Ακολουθεί η δήλωση που αποδίδεται σε συνταξιούχο πρέσβη:

«Η κυριαρχία αυτών των νησιών δεν υπόκειται σε όρους… Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Τα νησιά μεγαλύτερα από 3 μίλια ανήκουν στην Ελλάδα. Η Τουρκία το δεχόταν για χρόνια. Το να τεθεί σε κίνδυνο αυτό καθιστά την Τουρκία κράτος επιτιθέμενο. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η Λωζάνη έδωσε αυτά τα νησιά στην Ελλάδα…»

Δεν θα ήταν δίκαιο να προσεγγίσουμε αυτό το βίντεο, όπου οι λέξεις είναι παρεξηγημένες, με ελληνικούς υπότιτλους, και πόσο σε πλαίσιο και πόσο ασαφές είναι…

Φαίνεται ότι η συζήτηση για τον οπλισμό των νησιών, αντικείμενο των αντιρρήσεων της Τουρκίας από το 1964 και η οποία έλαβε de facto αντίμετρα με τη δημιουργία του στρατού του Αιγαίου το 1974, έχει γίνει ξανά αντικείμενο ενδιαφέροντος μετά τη σκληρή κράτηση του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατά. Ελλάδα. Επιστρέφοντας σε αυτό το θέμα για άλλη μια φορά, θα ήθελα να επισημάνω τρία λάθη που έγιναν σε αυτές τις 35 παραπάνω λέξεις:

ένα-) Η κυριαρχία των νησιών ανήκει στην Ελλάδα, αλλά αυτή η κυριαρχία δεν αποκτήθηκε ως αποτέλεσμα πολέμου, δηλαδή ως δικαίωμα του ξίφους, αλλά δόθηκε με τρεις ξεχωριστές συμφωνίες με σημαντικό όρο. Αυτή η προϋπόθεση είναι η προϋπόθεση «τα νησιά δεν πρέπει να είναι οπλισμένα». Σύμφωνα με τα άρθρα 27 και 59 της Σύμβασης της Βιέννης για τις Νομικές Συνθήκες (1969), εάν μια συνθήκη είναι ανεφάρμοστη λόγω παραβίασης από ένα μέρος, αγνοείται εντελώς. «Οι συνθήκες την εποχή των συνθηκών έχουν αλλάξει δραματικά, επομένως ο περιορισμός στα νησιά έχει αρθεί», εξηγεί η Ελλάδα. Είναι δυνατό. Η Ελλάδα φτάνει και πείθει την Τουρκία πρώτα να συγκαλέσει διάσκεψη για την τροποποίηση των άρθρων 4 και 13 της Λωζάνης, καθώς και του άρθρου 14 της συμφωνίας του Παρισιού του 1947, μετά σε αυτή τη διάσκεψη ότι οι συνθήκες έχουν πραγματικά αλλάξει και ότι είναι πλέον επιτακτική ανάγκη να εξοπλιστούν νησιά… μετά στοιβάζει τα όπλα που θέλει σε αυτά τα νησιά. ΟΧΙ πριν! Εξοπλίζοντας αυτά τα νησιά προηγουμένως, η Ελλάδα δεν παραβίασε μόνο δύο ή τρία άρθρα, αλλά έλαβε μέτρα για την εξάλειψη της ευρύτερης Λωζάνης και της Συμφωνίας του Παρισιού.

2-) Η «παραδοχή για χρόνια» σε μια παραβίαση μιας συμφωνίας δεν καθιστά αυτή την παραβίαση νόμιμη ή νόμιμη. Επιπλέον, η Τουρκία αντιτάχθηκε στον οπλισμό των νησιών, ακόμη και όταν τα νησιά ήταν σε ιταλικά χέρια, πριν περάσουν στην Ελλάδα. Το 1924, ο Αχμέτ Εμίν Γιάλμαν είχε εκφράσει ξεκάθαρα και ευδιάκριτα την αντίρρηση του Ατατούρκ σε αυτό το ερώτημα στην εφημερίδα «Vatan». Μάλιστα, η Ιταλία απέσυρε τα αεροσκάφη της από τα νησιά λόγω αυτής της ένστασης. Η Ελλάδα άρχισε σοβαρά να εξοπλίζει και να κατασκευάζει αεροδρόμια στα νησιά το 1963, και τα νησιά Λήμνος και Σαμοθράκη, Χίος, Σάμος και Ικαρία που αναφέρονται στη Λωζάνη και τα νησιά Μεντεσέ (12 νησιά, Ρόδος και Μέις) που αναφέρονται στη συνθήκη του 1947, και Η Τουρκία άρχισε στις 29 Ιουνίου 1964. έδωσε σημείωμα και ζήτησε «να ολοκληρωθεί η οχύρωση που επρόκειτο να κατασκευαστεί στη Ρόδο και την Κω». Η Τουρκία εντόπισε τις οπλικές δραστηριότητες στη Λήμνο τον Απρίλιο του 1969 και προειδοποίησε ξανά την Ελλάδα. Αυτή τη φορά, η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι η Σύμβαση του Μοντρέ της δίνει το δικαίωμα να οπλίσει ορισμένα νησιά. Ήταν και παραδοχή και υπεράσπιση του οπλισμού. Από εκείνη την ημερομηνία, η Τουρκία συνέχισε να ειδοποιεί τη γειτονική και συμμαχική Ελλάδα κάθε φορά που εντοπίζονταν νέες οχυρώσεις σε κάποιο νησί. Μέχρι το 1975, η Τουρκία, που κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτή η χώρα δεν θα παραμείνει σύμμαχος, δημιούργησε τον στρατό του Αιγαίου.

Ας συνεχίσουμε αυτό το θέμα…