινητές ανθρώπων, στη συνέχεια πέταξαν στη Λιβύη και περίμεναν εκεί για 40 ημέρες την ευκαιρία να διασχίσουν τη Μεσόγειο και να φτάσουν στην Ιταλία.

Ο Ali εξηγεί ότι όλοι στην ομάδα πλήρωσαν 5.000 $ στους λαθρέμπορους:

«Οι λαθρέμποροι τους παρέλαβαν στο αεροδρόμιο και τους πήγαν όπου μπορούσαν».

Είπε ότι οι συγγενείς του ήταν κλειδωμένοι σε ένα μη επιπλωμένο τσιμεντένιο τετράγωνο και κοιμόντουσαν πάνω σε κουβέρτες απλωμένες στο πάτωμα.

Η τελευταία τους συνομιλία ήταν στις αρχές Ιουνίου και ένας από τους στενούς φίλους τους είπε ότι η μετάβαση θα ήταν επικείμενη:

“Μου είπαν ότι θα φύγουν σύντομα γιατί είχε ζέστη και η θάλασσα ήταν ήρεμη. Είδα θλίψη στα μάτια τους, αλλά μπορεί να είναι και κούραση”.

Αυτό που επιδείνωσε τον πόνο του ήταν ότι ο ίδιος διακινδύνευσε τη ζωή του και έφυγε από τον πόλεμο στη Συρία το 2016. Στη συνέχεια, όμως, λέει, άνοιξαν περισσότεροι δρόμοι, επιτρέποντας στους ανθρώπους να φτάσουν στην Ευρώπη πιο εύκολα.

Ο Αλή πήγε στην Τουρκία και από εκεί πήγε στην Ελλάδα με καράβι.

“Πήρα ένα κανό απέναντι στην Ελλάδα, ήταν ένα ταξίδι 4 χλμ. Μόλις φύγαμε, μπορέσαμε να δούμε τα φώτα μερικών από τα ελληνικά νησιά.”

Η απόσταση μεταξύ Λιβύης και Ιταλίας είναι 725 χιλιόμετρα. Ένα άλλο σημείο στο οποίο επέστησε την προσοχή ο Άλι ήταν ότι στους επιβάτες της λέμβου που επέβαινε δόθηκαν σωσίβια.

Η ελληνική ακτοφυλακή είπε ότι κανείς στο βυθιζόμενο αλιευτικό σκάφος δεν είχε σωσίβιο.

Ο Άλι μπορεί εύκολα να μπει στη θέση των κοντινών του. Φαντάζεται τι «μπορεί να σκέφτηκαν» πριν ανέβουν στη βάρκα:

“Δεν ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί. Φοβάσαι ότι κάποιος θα πεθάνει, ότι κάποιος θα πέσει. Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου για αυτήν την τραγωδία, όσο κι αν προσπαθώ”.

Ο Άλι κατηγόρησε τους λαθρέμπορους ότι «περιποιούνται τους ανθρώπους σαν κομμάτια κρέατος» και είπε: «Νομίζω ότι δεν υπολογίζουν καν τον αριθμό των ανθρώπων που έβαλαν στη βάρκα. Δεν τους νοιάζει τι μπορεί να συμβεί. Οι άνθρωποι χρειάζονται ασφαλέστερες διαδρομές. Όχι “Θα σταματήσουμε τη μετανάστευση. Οι συγγενείς μου ήθελαν απλώς να έρθουν στην Ευρώπη, να εργαστούν και να βοηθήσουν τις οικογένειές τους.”