Mümtaz’er Türköne, ο τρίτος λόγος για την εκκαθάριση της κυβέρνησης είναι ότι το καθεστώς που έχτισε γέννησε ένα δικομματικό σύστημα. Έπεσε στην παγίδα που είχε στήσει με το ίδιο του το χέρι. Ο Mümtaz’er Türköne είπε: «Το τελευταίο αφορά την ικανότητα του καθεστώτος να παράγει εχθρούς. Η αυτοκρατορία δεν μπορεί να διεξάγει έναν αξιόπιστο πόλεμο με παλιούς εχθρούς ή με νέους που έχει εφεύρει για τον εαυτό της. είπε.

Ακολουθεί το πλήρες άρθρο του Mümtaz’er Türköne, με τίτλο «Οι δεσπότες χάνουν πρώτα τους εχθρούς τους και μετά τη δύναμή τους», που δημοσιεύτηκε στο freeturkishpress.com:

Το 2017 χτίστηκε μια δικτατορία, αλλά δεν λειτούργησε. Φαίνεται βέβαιο ότι το σχέδιο αυτό θα ρευστοποιηθεί στις 14 Μαΐου.

Γιατί;

Τέσσερις λόγοι καθιστούν αυτή την εκκαθάριση αναπόφευκτη.

Το πρώτο είναι η διεθνής κατάσταση. Το καθεστώς έχει βιώσει μια ιστική ασυμβατότητα με τον άξονα ΗΠΑ-ΕΕ, δηλαδή με τις δημοκρατίες. Καταδικάστηκε στον ευρασιατισμό, δηλαδή στον ρωσικό αυταρχισμό και στον Πούτιν. Τώρα καθαρίζεται με.

Ο δεύτερος λόγος σχετίζεται με τη διαχείριση. Το διάταγμα του 2017 αντικατέστησε τους πολυκομματικούς κοινοβουλευτικούς μηχανισμούς με την κεντρική και την επαρχιακή γραφειοκρατία. Η ανεξέλεγκτη γραφειοκρατία που προέκυψε άφησε το κοινό έξω επειδή τους ενδιέφερε. Κοιτάξτε, το καθεστώς δεν μπορεί να αντικαταστήσει ούτε έναν πρόεδρο της Ερυθράς Ημισελήνου. Οι κομματικές οργανώσεις και η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση ήταν απενεργοποιημένες. Η γραφειοκρατική αυτοκρατορία, που ονομάζεται προεδρικό σύστημα διακυβέρνησης, δεν μπορούσε να επεξεργαστεί τις απαιτήσεις της κοινωνίας και να τις κάνει δημόσια υπηρεσία. Με λίγα λόγια, το σύστημα δεν λειτούργησε.

Τρίτον: Το σύστημα κατέστρεψε καθιερωμένες πολιτικές παραδόσεις και ιδεολογικές ταυτότητες. Ενώνει τη διάσπαρτη και την αντίπαλη αντιπολίτευση στο ίδιο μέτωπο. Τοποθετώντας το MHP και το HUDA PAR στη μία πλευρά και το κόμμα Iyi και το HDP από την άλλη πλευρά, οι «προεδρικές εκλογές» διαβρώνουν αυτόματα τις πολιτικές διαφορές και τους παραδοσιακούς ανταγωνισμούς. Η διμερής πολιτική είναι έργο του καθεστώτος του 2017 και πλέον αυτοκαταστρέφεται.

Το τελευταίο αφορά την ικανότητα του καθεστώτος να παράγει εχθρούς. Η απολυταρχία είναι ανίκανη να διεξαγάγει έναν αξιόπιστο πόλεμο με τους παλιούς εχθρούς ή τους νέους που έχει εφεύρει. Στη διμερή πόλωση, ακόμη και εχθροί όπως η «τρομοκρατία» γίνονται σκοτεινοί και χάνουν το νόημά τους στη σκόνη του πολιτικού ανταγωνισμού ή μάλλον του πολιτικού πολέμου.

Σημαίνει τη χρεοκοπία της «εχθρικής πολιτικής» που κυριαρχεί στη χώρα την τελευταία δεκαετία. Οι αυτοκρατορίες χρειάζονται εχθρούς όπως ψωμί και νερό για να επιβιώσουν. Επειδή η παραγωγή εχθρών είναι μια αποτελεσματική τεχνική διατήρησης ισχύος. Δώστε έμφαση: να μην πολεμάτε εχθρούς, αλλά να έχετε ανεξέλεγκτη και ανεξέλεγκτη δύναμη. Στην πραγματικότητα, τα καθεστώτα που πολεμούν καλύτερα τους εχθρούς είναι οι δημοκρατίες. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός πολέμησε τους σκληρούς εχθρούς του παραμένοντας στη δημοκρατία, II. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι δημοκρατίες επικράτησαν. Ολόκληρο το τουρκικό έθνος κέρδισε την ανεξαρτησία του διεξάγοντας τον πιο αδύνατο πόλεμο ενάντια στις επτά δαμαλίδες με μια δημοκρατία που ίδρυσε στην Άγκυρα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάθε φορά που συναντάτε κάποιον που ξεκινάει ως «εχθρός», να ξέρετε ότι αυτός ή αυτή αναζητά ανεξέλεγκτη δύναμη και δύναμη.

Ως θεωρητικός του καθεστώτος του 2017, μπορείτε να αναφερθείτε στον Carl Schmitt, ο οποίος βασίζει την πολιτική στον ορισμό του εχθρού, στο να υπερβαίνει το νόμο και να αποφασίζει την εξαίρεση. Με λίγα λόγια, σύμφωνα με αυτή την άποψη, η ουσία της πολιτικής είναι να προσδιορίζει ποιος είναι ο εχθρός. Αν εξαφανιστούν οι εχθροί σου, δεν θα έχεις νόημα, θα εξατμιστείς και θα εξαφανιστείς.

Αν οι εχθροί σου είναι πολλοί, η δημοκρατία σου και το δικαίωμά σου θα μειωθεί. Καθώς η πόλη περικυκλώνεται από τον εχθρό, οι ελευθερίες αναστέλλονται και η αστυνομία περιφέρεται στους δρόμους. Γι’ αυτό οι αυταρχικοί, εννοώ οι ισχυροί, παράγουν συνεχώς εχθρούς. Το να δημιουργείς φανταστικούς εχθρούς και να είσαι σε συνεχή πόλεμο με αυτούς τους εχθρούς γίνεται μια συνηθισμένη τεχνική εξουσίας στις απολυταρχίες. Ενώ οι ιεροκήρυκες, που λαμβάνουν τους μισθούς τους από το κράτος, προσεύχονται από τον άμβωνα λέγοντας «Ανάθετοι οι εχθροί μας, ας νικήσει το κράτος μας», «δικαίωμα-δίκαιο-δικαιοσύνη-ελευθερία-ανθρώπινη αξιοπρέπεια» δεν βρίσκει τόπο έκφρασης για να γίνει πραγματικότητα.

Μπορείτε να συμπεράνετε τι θα συμβεί από αυτό που συνέβη. Με την είσοδό της στις εκλογές η κυβέρνηση έκανε μεγάλη προσπάθεια να κάνει ορατούς δύο εχθρούς εκτός των συνόρων μας και να ξεκινήσει πόλεμο μαζί τους. Το ένα ήταν η Ελλάδα και το δεύτερο η βορειοανατολική Συρία. Απομένουν δύο εβδομάδες για τις εκλογές και κανένας από τους δύο δεν έχει ασχοληθεί με τον ρόλο που τους έχει ανατεθεί μέχρι σήμερα, ή διεθνείς παράγοντες δεν επέτρεψαν αυτή την πλοκή.

Για να προβλέψετε το αποτέλεσμα των εκλογών, σας προτείνω να παρακολουθήσετε την ανταπόκριση των προσπαθειών της κυβέρνησης να δημιουργήσει εχθρούς και όχι τις δημοσκοπήσεις. Αποτέλεσμα της εξαιρετικά εποικοδομητικής και συμφιλιωτικής γλώσσας της αντιπολίτευσης που κυριαρχεί στην εκλογική ατμόσφαιρα, ενημερώνει με βεβαιότητα. Είναι καλό να σε θυμούνται. Οι άνθρωποι είναι θνητοί, οι θεσμοί μόνιμοι. Αυτό το εκλογικό θαύμα περνά ανάμεσα σε μια λεγόμενη γραφειοκρατική απολυταρχία και μια συνταγματική κοινοβουλευτική δημοκρατία που βασίζεται στο δικαίωμα του συμβιβασμού και είναι ανοιχτή στην επιθεώρηση.

Η αυτοκρατορία έχασε τους εχθρούς της, άρα χάνει και τη δύναμή της.