Διάβασα για τον Ενές Καγιά που σέρνονταν στο θάνατο σε νεαρή ηλικία για μέρες. Μπροστά σε έναν θάνατο που μας πληγώνει, δεν εκπλήσσομαι που μερικοί άνθρωποι κάνουν πολιτική με άσχημο τρόπο και κατηγορούν το Ισλάμ και τις κοινότητες συνολικά, αλλά η ψυχή μου είναι σφιγμένη, όπως και ο Ενές.
Δεν μπορεί καν να μιλήσει κανείς για ένα τόσο οδυνηρό γεγονός χωρίς να το θυσιάσει σε ιδεολογικές εμμονές. Είναι επίσης α “κοινότητα” Κοσμικοί διανοούμενοι, δημοσιογράφοι και αριστεροί σηκώνονται και φωνάζουν:
«Η αντιδραστική πολιορκία έφερε την αυτοκτονία».
«Αυτός ο βάλτος πρέπει να αποξηρανθεί» Που «Η καταστολή είναι αυτοκτονία στον κοιτώνα της αίρεσης να φερεις.”
Από την Cumhuriyet μέχρι το Birgün, σχεδόν κοσμικές αριστερές εφημερίδες, όσοι γράφουν σε αυτές τις εφημερίδες συνεχίζουν να λένε το ίδιο πράγμα σαν να είχαν λάβει οδηγίες από ένα μόνο κέντρο. Τι είδους ελευθεριακός είναι αυτός, τι είδους ανθρωπιστικό όραμα είναι αυτό;
Όσοι θέλουν να μαζέψουν την πολιτική του θανάτου, δυστυχώς, δεν σχετίζονται με τις εμπειρίες αυτού του παιδιού. Το μόνο τους μέλημα είναι να καταδικάσουν τις θρησκευτικές αξίες με ωμή προσέγγιση και κλασική απομνημόνευση. Ωστόσο, τέτοιες πιέσεις, καταθλίψεις και αναζητήσεις νοήματος δεν βιώνονται μόνο σε αυτά τα περιβάλλοντα. Υπάρχουν παρόμοιες πιέσεις και καταθλίψεις σε κάθε κοινωνικό τμήμα και αυτό είναι το πρόβλημα όλων μας.
Δεν τελειώνει όταν κρίνονται ένοχοι αιρέσεις και εκκλησίες. Ως προς αυτό, πρωτίστως μεγάλη ευθύνη έχουν οι οικογένειες. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Ενές δεν μπορεί να μιλήσει στην οικογένειά του και βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι πόνο και τι λύπη νιώθουν αυτοί οι γονείς τώρα, που δεν κατάλαβαν έγκαιρα αυτό το γεγονός.
Ο Θεός να μην βλάψει κανέναν…
Όλες οι κοσμικές ή θρησκευτικές οικογένειες προσπαθούν να συνοδεύσουν τα παιδιά τους με παρόμοιες προσδοκίες. Με την προϋπόθεση όμως να κρατήσεις τις ισορροπίες, να γνωρίσεις το δικό σου παιδί και να μην διακόψεις την επικοινωνία… Διαφορετικά, αν γίνει διάλειμμα, το τίμημα θα είναι βαρύ. όπως ακριβώς αγαπητέ μου Χαλίμε Κοκτσέόπως είπε:
«Του παίρνει το κεφάλι σαν τον Ενές Καγιά φεύγει και μια πέτρα στηρίζεται στις καρδιές μας. Ό,τι και να κάνουμε, από το βάρος αυτής της πέτρας δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Οι πληγές μας σχηματίζουν κρούστα, φάτε, πιείτε, ίσως ακόμα γελάτε, αλλά μια στιγμή έρχεται στο μυαλό και πολλά «Αν δεν το είχα κάνει αυτό, είπα αυτό, Μακάρι να μην είχα πιέσει τόσο σκληρά»μεγάλο κολλημένοι στο λαιμό μας…»
Όταν αντιμετωπίζουμε τόσο βαθύ πόνο, δεν θα πω γιατί, γιατί υπάρχει συνειδητός συλλογισμός ότι τέτοιες εγχώριες πιέσεις γίνονται αισθητές μόνο στους θρησκευτικούς κύκλους της Τουρκίας. Αυτό δεν είναι αλήθεια… Η κατάσταση στις δυτικές κοινωνίες σήμερα είναι ακόμη πιο τρομερή και υπάρχει μια βαθιά κοινωνική κατάθλιψη… Τα ποσοστά αυτοκτονιών είναι απίστευτα σε χώρες όπως οι πιο ανεπτυγμένες χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Αγγλία.
Ενώ αυτά τα γεγονότα βρίσκονται στη μέση, οι πρόσκοποι μας επαναφέρουν το θέμα στο Ισλάμ όποτε συμβαίνει ένα παρόμοιο γεγονός. Αυτή είναι η τυπική λογική της 28ης Φεβρουαρίου… Πιο συγκεκριμένα, είναι μια ομοιόμορφη, γιακωβινική προσέγγιση. Στα ΜΜΕ, στους διανοούμενους, στην πολιτική Δωρεάν Ιδιωτικό Ο αριθμός τέτοιων ομοιόμορφων δεν είναι καθόλου μικρός. Οι πραξικοπηματίες της 28ης Φεβρουαρίου είναι στο εσωτερικό, αλλά δυστυχώς η νοοτροπία τους εξακολουθεί να υπάρχει στα ΜΜΕ και την πολιτική και ανασταίνεται με κάθε ευκαιρία.
Γι’ αυτό δεν μπορούμε να συγκεντρωθούμε και να μοιραστούμε τον πόνο, όχι μόνο για πολιτικά ζητήματα, αλλά ακόμη και για ανθρωπιστικά ζητήματα.