Σήμερα η Ελλάδα γιορτάζει τα 200 χρόνια από την εξέγερση του ελληνικού λαού κατά της Οθωμανικής κυριαρχίας. Στους εορτασμούς της «25ης Μαρτίου, Ημέρα της Ανεξαρτησίας», η Αθήνα στέλνει μηνύματα ότι «θέλει να τα πάει καλά με την Τουρκία».

Μιλώντας στη γαλλική εφημερίδα Le Monde, η Ελληνίδα Πρόεδρος Αικατερίνα Σακελλαροπούλου είπε: «Η Ελλάδα θέλει να είναι καλός γείτονας και να ζει ειρηνικά με την Τουρκία. Εάν η Τουρκία έχει την ίδια πρόθεση, είμαστε έτοιμοι για αυτό.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, καλωσορίζοντας τον Κύπριο Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη, ο οποίος ήρθε στην Αθήνα για να παρευρεθεί στους εορτασμούς, είπε: «Η αποχώρηση της Τουρκίας από τα πλοία γεωτρήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο είναι ένα θετικό βήμα προς την εκτόνωση της έντασης. Είναι σημαντικό για την Τουρκία να κάνει αυτή την επίδειξη καλής θέλησης μόνιμη. Το ελπίζουμε», είπε.

Φέτος, εκπρόσωποι από τη Ρωσία, την Αγγλία και τη Γαλλία, που υποστήριξαν ενεργά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, καθώς και εκπρόσωποι των Ηνωμένων Πολιτειών, που υποστήριξαν την εξέγερση από μακριά και έστειλαν εθελοντές στο πεδίο της μάχης, θα παραστούν στις εορταστικές τελετές.

Στο πλαίσιο αυτό, στις τελετές θα παραστούν και ο Βρετανός πρίγκιπας Κάρολος και η σύζυγός του, ο Ρώσος πρωθυπουργός Μιχαήλ Μισούστιν και η σύζυγός του, Γαλλίδα υπουργός Άμυνας Φλοράνς Παρλί.

Ανακοινώθηκε ότι το αμερικανικό αεροπλανοφόρο Eisenhower θα ελλιμενιστεί στο λιμάνι του Πειραιά και ότι αμερικανικά και γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη θα διαδηλώσουν σε στρατιωτικές παρελάσεις.

Η ελληνική εξέγερση, η οποία περιλαμβάνεται στα σχολικά βιβλία ιστορίας του Εμίν Οκτάι ως η μισή σελίδα «Ελληνική εξέγερση», διδάσκεται στα ελληνικά σχολικά βιβλία ιστορίας ως «η απελευθέρωση του ελληνικού έθνους από την «Οθωμανική κατοχή».

Αυτή η εξέγερση, η οποία περιγράφεται ως «εξέγερση και προδοσία κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» στην Τουρκία, ορίζεται ως ο «πόλεμος της ανεξαρτησίας» στην Ελλάδα.

Δεν υπήρχε χώρα με το όνομα Ελλάδα μέχρι το 1832 που ιδρύθηκε και ανακηρύχθηκε επίσημα. Εκτός από τη σημερινή Ελλάδα, υπήρχαν ελληνόφωνοι Ορθόδοξοι Έλληνες – τα ονόματα των οποίων ονομάζονταν Έλληνες / Ρωμαίοι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία – ζούσαν σε όλη την Ανατολία, τα Βαλκάνια και τη Ρωσία.

π.Χ. Μετά τα χρόνια του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, πρώτη η Ρώμη. Αργότερα, οι Έλληνες (Έλληνες), που ζούσαν υπό την ηγεμονία της Βυζαντινής και τελικά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ξεκίνησαν τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας στην Πελοπόννησο το 1821, εμπνευσμένοι από τους πολιτικούς σεισμούς που δημιούργησε η Γαλλική Επανάσταση του 1798 σε όλη την Ευρώπη.

γαλλική γλώσσα ρεεξέλιξη‘την επιρροή του

Από το 1821 έως το 1832, ημερομηνία της επίσημης ανακήρυξης του ελληνικού κράτους, η συμμετοχή της Ρωσίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας, που ήταν οι υπερδυνάμεις της εποχής, στις αιματηρές συγκρούσεις που δεν έπαψαν ποτέ να δημιουργούνται. θα οδηγήσει στην ανάδειξη του ελληνικού κράτους.

Η ιδέα της ελληνικής εξέγερσης προέκυψε ουσιαστικά 16 χρόνια μετά τη Γαλλική Επανάσταση, το 1814, στη ρωσική πόλη της Οδησσού, μέσω μιας οργάνωσης με την επωνυμία «Φιλική Ετερία», η οποία αποτελούνταν από Έλληνες εμπόρους και διανοούμενους.

Παρά το γεγονός ότι η επίθεση του Αλέξανδρου Υψηλάντη, του ελληνικής καταγωγής βοηθού του Ρώσου Τσάρου Αλέξανδρου Α’ κατά της Βλαχίας της Μολδαβίας το 1820, αποκρούστηκε, η σπίθα της εξέγερσης εξαπλώθηκε στην Πελοπόννησο σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης με επικεφαλής διοικητές όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γιώργος Καραϊσκάκης, ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ο Νικήτας, ο Ανδρέας Μυαούλης, ξέσπασαν εμφύλιοι πόλεμοι μεταξύ των Ελλήνων επαναστατών, αναγκάζοντας τους Οθωμανούς να καταπνίξουν την εξέγερση κατά καιρούς.

Αν δούμε την ιστορία της ελληνικής εξέγερσης:

Η «Φιλική Ετερία», που ιδρύθηκε στην Οδησσό το 1814, ήταν η οργάνωση που διέδωσε την ιδέα της εξέγερσης.

Το 1820, η εξέγερση εξαπλώθηκε στην Πελοπόννησο ταυτόχρονα με τις εξεγέρσεις που άρχισαν στη Βλαχία, τη Μολδαβία και την Ιταλία (Νάπολη), στη Ρωσία και στην Πρωσία, που σχημάτισαν την «Ιερά Συμμαχία», ιδίως τον Αυστριακό καγκελάριο Μέτερνιχ, ο οποίος δεν ήθελε να διαταραχθούν οι ισορροπίες αυτή τη στιγμή, και οι Έλληνες υπέρ των Οθωμανών, αντιτάχθηκε επίσης στην εξέγερση.

Ωστόσο, το 1821, η ελληνική επανάσταση κηρύχθηκε επίσημα στις 25 Μαρτίου και επεκτάθηκε σε ολόκληρη τη χερσόνησο.

Αμοιβαίες σφαγές

Με το σκεπτικό ότι δεν μπόρεσε να αποτρέψει την εξέγερση του 1821, ο Έλληνας Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης, που ήταν η «κεφαλή του ελληνικού έθνους», κρεμάστηκε στην πύλη εισόδου του Πατριαρχείου από τον σουλτάνο Μαχμούτ Β’ τον Απρίλιο του ίδιου έτους.

Σύμφωνα με τα αρχεία του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών, οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης (Φαναριώτες) των Οθωμανικών Εξωτερικών Υποθέσεων αποχώρησαν από τις ευρωπαϊκές πόλεις όπου υπηρέτησαν ως επιτετραμμένοι και εξορίστηκαν μέχρι το 1830.

Οι ελληνικές εκκλησίες στην Κωνσταντινούπολη και την Ανατολία πυρπολήθηκαν, λεηλατήθηκαν και έγιναν δολοφονίες. Τα καθήκοντα του Έλληνα επιτετραμμένου επιστράφηκαν σε αυτούς μετά το 1830.

Τον Σεπτέμβριο του 1821, έγιναν μεγάλες σφαγές στην Trepoliça (σημερινή Τρίπολη), ένα από τα σημαντικά κέντρα της οθωμανικής διοίκησης. Σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς 20, σύμφωνα με άλλους 35.000 μουσουλμάνες γυναίκες, άνδρες και παιδιά έχουν κοπεί από το ξίφος.

Τόσο πολύ που ο Κολοκοτρώνης, ο διοικητής του Μορέα, ο Ρώσος πρίγκιπας ελληνικής καταγωγής Δημήτρης Υψηλάντης (ο αδελφός του Αλέξανδρου) και ένας από τους διοικητές, ο Thomas Gordon, έγραψαν στα ελληνικά ιστορικά βιβλία ότι ανατρίχιασαν για τους φόνους και τις λεηλασίες που διαπράχθηκαν όταν έκαναν ήρθε στην Trepoliça. Λέγεται ότι η σφαγή, που αποτελεί και θέμα της ελληνικής λογοτεχνίας και των θρηνωδών τραγουδιών, έγινε από «αδίστακτες συμμορίες που δεν άκουσαν τις εντολές των διοικητών».

Συνέβη τον Μάρτιο του 1822, αυτή τη φορά στο νησί της Χίου. Έχει γραφτεί ότι οθωμανικές δυνάμεις που στάλθηκαν στο νησί για να καταπνίξουν την εξέγερση στη Χίο σκότωσαν 25.000 χριστιανούς, λένε κάποιοι, χωρίς να χωρίσουν γυναίκες, άνδρες και παιδιά.

Την ίδια χρονιά (1822) ανακοινώθηκε το πρώτο Σύνταγμα στην Πελοπόννησο.

Αυτή η σφαγή και άλλες παρόμοιες προκάλεσαν μεγάλες επιπτώσεις στην παγκόσμια κοινή γνώμη.

Ωστόσο, οι διανοούμενοι του δυτικού κόσμου άρχισαν να παρέχουν υλική και ηθική υποστήριξη στην ελληνική εξέγερση με «ενθουσιασμό για ανεξαρτησία, τυχοδιωκτισμό» και «τον θαυμασμό της αρχαίας Ελλάδας».

Ο διάσημος Άγγλος ποιητής Λόρδος Μπάιρον δώρισε ολόκληρη την περιουσία του στην εξέγερση για την προμήθεια όπλων. Πέθανε στο Μεσολόγγι, μια από τις εστίες της ελληνικής επανάστασης, από την ασθένεια που κόλλησε το 1824.

εμφύλιος πόλεμος

Μεταξύ 1823 και 1825 ξέσπασαν εμφύλιοι πόλεμοι μεταξύ Ελλήνων διοικητών, πολιτικών, διανοουμένων και γαιοκτημόνων. Οι συγκρούσεις που ξέσπασαν για τη «διαίρεση των εδαφών που απελευθερώθηκαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τον τρόπο διαχείρισης» επιβράδυναν το κίνημα της εξέγερσης.

Ο Ανδρέας Μιαλούλης, ένας από τους διοικητές του ελληνικού πολεμικού ναυτικού, ανατίναξε τη ναυαρχίδα του ελληνικού πολεμικού ναυτικού «Ελλας» για να εξοργίσει τους πολιτικούς.

Το 1825, ενώ οι εσωτερικές συγκρούσεις συνεχίζονταν, με εντολή του σουλτάνου Μαχμούτ Β’, ο Αιγύπτιος διοικητής Ιμπραήμ Πασάς επιτέθηκε στην Πελοπόννησο, όπου έφτασε με το ναυτικό του και άρχισε να σβήνει τις εστίες της εξέγερσης. Η Μόρα ήταν και πάλι σκηνή μεγάλων σφαγών.

Οι ηγέτες της Ρωσίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας, που συναντήθηκαν στο Λονδίνο τον Ιούνιο του 1827, έδωσαν τελεσίγραφο στον Ιμπραήμ Πασά και τον στρατό του να εγκαταλείψουν τον Μορέα.

Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, το ναυτικό του Ιμπραήμ Πασά, που δεν απομακρύνθηκε από τον Μορέα, ηττήθηκε από το ναυτικό τριών κρατών στις θάλασσες του Ναυαρίνου στο τέλος της Πελοποννήσου. Τα τρία τέταρτα του στόλου των 89 τεμαχίων καταστράφηκαν. Το γεγονός εισήλθε στην οθωμανική ιστορία ως «καταστροφή του Ναβαρίνου» και στη δυτική ιστορία ως «νίκη του Ναβαρίνου».

Η ναυμαχία του Ναυαρίνου θα ήταν καθοριστική για το μέλλον του ελληνικού κράτους.

Οθωμανορωσικός πόλεμος και συνθήκη της Αδριανούπολης

Το 1827, ο ελληνικής καταγωγής Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Ιωάννης Καποδίστριας διορίστηκε αρχηγός του νέου κράτους. Ο Καποδίστριας, που ετοίμασε την ελβετική κυβέρνηση και το σύνταγμα όσο ήταν υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, έκανε πολλές μεταρρυθμίσεις και έβαλε τα θεμέλια για το ελληνικό κράτος.

Κατά τη διάρκεια του Οθωμανο-Ρωσικού πολέμου που ξέσπασε το 1828, οι ρωσικοί στρατοί προέλασαν μέχρι τις κορυφογραμμές της Κωνσταντινούπολης.

Το 1829 υπογράφηκε η Συμφωνία της Αδριανούπολης. Ένα από τα άρθρα της συμφωνίας ήταν η αναγνώριση από την Οθωμανική διοίκηση της αυτονομίας της νεοσύστατης «Ελληνικής Δημοκρατίας».

Το 1831 ο πρώτος ηγεμόνας της Ελλάδας Καποδίστριας σκοτώθηκε στη μέση του δρόμου στην τότε πρωτεύουσα Ναύπλιο από τους αδερφούς Μαυρομιχάλη, έναν από τους διοικητές του 1821, που δεν μπορούσαν να χωνέψουν τον εκδυτικισμό και ζητούσαν συνεχείς αποζημιώσεις από το κράτος. .

Το 1832, το ελληνικό κράτος αναγνωρίστηκε επίσημα από την οθωμανική διοίκηση.

Έτσι, έλαβε τέλος η οθωμανική ηγεμονία, που ξεκίνησε το 1460 και διήρκεσε 400 χρόνια, στην Πελοπόννησο και τα περίχωρά της, που αποτελούσαν τα πρώτα σύνορα της Ελλάδας.

Την ίδια χρονιά, η βασιλική διοίκηση μεταφέρθηκε στην Ελλάδα υπό την πίεση της Αγγλίας. Ο γερμανικής καταγωγής Ότο φον Βίτελσμπαχ ονομάστηκε «Βασιλιάς της Ελλάδας».

100 χρόνια μετά

Ακριβώς 100 χρόνια αργότερα, αυτή τη φορά το 1919, η Ελλάδα αντεπιτέθηκε και εισέβαλε στην Ανατολία. Ωστόσο, η ελληνική κατοχή, που κράτησε 3 χρόνια, θα τελείωνε με τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας της Τουρκίας αυτή τη φορά και τα σημερινά σύνορα των δύο χωρών θα καθοριστούν με τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923.

Τα σύνορα της Ελλάδας σταδιακά επεκτάθηκαν μεταξύ 1832 και 1947. Την εποχή της εξέγερσης της Πελοποννήσου, κανείς δεν ήξερε πόσο μακριά θα ήταν τα σύνορα της νέας Ελλάδας.

Στόχος ήταν η εξασφάλιση της ανεξαρτησίας όλων των εδαφών που κατοικούσαν οι Έλληνες (Έλληνες).

https://www.youtube.com/watch?v=Ru6aWWHCw88&ab_channel=BBCNewsT%C3%BCrk%C3%A7e

Ο ρόλος της Ρωσίας

Πρέπει να είναι μια από τις ιδιορρυθμίες της ιστορίας: Τα γεγονότα της ιστορίας δείχνουν πώς η Ρωσία άλλαξε τη στάση της απέναντι στην Ελλάδα και την Τουρκία, λαμβάνοντας υπόψη τα δικά της συμφέροντα, όπως και κάθε άλλη χώρα.

Η Ρωσία έδειξε τη στρατιωτική και πολιτική της υποστήριξη στους Έλληνες Ορθόδοξους Χριστιανούς, οι οποίοι επαναστάτησαν κατά των Οθωμανών και ήταν θρησκευόμενοι, κατά την ελληνική εξέγερση του 1821 και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανάδειξη της σημερινής Ελλάδας.

Ωστόσο, η ίδια Ρωσία, αυτή τη φορά η ΕΣΣΔ, έδωσε τη μεγαλύτερη βοήθεια και ένοπλη υποστήριξη στον πόλεμο ανεξαρτησίας των ξένων χωρών και ειδικότερα της Τουρκίας, που κατελήφθη από την Ελλάδα μεταξύ 1919 και 1922, μετά την επανάσταση του 1917. Έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο στην ήττα της, η οποία έμεινε στην ιστορία ως η «ασιατική καταστροφή».