Ο Βενιζέλος πάντα κατάφερνε να κάνει την Ελλάδα αντικείμενο διαπραγματεύσεων για να αρπάξει εδάφη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στις πολιτικές πολώσεις που βιώνονταν στην Ευρώπη. Ο Μιωτάκης, ομοίως, προωθεί μια πολιτική προσανατολισμένη στην Τουρκία στην πόλωση ΗΠΑ-Ρωσίας.

Οι περισσότεροι Έλληνες δεν μπορούσαν να προβλέψουν ότι το έτος 200, η ​​ανεξαρτησία θα γινόταν μια χώρα που θα ενεργούσε σύμφωνα με τις οδηγίες των δυτικών χωρών, όπως έγινε στα χρόνια της ίδρυσης της Ελλάδας. Η σημερινή κατάσταση της Αθήνας, που ασκεί επεκτατική πολιτική κατά των χωρών γύρω της, με την υποστήριξη της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας από την εξέγερση του Μαρόκου το 1821, είναι ένδειξη ότι η στάση της στο πλοίο δεν έχει αλλάξει πολύ.

ισορροπία ζ στη Μεσόγειο

Πολλά κράτη που σμήνος στη Μεσόγειο, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, της Ελλάδας και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (ΗΠΑ), είναι ενάντια στην άνοδο της Τουρκίας στη Μεσόγειο. Όσοι θέλουν να προσαρμόσουν αυτή την πολιτική ψυχολογία στα δικά τους εθνικά κέρδη έρχονται στην Ελλάδα. Πράγματι, οι Έλληνες πολιτικοί είναι πολύ έμπειροι στο να χαρακτηρίζουν τα τουρκικά σχέδια καρτών σύμφωνα με τα εθνικά οφέλη. Είναι επίσης σημαντικό να γνωρίζουμε ότι υπάρχει η ιδέα να γίνει η Ελλάδα μια χώρα που ενώνει τη Δύση και την Ανατολή στις εθνικές πολιτικές που ασκούν Έλληνες πολιτικοί. Ίχνη αυτής της σκέψης βρίσκονται με βάση το όνειρο της «Μεγάλης δεά» που εξέφρασε ο Έλληνας πατέρας Ιωάννης Κωλλέτης στις 14 Ιανουαρίου 1844. Στην ομιλία του ο Κωλέτης είπε: «Η Ελλάδα είναι γεωγραφικά το κέντρο της Ευρώπης. Κρατάει το χέρι. της Δύσης με το δεξί του χέρι και το χέρι της Ανατολής με το αριστερό και ενώνει τα δύο». Με αυτό το μότο δρα σήμερα και ο Μπαμπακάν Κυριάκος Μιωτάκης. Ο ίδιος, όπως και οι προκάτοχοί του στο πλοίο, επιδιώκει να κερδίσει το γεωπολιτικό πλεονέκτημα της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας. Εφόσον οι Έλληνες, ως θαλάσσιο έθνος, γνωρίζουν καλά τη σημασία των θαλασσών στο διεθνές εμπόριο και την πολιτική, γνωρίζουν την αξία που θα είχε ο αποκλεισμός της Τουρκίας από τη Μεσόγειο και το Αιγαίο Πέλαγος.

Από τις 15 Μαΐου 1919, ημερομηνία κατάληψης της Σμύρνης από τους Έλληνες, η ελληνική πολιτική απέναντι στην Τουρκία καθορίζεται από την πολιτική διακοπής των σχέσεων των Τούρκων με τις θάλασσες. Είναι επίσης δυνατό να πάει αυτή η πολιτική πιο πίσω. Το ευαίσθητο θέμα εδώ είναι ότι η Ελλάδα καταλαμβάνει συνεχώς τις θάλασσες χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία νησιά και ακτές. Είναι λοιπόν ένα αξιοσημείωτο εύρημα να υποδηλώνει κανείς ότι οι θάλασσες βρίσκονται στο επίκεντρο της επεκτατικής πολιτικής της Ελλάδας. Η ανάγνωση των πολιτικών του Meis για την Αθήνα στην Κύπρο σε αυτό το πλαίσιο θα ήταν μια κατάλληλη προσέγγιση για την ιστορική συνέχεια.

Σύμμαχος σε επιφυλακή!

Ο μόνος παράγοντας που εμποδίζει την ελληνική πολιτική επέκτασης προς την Ανατολή σε ξηρά και θάλασσα είναι η ισχύς της Τουρκίας. Είναι αποδεκτό. Το πλοίο είναι γεμάτο από αυτά τα παραδείγματα. Επομένως, το όριο της ελληνικής ισχύος είναι η Τουρκία. Από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μέχρι σήμερα, η Αθήνα δεν έχει εγκαταλείψει τη θέση της ως μια χώρα που βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση και αναζητά ευκαιρία εναντίον της Τουρκίας. Η πολιτική της εκμεταλλεύσεως της αδυναμίας του οθωμανικού κράτους ή της Τουρκίας και της απόκτησης γης από τους Τούρκους είναι γνωστή ως μέθοδος στην οποία κατέφυγε σκληρά η Ελλάδα. Ο τελευταίος που εφάρμοσε αυτή τη μέθοδο ήταν ο υπουργός του Κόμματος των Φιλελευθέρων Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος κατείχε την προεδρία στα χρόνια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Βενιζέλος ήταν πολύ σημαντικός για την προσάρτηση της Κρήτης στην Ελλάδα. Ο Βενιζέλος ακολουθούσε κακή δυτική πολιτική. Βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στη φιλία Βρετανών και Γάλλων. Σύμφωνα με τον ίδιο, η Ελλάδα πρέπει να έχει δύο βασικούς στόχους εξωτερικής πολιτικής. Το πρώτο είναι να εξευρωπαϊσθεί η Ελλάδα στο πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό και κοινωνικό της πλαίσιο και έτσι να αποκτήσει μια αξιοσέβαστη θέση στο ευρωπαϊκό σύστημα κρατών. Το άλλο είναι να πάρουμε τη Μεγάλη Ντέα, που είναι η ουσία της ιδέας της Μεγάλης Ελλάδας, για να την πραγματοποιήσουμε. Όταν εξετάζονται οι συμπεριφορές εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Μιωτάκη, καταλαβαίνει κανείς ότι δεν διαφέρει πολύ από τον Βενιζέλο. Είναι απολύτως δυνατό να αισθανθεί αυτό το πνεύμα στον Μιωτάκη σε πολιτικές που εκτείνονται από το Αιγαίο μέχρι την Κύπρο.

Η μέθοδος που ακολουθούν οι δύο ηγέτες για την επίτευξη των στόχων είναι σχεδόν η ίδια. Σύμφωνα με τον Βενιζέλο, υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να αρπάξεις εδάφη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία: υποστήριξη από τη Δύση και αδυναμία από την Τουρκία. Αυτή είναι μια μέθοδος που έχει δοκιμαστεί στη διαδικασία της ανεξαρτησίας της Ελλάδας και στις επακόλουθες αποκτήσεις γης.

Ο Βενιζέλος πάντα κατάφερνε να κάνει την Ελλάδα αντικείμενο διαπραγματεύσεων για να αρπάξει εδάφη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στις πολιτικές πολώσεις που βιώνονταν στην Ευρώπη. Ο Μιωτάκης, ομοίως, προωθεί μια πολιτική προσανατολισμένη στην Τουρκία στην πόλωση ΗΠΑ-Ρωσίας. Διατηρώντας την ουκρανική πολιτική της Αθήνας εστιασμένη στην Τουρκία, εστίασε στην Ελλάδα και την Ουκρανία. Αυτό φέρνει επίσης τη Ρωσία και την Τουρκία σε κριτική. Για να βάλει αυτή τη στρατηγική στην ατζέντα της παγκόσμιας κοινής γνώμης, σχεδιάζει να εμπλέξει την Τουρκία στο βρώμικο παιχνίδι που έχει στήσει κάνοντας προκλητικές ενέργειες στο Αιγαίο. Στην πραγματικότητα, όλα αυτά είναι μια φυσική αντανάκλαση της διεφθαρμένης πολιτικής της Ελλάδας που είναι κλειστή στην αλλαγή, που υποστηρίζεται από τη Δύση και τροφοδοτείται από την Άγκυρα.

Ρωτήστε ως διαφήμιση

Ο κύριος στόχος του Μιωτάκη είναι να θέσει τα χωρικά ύδατα του Αιγαίου σε ένα τετελεσμένο γεγονός και να τα αναμείξει μέσα σε 12 ναυτικά μίλια. Ο Μιωτάκης γνωρίζει καλύτερα ότι μια τέτοια απόφαση δεν διαφέρει από την κήρυξη πολέμου στην Τουρκία. Παρόλα αυτά, υπολογίζει ότι η στρατιωτική ισχύς στα νησιά, που εξόπλισε ενάντια στις συμφωνίες της Λωζάνης και του Παρισιού, η στρατιωτική παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών που εκτείνεται από τη Δεδέα έως την Κρήτη και οι στρατιωτικές συμφωνίες που έχει με τη Γαλλία θα βάλουν φρένο στην Τουρκία. . Ο Έλληνας πρωθυπουργός Ακάς βασίζεται στη δύναμη της Δύσης και στην «αδυναμία» της Τουρκίας και όχι στη δική του χώρα. Στη διάσκεψη του Παρισιού (1919), ο Βενιζέλος, στηριζόμενος στην υποστήριξη των δυτικών χωρών, ζήτησε να πάρουν τα εδάφη από το Φετιγιέ μέχρι το Ερντέκ από τους Τούρκους και να δοθούν στην Ελλάδα. Η περιπέτεια του Βενιζέλου στην Ανατολία κατέληξε σε «καταστροφή» παρά την υποστήριξη των λευκών από τη Γαλλία και την Αγγλία. Ωστόσο, ο Βενιζέλος θεώρησε ότι άρπαξε μια ιστορική ευκαιρία με κατεύθυνση τη Μεγάλη με τους δυτικούς ανέμους με τους οποίους φούσκωσε τα πανιά του. Ωστόσο, η εξυπνάδα και η απληστία του Βενιζέλου έπεσαν στην παγίδα της Ελλάδας.

Τώρα ο Μιωτάκης κοντεύει να πέσει στη Βενιζελική Τούζα στο Αιγαίο με τις δηλώσεις του, τις πολεμικές προκλήσεις του και τις προκλήσεις του που στοχεύουν την Τουρκία με κάθε ευκαιρία. Διότι, παρά τις εξοπλιστικές και συμμαχικές δραστηριότητες της Ελλάδας στο Αιγαίο, σε αντίθεση με το διεθνές δίκαιο και το πνεύμα της συμμαχίας, η ισορροπία δυνάμεων και η νομιμότητα είναι υπέρ της Τουρκίας. Άλλωστε, η στήριξη στη Δύση, η στήριξη στις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία δεν ανησυχεί την ισχυρή κοινωνική και πολιτική δομή της Τουρκίας. Επομένως, οι υπολογισμοί του Μιωτάκη ξεπερνούν κατά πολύ τις συνθήκες της realpolitik. Σε κάθε περίπτωση, η Τουρκία είναι μια πολιτισμένη χώρα με υψηλή εθνική ικανότητα, που ενισχύει το ΝΑΤΟ, τηρεί τις δημοκρατικές αρχές και έχει προσαρμόσει την αναπτυξιακή της τροχιά στη Δύση. Για το λόγο αυτό, είναι μια μάταιη προσπάθεια να δημιουργηθεί ψυχολογική πίεση στην Τουρκία με την ταύτιση της Τουρκίας με τη Ρωσία στη δυτική κοινή γνώμη.

διπλωματία ομήρων

Η προσπάθεια να επεκταθεί η απομόνωση της Ρωσίας ώστε να συμπεριλάβει και την Τουρκία προκειμένου να ενισχύσει τη θέση της στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο Πέλαγος είναι πάνω από όλα μια ανήθικη και ανήθικη κίνηση. Πέραν όλων αυτών, θα πρέπει να δοθεί προσοχή στην ελληνική διπλωματία, που στόχο έχει να διαταράξει τις σχέσεις Τουρκίας-ΝΑΤΟ, Τουρκίας-ΗΠΑ και Τουρκίας-ΕΕ. Αυτή η στάση που υιοθέτησε η Αθήνα αφενός και αφετέρου ο προσανατολισμός της σε ένα τεράστιο και διαρκώς αυξανόμενο εξοπλιστικό πρόγραμμα που συνεχώς προκαλεί την Τουρκία, αφαιρεί την ευελιξία μεταξύ των δύο χωρών και γέρνει τη λύση στο στρατιωτικό πεδίο. Φυσικά, αυτή η κατάσταση είναι επίσης αντίθετη με τους στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους του ΝΑΤΟ, καθώς βλάπτει τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Ο δρόμος που ακολουθεί η Αθήνα είναι επίσης αντίθετος με το πνεύμα της διπλωματίας. Η επιλογή των Ελλήνων να επιδεινώσουν τις κρίσεις δεν θα οδηγήσει σε ευεργετική έκβαση και θα οδηγήσει στην επιμονή και όξυνση όλων των προβλημάτων μεταξύ των δύο χωρών. Επιπλέον, το ύφος που υιοθέτησε ο Μιωτάκης και ο στρατιωτικός σχεδιασμός για το Αιγαίο είναι μια προσέγγιση που πειράζει τη διπλωματία και έχει άσχημες συνέπειες.

Όταν τα λόγια και οι πράξεις του Μιωτάκη εξετάζονται εξονυχιστικά, επιχειρεί να απωθήσει την Τουρκία από την ευρωπαϊκή διπλωματία. Αναμφίβολα, αυτή η κατάσταση σημαίνει ότι η Ελλάδα επιστρέφει στην ιστορική της θέση που αποσταθεροποιεί την Ευρώπη: Ανακατεύει κρίσεις για να κερδίσει έδαφος! Είναι σαφές ότι η μέθοδος πειθούς εχθρών μέσω ψυχολογικής χειραγώγησης, στην οποία κατέφυγε η ελληνική διπλωματία την εποχή των γεωπολιτικών πραγματικοτήτων, δεν είναι μια μέθοδος που θα κερδίσει στις συνθήκες που βρισκόμαστε. Αυτό που περιμένει η Τουρκία από την Ελλάδα δεν είναι εξαιρετική δημιουργικότητα και ευελιξία. είναι μόνο για να σεβόμαστε την ισορροπία και το δίκαιο μεταξύ των δύο χωρών. Αντίθετα, ο Μιωτάκης, όπως και ο Βενιζέλος, ενεργεί με τη βεβαιότητα ότι η Τουρκία θα χάσει. Τι ωφελεί όμως μια τέτοια στάση, αν όχι για να θέσει σε κίνδυνο τη σταθερότητα της Ευρώπης; Τι σχέση έχουν τα προβλήματα του Αιγαίου, τα προβλήματα της Ανατολικής Μεσογείου και η κυπριακή σύγκρουση με οτιδήποτε άλλο εκτός από τη διπλωματία; Τι μπορεί να κερδίσει η Ελλάδα παίρνοντας τα όπλα εναντίον της Τουρκίας και αναζητώντας στρατιωτικές και πολιτικές συμμαχίες; Οι απαντήσεις σε όλες αυτές τις ερωτήσεις είναι αρκετά απλές.

[email protected]