Στη χώρα μας, περιτριγυρισμένη από θάλασσες από τις τρεις πλευρές, η αλιεία γίνεται στα εσωτερικά ύδατα καθώς και η αγροτική αλιεία. Αν και η Τουρκία έχει τον μεγαλύτερο στόλο χωρών της ΕΕ, με περίπου 20.000 αλιευτικά σκάφη, υστερεί σε σχέση με πολλές χώρες της ΕΕ. με 8 κιλά ψαριών που καταναλώνονται ανά κάτοικο ετησίως.Φυσικά, οι σημαντικότεροι λόγοι για αυτό το στρεβλό αποτέλεσμα είναι οι πολύ υψηλές τιμές λόγω της φθίνουσας ποσότητας ψαριών στις θάλασσές μας.

Έχουν και ποικιλία και ποσότητα.

Παρά το άνοιγμα της αλιευτικής περιόδου, οι τιμές των ψαριών δεν έχουν ακόμη μειωθεί, δυσκολεύοντας την πρόσβαση των πολιτών σε αυτό το υγιεινό και νόστιμο φαγητό, ενώ τα ψαροκάικα του Έλληνα γείτονά μας επιστρέφουν στις πόλεις τους με τόνους τουρκικών ψαριών. Τα ψαροκάικα που κυνηγούν στις ίδιες θάλασσες επιστρέφουν με πολύ μικρότερες ποσότητες και ποικιλίες ψαριών από ό,τι στην Ελλάδα.Λέγεται ότι λόγω της αφθονίας των ψαριών στην Τουρκία και ως εκ τούτου της μη πτώσης των τιμών, οι πολίτες που ζουν στις ακτές του Αιγαίου πραγματοποιούν καθημερινές εκδρομές στα ελληνικά νησιά για να φάνε φθηνό και ποιοτικό ψάρι. Γιατί λοιπόν υπάρχουν; υπάρχει μεγάλη ποικιλία και ποσότητα, αλλά η κατάσταση είναι άθλια στη χώρα μας;

Η Ελλάδα καταφέρνει καλά το ψάρεμα και εμείς;

Οι επιστήμονές μας, που διεξάγουν έρευνες στις θάλασσες και τα υποβρύχια μας, εξηγούν γιατί είμαστε πολύ πίσω από την Ελλάδα στο ψάρεμα: «Η αλιεία στην Ελλάδα είναι καλή διαχείριση, δημιουργούνται περιοχές κλειστές για ψάρεμα, είναι σαφές ποιο δίχτυ θα χρησιμοποιηθεί πού, δεν υπάρχει λαθροθηρία ή παράνομη αλιεία, και δεν υπάρχει ημιεπαγγελματική αλιεία όπως στη χώρα μας.” Οι ψαράδες δεν είναι εκεί. Ούτε ο αριθμός αυτών των ψαράδων ούτε η ποσότητα που αιχμαλωτίζουν είναι σημαντικός. Ίσως το πιο σημαντικό, οι επιθεωρήσεις γίνονται στην ξηρά Διασφαλίστε ότι όλες αυτές οι μετρήσεις παράγουν αποτελέσματα, δυστυχώς, η κατάσταση είναι ακριβώς αντίθετη, όπως εμείς δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε όλες αυτές τις πρακτικές, ούτε ως καταναλωτές ούτε ως ψαράδες γιατί, παρόλο που μοιραζόμαστε την ίδια θάλασσα, έχουν πολλά ψάρια, αλλά εμείς δεν έχουμε πια», εξηγεί.

Καταστρέψαμε τα θαλάσσια λιβάδια!

Ο Cem Orkun Kıraç από την Ένωση Υποβρυχίων Ερευνών (SAD) λέει: «Το όριο βάθους για το κυνήγι στην Ελλάδα είναι 40 μέτρα. Απαγορεύεται δηλαδή το κυνήγι σε χαμηλότερα βάθη. Αυτό σημαίνει όχι μόνο να μην κυνηγάμε σε βάθη που είναι πολύ σημαντικά για την αναπαραγωγή ψαριών, αλλά και να προστατεύουμε τα βυθά των θαλάσσιων χόρτων και άλλες ζωτικής σημασίας περιοχές αναπαραγωγής για θαλάσσια πλάσματα. Στην περίπτωσή μας, αυτό αυξήθηκε μόνο από 18 μέτρα σε 24 μέτρα, και αυτό αυξήθηκε χάρη στις προσπάθειες μη κυβερνητικών οργανώσεων.Ακόμα και τότε οι ψαράδες μας αντέδρασαν λέγοντας: «Αν δεν το πιάσουμε, το ψάρι θα σκάσει στην Ελλάδα;». Οι επιστήμονες εξηγούν γιατί το όριο βάθους των 40 μέτρων είναι σημαντικό ως εξής: «Τα ενδημικά λιβάδια των θαλασσών μας που ονομάζονται Posidonia πραγματοποιούν φωτοσύνθεση και εκτείνονται σε βάθος 40 μέτρων όπου το ηλιακό φως είναι αποτελεσματικό. Αυτά τα μέρη είναι ζωτικής σημασίας για τα ψάρια. Αναπαράγονται και τρέφονται. Η απαγόρευση των 40 μέτρων είναι ένα όριο που έχει τεθεί για την προστασία αυτών των λιβαδιών. Το να ρίξεις ένα δίχτυ πάνω από αυτά τα λιβάδια σημαίνει να καταστρέψεις όχι μόνο τα ψάρια εκεί, αλλά και το μέλλον τους. «Αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουμε δυσκολίες με αυτό το ζήτημα και άλλες παρόμοιες λεπτομέρειες».

Η αγροτική παραγωγή ως έσχατη λύση

Οι επιστήμονές μας υποστηρίζουν ότι η Τουρκία καταναλώνει ασυνείδητα και ανελέητα ψάρια από τις δικές της θάλασσες και συνεχίζουν: «Αν μιλούσαμε πριν από 10 χρόνια, θα μπορούσαμε να σας πούμε «Πιάνουμε 8 στα 10 κιλά ψάρια στη θάλασσα.» «Είναι αλήθεια “, λέει: ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος κατανάλωσης ψαριών κατά κεφαλήν είναι γύρω στα 26 κιλά, ο δικός μας είναι 8. Για να πλησιάσουμε σε αυτό το πρότυπο, πρέπει να προσθέσουμε 1 εκατομμύριο τόνους περισσότερους στην κατανάλωση ψαριών ετησίως. Άρα, υπάρχει; Όχι Η Τουρκία δεν έχει πλέον άλλη επιλογή από την αγροτική παραγωγή.

Ούτε ο ψαράς ούτε ο καταναλωτής το γνωρίζουν

Ο καθηγητής εξηγεί ότι υπάρχουν κενά κατά τη σύγκριση της τουρκικής νομοθεσίας με τη νομοθεσία της ΕΕ, αλλά ότι το πρόβλημα έγκειται στην εφαρμογή και όχι σε αυτά τα κενά. Ο Δρ Bayram Öztürk είπε: «Δεν ξέρουμε πώς να πιάνουμε ή να καταναλώνουμε ψάρια. Γρι γρι, τράτα, δυναμίτης, καμάκι… Κάνουμε ό,τι δεν πρέπει να γίνει, πουθενά. Όπως δεν ξέρουμε πώς να το αποθηκεύσουμε, έτσι δεν ξέρουμε και πώς να το καταναλώσουμε. Το 10 τοις εκατό της συνολικής ποσότητας ψαριού μας σπαταλάται επειδή το κόβουμε και το μαγειρεύουμε λανθασμένα. Αυτό είναι ένα τεράστιο ποσοστό! «Επίσης, ο καταναλωτής δεν ενδιαφέρεται αν το ψάρι είναι κατάλληλο για κατανάλωση», λέει.