brahim DİZMAN

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος ήταν ένας από τους πιο έμπειρους δημοσιογράφους της χώρας μας, αν και ελάχιστοι γνωρίζουν πλέον το όνομά του. Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε στην Κωνσταντινούπολη μια ελληνική εφημερίδα με το όνομα «Εμπρός». Ο Αλέκος Παπαδόπουλος ανέλαβε και τη διεύθυνση αυτής της εφημερίδας το 1955, μετά τα γεγονότα της 6ης και 7ης Σεπτεμβρίου, και έγινε η φωνή των μη μουσουλμάνων πολιτών που δεν μπορούσαν να απαλλαγούν από τον πόνο της λεηλασίας και της λεηλασίας.

Ήταν μια τόσο θλιβερή αλλά θαρραλέα φωνή που δεν δίστασε να μεταφέρει τα συναισθήματα της κοινότητας στον πρωθυπουργό αυτής της περιόδου, Αντνάν Μεντερές, και σε ολόκληρο τον κόσμο: «Θα μείνουμε σε αυτή τη χώρα», είπε. , “Θα μείνουμε στη θέση μας εδώ. Οι Έλληνες θα σηκωθούμε από εκεί που πέσαμε για να ξαναχτίσουμε τις εκκλησίες μας, να θάψουμε τους νεκρούς μας και να τακτοποιήσουμε τα σχολεία, τους χώρους εργασίας και τα σπίτια μας. Θα μείνουμε σε αυτήν τη χώρα που γεννηθήκαμε, όπου μεγάλωσε, εκεί που είναι οι τάφοι των παππούδων και των πατεράδων μας, αν και τώρα σπασμένοι».

Αυτή η έκκληση είχε πολλές επιπτώσεις εντός και εκτός της χώρας. Ίσως το παράξενο της ιστορίας. Πέντε χρόνια αργότερα, ο Αλέκο Μπέης διορίστηκε μεταφραστής για τις ακροάσεις Yassıada.

«Ο Μεντερές ήταν εκεί, αλλά δεν είχα το παραμικρό θυμό ή μνησικακία. Κλαίει μόνο για τον πεσμένο άνθρωπο. Δεν ξέρω, στεναχωρήθηκε όταν είδε το λεηλατημένο κράτος της οδού Ιστικλάλ; Ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη καρδιά.

Εννέα χρόνια μετά την κλήση του Εμπρός, ο Αλέκος Παπαδόπουλος αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα του το 1964, έχοντας στην αγκαλιά του τον τρίχρονο γιο του, την αγαπημένη του σύζυγο Ελένη Χανίμ και μόνο μια βαλίτσα. Γεννήθηκε σε αυτές τις χώρες, σπούδασε σε σχολεία, έκανε τη στρατιωτική του θητεία, πλήρωσε τους φόρους του. Ως ιδιώτης ήλπιζε να ζήσει και να είναι ευτυχισμένος στους δρόμους, τις πλατείες και τα παζάρια της πόλης που γεννήθηκε, αλλά αυτό που συνέβη στην Κύπρο, οι πολιτικές συγκρούσεις, τον είχαν πετάξει σε μια πόλη που δεν γνώρισε ποτέ, την Αθήνα.

Παρόλο που έπρεπε να φύγει από αυτή τη χώρα, στάθηκε σταθερός θάβοντας ό,τι συνέβη και αυτό που είδε στην καρδιά του. Ποτέ δεν ξέχασε ότι η ισχυρότερη ρίζα αυτής της προσκόλλησης βρισκόταν στην Ανατολία και είχε αγωνιστεί για την τουρκοελληνική φιλία σε όλη του τη ζωή. Έγραφε ακούραστα άρθρα υπέρ της φιλίας και της αδελφοσύνης στις εφημερίδες «Ήμερα», «Κήρυξ», «Έθνος» και «Εθνικός» που κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα και εργάστηκε πάνω στη θέση ότι δύο λαοί μπορούν να είναι ευτυχισμένοι μαζί χωρίς να είναι δέσμιοι των βασάνων. Αυτή η προσπάθεια δεν πέρασε χωρίς ανταμοιβή ούτε από την τουρκική πλευρά. Έλαβε το Βραβείο Ειρήνης Abdi İpekçi το 1989 για τα άρθρα του στο περιοδικό «Πολιτική Εποπτεία».

Όταν ζήτησα από τη μεταφράστρια Şebnem Arslan, που ζει και εκδίδει στην Ελλάδα, να γράψει ένα βιβλίο για την εθνικιστική συμπεριφορά των δύο λαών, που μοιάζουν πολύ, μου απάντησε: «Γράψε Αλέκο, θα μπορούσε να είναι πολύ ενδιαφέρον».

Κάπως έτσι γεννήθηκε το κοινό βιβλίο «Like My Brother» που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Heyamola στην Τουρκία και τις Jason Books και Eptalafos Publishing στην Ελλάδα. Του γράψαμε δέκα επιστολές και εξετάσαμε τις στάσεις και των δύο πλευρών. Στο βιβλίο που εκδόθηκε το 2016 και δημοσιεύτηκε τρεις φορές και στις δύο χώρες, ο Αλέκος Παπαδόπουλος περιέγραψε ορισμένα γεγονότα του λυκόφωτος με την αντικειμενικότητα ενός έμπειρου δημοσιογράφου. Όταν συναντηθήκαμε μετά από λίγο και περπατούσαμε μαζί στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης, όταν τον ρώτησα πώς ένιωθε μετά από τόσα χρόνια, είπε, «Δεν θυμώνω, δεν τρελαίνομαι. είτε συναισθήματα. Μόνο προσβάλλομαι και φοβάμαι να προσβάλω και να πληγώσω άλλους που σκέφτονται με ανθρώπινο και εποικοδομητικό τρόπο», είπε. Χάσαμε τον Αλέκο Μπέη, που ερχόταν κατά καιρούς στην Κωνσταντινούπολη, περιπλανήθηκε στις γειτονιές των παιδικών του χρόνων, γύρισε στα νιάτα του στην οδό Istiklal και είπε: «Το μόνο που θέλω είναι να κάνω μια ταφή δύο τετραγωνικών μέτρων στην Κωνσταντινούπολη». 15 Νοεμβρίου, σε ηλικία 87 ετών, στην Αθήνα. Μερικά από τα λόγια του στις επιστολές του στο Like My Brother ήταν σαν μια απόδειξη για τη ζωή και τους ανθρώπους δύο χωρών: «Αυτός ο ρομαντικός παλιός φίλος πιστεύει μόνο στους ανθρώπους. Χωρίς εθνικότητα, χωρίς γλώσσα, χωρίς πεποιθήσεις…»

Και οι δύο χώρες οφείλουν στον Αλέκο Παπαδόπουλο. Οφείλουν τη θλίψη που περιέβαλλε τις ψυχές τους σε όλη τους τη ζωή, την πόλη που διάλεξαν, την παιδική ηλικία που επισκιάστηκαν, τη νιότη που σκοτείνιασαν, τους φίλους και τα όνειρά τους. Το να πει αντίο μπορεί να μην λειτουργεί πια, αλλά το ήθελε όχι για τον εαυτό του, αλλά για το μέλλον των δύο χωρών που αγαπά, του λαού της Ανατολίας, με τον οποίο είναι δεμένος με αγάπη. γιατί πίστευε μόνο στον άνθρωπο.

Η Ελλάδα δεν έχασε μόνο έναν διανοούμενο με καταγωγή από την Ανατολία. Η Τουρκία έχασε επίσης έναν από τους παλαιότερους δημοσιογράφους της. Αντίο Αλέκο Παπαδόπουλε.

ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ
Αλέκος Παπαδόπουλος,
Ιμπραήμ Ντίζμαν
Εκδόσεις Heyamala, 2016