Η Τουρκία, με επιστολή της 17ης Σεπτεμβρίου 2022 προς τα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ), αντέκρουσε τους αβάσιμους ισχυρισμούς της Ελλάδας με νομικά επιχειρήματα.

Σύμφωνα με πληροφορίες που ελήφθησαν από διπλωματικές πηγές, το γεγονός ότι η Τουρκία έφερε πρόσφατα το θέμα στον ΟΗΕ αναφέροντας λεπτομερώς τις νομικές της θέσεις κάνει την Ελλάδα εξαιρετικά άβολα. Μάλιστα, στις επιστολές που απέστειλε στον ΟΗΕ στις 13 Ιουλίου και 30 Σεπτεμβρίου 2021, η Τουρκία κατέγραψε αναλυτικά τις απόψεις και τα νομικά της επιχειρήματα σχετικά με το μη στρατιωτικό καθεστώς των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και εάν η Ελλάδα συνεχίσει τις παραβιάσεις της, θα υπόκεινται στις συνθήκες ειρήνης της Λωζάνης το 1923 και του Παρισιού το 1947 στα παραβιασθέντα νησιά. Είπε ότι δεν μπορεί να διεκδικήσει τα δικαιώματα κυριαρχίας του που απορρέουν από την Τουρκία, συμπεριλαμβανομένου του καθορισμού περιοχών θαλάσσιας δικαιοδοσίας, έναντι της Τουρκίας.

Σε αυτές τις επιστολές που ήθελε να φέρει η Τουρκία στο νομικό πεδίο, η Ελλάδα δυσκολεύτηκε να δώσει απαντήσεις με την ίδια βαρύτητα, ήθελε να απομακρύνει τη συζήτηση από το νομικό και πολιτικό πεδίο και προσπάθησε να δημιουργήσει μια αντίληψη στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. ότι «η Τουρκία αμφισβητεί την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, απειλώντας την Ελλάδα» είχε λειτουργήσει.

Σύμφωνα με πληροφορίες από διπλωματικές πηγές, η τρίτη επιστολή που απέστειλε η Τουρκία στον ΟΗΕ είναι απάντηση στην ελληνική επιστολή του περασμένου Μαΐου. Η επιστολή, η οποία είναι απολύτως νόμιμη ως προς το περιεχόμενο, περιέχει ισχυρά νομικά επιχειρήματα και το πλήρες κείμενο της οποίας μπορείτε να δείτε από τις ιστοσελίδες του ΟΗΕ, περιλάμβανε εν συντομία τα ακόλουθα:

«-Η Ελλάδα υποτιμά τις υποχρεώσεις αφοπλισμού της και προσπαθεί να τις ευτελίσει. Η παραβίαση αυτών των υποχρεώσεων απειλεί τη διεθνή ειρήνη. Η Τουρκία απορρίπτει εντελώς τα επιχειρήματα, τους αβάσιμους ισχυρισμούς και τις πολιτικές ομιλίες της Ελλάδας.

Ο κύριος στόχος των συνθηκών ειρήνης της Λωζάνης το 1923 και του Παρισιού το 1947 είναι ο τερματισμός του πολέμου και η εγκαθίδρυση της ειρήνης. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, οι κανονισμοί γης/συνόρων αντιμετωπίστηκαν παράλληλα με τον αφοπλισμό. Αυτά είναι αχώριστα.

– Η Ελλάδα αγνοεί την αρχή της σταθερότητας και του οριστικού χαρακτήρα των συνόρων στο διεθνές δίκαιο. Αυτή η αρχή είναι στοιχείο της κατοχής γης. Ο αφοπλισμός είναι επίσης αναπόσπαστο μέρος του. Η κατοχή γης στο σύνολό της γίνεται μόνιμη. Οι συνθήκες ειρήνης δεν πρέπει να αξιολογούνται από κοινού, αλλά με όλα τα στοιχεία τους (κυριαρχία-αφοπλισμός).

Το μη στρατιωτικό καθεστώς των ονομάτων Λήμνος και Σαμοθράκη συνεχίζεται. Το άρθρο 12 της Λωζάνης επικύρωσε την απόφαση του 1914 που άφηνε τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου στην Ελλάδα με την προϋπόθεση ότι θα αφοπλιστούν. Το άρθρο 13 της Λωζάνης και το άρθρο 6 της Σύμβασης για τα Στενά της Λωζάνης αναφέρουν λεπτομερώς τον αφοπλισμό. Η Σύμβαση του Μοντρέ του 1936 είναι για την ασφάλεια της Τουρκίας. Δεν υπάρχει πρόβλεψη για την Ελλάδα. Οι τότε δηλώσεις των τουρκικών αρχών δεν καταργούν τη συμβατική υποχρέωση. Επιπλέον, οι ελληνικές αρχές έχουν δηλώσεις για το αντίθετο. Τα παθητικά μπορούν να αφαιρεθούν μόνο κατόπιν συμφωνίας. Το γεγονός ότι η Ελλάδα εξόπλισε μόνο τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη τη δεκαετία του 1960 αποκάλυψε επίσης ότι τα νησιά αποδέχονταν το μη στρατιωτικό τους καθεστώς με την κρατική πρακτική.

Η Συνθήκη Ειρήνης του Παρισιού του 1947 είναι μια συμφωνία που δημιουργεί καθεστώς. Το γεγονός ότι η Τουρκία δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος δεν απαλλάσσει την Ελλάδα από τις υποχρεώσεις της. Το επιβεβαιώνει και η νομολογία των διεθνών δικαστηρίων.

Στο τέλος της επιστολής, η παραβίαση του μη στρατιωτικού καθεστώτος από την Ελλάδα χαρακτηρίστηκε παράνομη και υπογραμμίστηκε η στενή σχέση μεταξύ αυτού του καθεστώτος και της κυριαρχίας. Η Ελλάδα καλείται να σεβαστεί και να αποκαταστήσει το μη στρατιωτικό της καθεστώς και τονίστηκε ότι εάν η Ελλάδα συνεχίσει τις παραβιάσεις της, δεν θα είναι σε θέση να διεκδικήσει νομικά τα κυριαρχικά της δικαιώματα στα νησιά, συμπεριλαμβανομένων των περιοχών θαλάσσιας δικαιοδοσίας, κατά της Τουρκίας.

Η επιστολή εκφράζει επίσης την ολιστική προσέγγιση της Τουρκίας για την επίλυση των συγκρούσεων στο Αιγαίο και, σε αυτό το πλαίσιο, επαναλήφθηκε η θέση της Τουρκίας να αντιμετωπίσει όλα τα ζητήματα του Αιγαίου μέσω διαλόγου και να μην αποκλείσει καμία ειρηνική μέθοδο, συμπεριλαμβανομένου του διεθνούς δικαστηρίου. Έχει δηλωθεί ότι οι πράξεις πρόκλησης και ρητορικής πρέπει να αποφεύγονται.

Όπως είναι γνωστό, η Ελλάδα αγνοεί τις αλληλένδετες διαφορές του Αιγαίου, εκτός από την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. για τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης.” Σύμφωνα με πληροφορίες που ελήφθησαν από διπλωματικές πηγές, το γεγονός ότι η Τουρκία έφερε πρόσφατα το θέμα στα Ηνωμένα Έθνη αναφέροντας λεπτομερώς τις νομικές της θεωρίες κάνει την Ελλάδα εξαιρετικά άβολα. Μάλιστα, στις επιστολές που εστάλησαν στον ΟΗΕ στις 13 Ιουλίου και στις 30 Σεπτεμβρίου 2021, η Τουρκία έχει καταγράψει λεπτομερώς τις απόψεις και τα νομικά της επιχειρήματα σχετικά με το μη στρατιωτικό καθεστώς των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και εάν η Ελλάδα συνεχίσει τις παραβιάσεις της, στα παραβιασθέντα νησιά, τις συνθήκες ειρήνης του Θα ληφθούν υπόψη η Λωζάνη του 1923 και το Παρίσι του 1947. Δήλωσε ότι δεν μπορούσε να διεκδικήσει τα δικαιώματά του της κυριαρχίας που απορρέει από την Τουρκία, συμπεριλαμβανομένου του καθορισμού περιοχών θαλάσσιας δικαιοδοσίας, έναντι της Τουρκίας.

Σε αυτές τις επιστολές που ήθελε να φέρει η Τουρκία στο νομικό πεδίο, η Ελλάδα δυσκολεύτηκε να δώσει απαντήσεις με την ίδια βαρύτητα, ήθελε να απομακρύνει τη συζήτηση από το νομικό και πολιτικό πεδίο και προσπάθησε να δημιουργήσει μια αντίληψη στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. ότι «η Τουρκία αμφισβητεί την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, απειλώντας την Ελλάδα» είχε λειτουργήσει.

Σύμφωνα με πληροφορίες από διπλωματικές πηγές, η τρίτη επιστολή της Τουρκίας στον ΟΗΕ είναι απάντηση στην ελληνική επιστολή του περασμένου Μαΐου. Η επιστολή, η οποία είναι απολύτως νόμιμη ως προς το περιεχόμενο, περιέχει ισχυρά νομικά επιχειρήματα και το πλήρες κείμενο της οποίας μπορείτε να δείτε από τις ιστοσελίδες του ΟΗΕ, περιλάμβανε εν συντομία τα ακόλουθα:

«Η Ελλάδα υποτιμά τις υποχρεώσεις αφοπλισμού της και προσπαθεί να τις ευτελίσει. Η παραβίαση αυτών των υποχρεώσεων απειλεί τη διεθνή ειρήνη Η Τουρκία απορρίπτει πλήρως τα επιχειρήματα, τους αβάσιμους ισχυρισμούς και την πολιτική ρητορική της Ελλάδας.

Ο κύριος στόχος των συνθηκών ειρήνης της Λωζάνης το 1923 και του Παρισιού το 1947 είναι ο τερματισμός του πολέμου και η εγκαθίδρυση της ειρήνης. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, οι κανονισμοί γης/συνόρων αντιμετωπίστηκαν παράλληλα με τον αφοπλισμό. Αυτά είναι αχώριστα.

– Η Ελλάδα αγνοεί την αρχή της σταθερότητας και του οριστικού χαρακτήρα των συνόρων στο διεθνές δίκαιο. Αυτή η αρχή είναι στοιχείο της κατοχής γης. Ο αφοπλισμός είναι επίσης αναπόσπαστο μέρος του. Η κατοχή γης στο σύνολό της γίνεται μόνιμη. Οι συνθήκες ειρήνης δεν πρέπει να αξιολογούνται από κοινού, αλλά με όλα τα στοιχεία τους (κυριαρχία-αφοπλισμός).

Το μη στρατιωτικό καθεστώς των ονομάτων Λήμνος και Σαμοθράκη συνεχίζεται. Το άρθρο 12 της Λωζάνης επικύρωσε την απόφαση του 1914 που άφηνε τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου στην Ελλάδα με την προϋπόθεση ότι θα αφοπλιστούν. Το άρθρο 13 της Λωζάνης και το άρθρο 6 της Σύμβασης για τα Στενά της Λωζάνης αναφέρουν λεπτομερώς τον αφοπλισμό. Η Σύμβαση του Μοντρέ του 1936 είναι για την ασφάλεια της Τουρκίας. Δεν υπάρχει πρόβλεψη για την Ελλάδα. Οι τότε δηλώσεις των τουρκικών αρχών δεν καταργούν τη συμβατική υποχρέωση. Επιπλέον, οι ελληνικές αρχές έχουν δηλώσεις για το αντίθετο. Τα παθητικά μπορούν να αφαιρεθούν μόνο κατόπιν συμφωνίας. Το γεγονός ότι η Ελλάδα εξόπλισε μόνο τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη τη δεκαετία του 1960 αποκάλυψε επίσης ότι τα νησιά αποδέχονταν το μη στρατιωτικό τους καθεστώς με την κρατική πρακτική.

Η Συνθήκη Ειρήνης του Παρισιού του 1947 είναι μια συμφωνία που δημιουργεί καθεστώς. Το γεγονός ότι η Τουρκία δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος δεν απαλλάσσει την Ελλάδα από τις υποχρεώσεις της. Το επιβεβαιώνει και η νομολογία των διεθνών δικαστηρίων.