Ο Σεπτέμβρης ήρθε και έφυγε
Με αυτούς τους ρυθμούς θα περάσει ο Οκτώβρης…
Τεράστια άλογα θαμμένα στην ιστορία,
Θαμμένος στην ιστορία. ΕΤΣΙ.

Τουργκούτ ΟυγιάρΑυτή είναι η τελευταία στροφή του ποιήματος «Πονάει». Κάθε φορά που το διαβάζω νιώθω άρρωστος. Όλα περνούν, κάθε στιγμή περνά, κάθε μέρα τελειώνει…

Κατά τη γνώμη μου, ο Turgut Uyar είναι ο πιο καταθλιπτικός, ο πιο ερωτευμένος και ο πιο μίζερος ποιητής της χώρας μας. Θα ήθελα να σε γνωρίσω. Ένα τραπέζι ρακής που θα κρατήσει για ώρες. Αν έλεγε την ιστορία του πώς ερωτεύτηκε την κυρία Τόμρη, θα τον άκουγα με μεγάλη χαρά…

Αυτό δεν μπορεί να συμβεί.

Αυτό είναι στην πραγματικότητα αυτό που λένε ζωή, μια τεράστια μαύρη τρύπα που καταπίνει μεγάλα άλογα, μεγάλους ανθρώπους, γεγονότα, έρωτες, επιτυχίες και κραυγές. Ό,τι έρχεται στο μυαλό θα εξαφανιστεί. Θα μείνουν λίγοι πραγματικοί ήρωες και μερικές ακόμη αναμνήσεις από γκουρού των PR. Είναι και όνειρο. Ebruli, με όλο και πιο αφηρημένες στιγμές και πρόσωπα…

Το φθινόπωρο έφτασε με όλη του την ομορφιά

Το φθινόπωρο είναι η αγαπημένη μου εποχή του χρόνου. Μου λείπουν οι ζεστές μέρες του χειμώνα και ο καυτός ήλιος. Μετράω τις μέρες και τις ώρες του καλοκαιριού. Αλλά στο τέλος του καλοκαιριού, η ατμόσφαιρα των φεστιβάλ του φθινοπώρου παίζει στην ψυχή μου. Ο Διόνυσος είναι βιδωμένος. Να παίξουν τα όργανα, να στρωθούν τα τραπέζια!

«Όχι, το φθινόπωρο επέστρεψε» λέω και παρατηρώ τη φύση με περισσότερη ευχαρίστηση. Κοιτάζω τα δέντρα, τα κλαδιά τους που μεγαλώνουν, τους λόφους αρχίζουν να πρασινίζουν. Ακούω τις συναυλίες της τελευταίας πνοής των τζιτζικιών.

Δεν νιώθω τόσο λυπημένος αυτή τη σεζόν. Λατρεύω τα δροσερά βράδια, τις μέρες που σκοτεινιάζουν σε κανονικές ώρες, το περιστασιακό ψιλόβροχο, τα παλτό που αρχίζω να φοράω και το πάπλωμα με το οποίο τυλίγομαι.

Στην πραγματικότητα, σκεφτείτε το, η απάνθρωπη και ευφορική εποχή είναι το καλοκαίρι. Φυσικά, αυτή η τρελή ενέργεια, ο ήλιος που καίει αυτά τα δέρματα, έχει και μια ιδιαίτερη ομορφιά. Αλλά αν το καλοκαίρι είναι αυτό των πρώτων ημερών του έρωτα, το φθινόπωρο είναι αυτό της λογικής. Αν το καλοκαίρι είναι η μέρα που κυριαρχεί το υποσυνείδητό σας, το φθινόπωρο είναι η συνείδησή σας. Αν το καλοκαίρι είναι η εποχή του «πολύ κακού», το φθινόπωρο είναι η εποχή του «ας το σκεφτούμε, ας το ζυγίσουμε».

Η μανιακή πλευρά της μανιοκατάθλιψης τελείωσε επιτέλους. Στο χέρι μας είναι να μην εμβαθύνουμε πολύ στο καταθλιπτικό κομμάτι πάντως…

Η φύση έχει γίνει πολύχρωμη, το έδαφος έχει γίνει υγρό

Τα σχολεία άνοιξαν, οι παραθεριστές εξαφανίστηκαν ξαφνικά. Ο θόρυβος έχει μειωθεί. Ζευγάρια μεγαλύτερης ηλικίας με παιδιά που έχουν δημιουργήσει τη δική τους ζωή, μερικοί ψυχωμένοι φοιτητές που απολαμβάνουν μια τελευταία απόδραση πριν από τα μαθήματα στο κολέγιο…

Λατρεύω επίσης αυτή την άγρια ​​καλοκαιρινή ενέργεια μέσα μου. Άυπνες νύχτες, περιπλάνηση μέχρι το πρωί. Αλλά το πραγματικό εγώ είναι το εγώ του παρόντος. Οι κραυγές και οι κραυγές της καλοκαιρινής χαράς από τις μάζες με ενοχλούν πολύ. Αλόγιστη κατανάλωση, εξατομικευμένη ψυχαγωγία, τεχνητό γέλιο, εγωκεντρική ατμόσφαιρα του “Είμαι σε διακοπές, ό,τι κάνω επιτρέπεται”.

Το φθινόπωρο είναι πάνω από όλα ευγενές. Είναι ευγενικός, ξέρει τη θέση του και σε κάνει να σκεφτείς το σύστημα. Τέλος, εμφανίζεται ισορροπία και ευθυγράμμιση προς το κέντρο. Μια γρήγορη ματιά? Με την εστίαση στους στόχους, τη δουλειά, τις προετοιμασίες, έρχεται η εσωτερική γαλήνη.

ΤΩΡΑ.

Σχέδια, τετράδια, μαθήματα, βιβλία, ταινίες…

Σκέφτηκα ότι ήρθε η ώρα να δοκιμάσω το “Reformer Pilates”. Τώρα είναι σαν να χορεύω σε μια συσκευή που ονομάζεται “Cadillac”. Τρεις μέρες την εβδομάδα δεν είναι καν αρκετές. Λατρεύω τον προπονητή μου και αυτό το νέο άθλημα για το οποίο μόλις άκουσα.

Τελικά αγόρασα τον διάδρομο που ονειρευόμουν χρόνια. Θα βρέξει, θα έχει λάσπη. Θα περπατήσω κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο. Στα αυτιά μου θα παίζουν ιταλικά τραγούδια…

Αχ τι όμορφες, οι καλύτερες στιγμές είναι τώρα!

Δύο ώρες στην ήρεμη θάλασσα

Τσάι Ι,

βιβλία,

Σεπτέμβριος,

μπλε,

θάλασσα

Μου αρέσει.

Και επίσης απέχω από όλους τους άδικους.

Ήμουν στη θάλασσα ακριβώς δύο ώρες χθες το πρωί. Το δέρμα μου ένιωθα σαν να είχε φουσκάλες, το παρατήρησα όταν βγήκε. Ήμουν μόνος, το περιβάλλον ήταν πολύ ήρεμο, όλη μου η σχέση με τον χρόνο είχε σταματήσει ξανά.

Τι σκέφτηκα αυτές τις δύο ώρες;

Και κατά τη γνώμη μου Σαμπαχατίν ΑλίΑυτό το ποίημα έφτασε.

Μπλε, θάλασσα και Σεπτέμβριος…

Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το μπλε, ακόμα και αστειεύομαι συνέχεια ότι «το μεσαίο μου όνομα είναι Μπλε». Όλα τα ρούχα, τα προσωπικά μου αντικείμενα και τα αξεσουάρ μπορούν να είναι σε αποχρώσεις του μπλε. Νιώθω σαν να πρόδωσα ένα άλλο χρώμα που ερωτεύτηκα, το κόκκινο. Δίνω όμως την πρώτη θέση στο μπλε.

Η θάλασσα είναι άλλο πάθος, δεν γίνεται να ζήσω χωρίς αυτήν. Δεν μπορώ να αναπνεύσω χωρίς να δω, κολυμπάω κάθε μέρα το καλοκαίρι. Τα τελευταία χρόνια, πηγαίνω περιστασιακά εκεί το χειμώνα.

Και τον Σεπτέμβριο. Είναι ήδη το headliner των μηνών, το δέσιμο ολόκληρης της χρονιάς. Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα…

Κάποιος μου είπε κάποτε ότι «το φθινόπωρο είναι η πιο καθαρή εποχή στη θάλασσα, το πλαγκτόν καθαρίζει το νερό». Νομίζω ότι είναι σωστό. Πόσο ήρεμο είναι το νερό, πόσο μπλε, πόσο καθαρό είναι.

Πρόσφατα πέρασα τρεις όμορφες μέρες με έναν αγαπημένο μου φίλο. Ένας όμορφος άνθρωπος που διαβάζει πολύ, ταξιδεύει πολύ και εξετάζει πολύ. Μου είπε την ιστορία της Αλκυόνης και του Ceyx. Δεν είχα ιδέα, αλλά άκουγα με γοητεία. Αφού έφυγαν, έκανα κάποια έρευνα για αυτήν την υπέροχη μυθολογική ιστορία. Απλώς λάτρεψα την αγάπη του Βασιλιά και της Βασίλισσας της Τραχίδας.

Μην καυχιέσαι πολύ, υπάρχει πάντα κάποιος άλλος μεγαλύτερος από σένα!

Η ιστορία μας διαδραματίζεται χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες, ακόμη και εκατομμύρια χρόνια πριν. Υπάρχει ένα ζευγάρι τρελά ερωτευμένο μεταξύ τους: η Αλκυόνη και η Σέυξ. Είναι ο βασιλιάς και η βασίλισσα μιας μικρής παραθαλάσσιας χώρας. Αγαπούν ο ένας τον άλλον πάρα πολύ. Όλοι γύρω τους, οι άνθρωποι τους, ακόμα και οι θεοί, θαυμάζουν την αγνή και ατελείωτη αγάπη τους.

Κάνουν όμως λάθος. Ένα τεράστιο λάθος που δεν πρέπει να γίνει ποτέ. Υποκύπτουν στο εγώ τους. Έχουν μεγάλη εμπιστοσύνη στον έρωτά τους και ο ένας στον άλλον. Λένε «είμαστε ο Δίας και η Ήρα αυτής της εποχής» από το πουθενά.

Υπάρχει κάτι να πούμε;

Όποιος διαβάζει λίγη μυθολογία ξέρει ότι ο Δίας και η Ήρα είναι οι υψηλότεροι θεοί από όλους τους θεούς. Συγκρίνονται μαζί τους, ειδικά το ανώτερο ον τους. κατάλυμα! Είναι ο Δίας και η Ήρα, οι θεοί των θεών…

Ο Ceyx είναι ένας βασιλιάς της θάλασσας. Επιστρέφει στη θάλασσα μια μέρα του Σεπτεμβρίου. Ο Δίας στέλνει αστραπές από τον ουρανό και καταστρέφει αμέσως το σκάφος στο οποίο βρίσκεται ο Ceyx.

Η Αλκυόνη, που περιμένει απεγνωσμένα τον άντρα της στα βράχια, αντιλαμβάνεται την αλήθεια όταν βλέπει τα κομμάτια της βάρκας και τα ρούχα του Ceyx. Παρακαλεί την Ήρα να βρει το άψυχο σώμα του Ceyx. Η Ήρα ανταποκρίνεται σε αυτό το αίτημα. Το άψυχο σώμα του Ceyx ξεβράζεται στην ακτή. Φιλώντας για τελευταία φορά τον άντρα της, η Αλκυόνη πέφτει στα κύματα…

Αν και ο Δίας είναι θυμωμένος, του κάνει μεγάλη εντύπωση αυτή η αγάπη. Υποδύεται ένα ερωτευμένο ζευγάρι, αλλά όχι σε ανθρώπινο σώμα. Καθώς οι αλκυόνες επιστρέφουν στην ακτή για να γεννήσουν τα αυγά τους.

Αν και η ακριβής ημερομηνία είναι η 14η Δεκεμβρίου, κάθε απάνεμη μέρα του φθινοπώρου αρχίζει να αποκαλείται από το κοινό «Ημέρα Αλυικών».

Εδώ, από πού ως πού, αυτές οι μέρες είναι ακριβώς οι «Μέρες Αλυικών».

Μια επίπεδη, καταγάλανη θάλασσα. Ας αφήσουμε στην άκρη για τη στιγμή η τιμή αυξάνεται, η τιμή μειώνεται, οι πληγές που αιμορραγούν και τα δάκρυα. Αυτό που βλέπω από εδώ, από τη θάλασσα, είναι ένας γαλάζιος και γαλήνιος κόσμος…

Χαιρετισμούς από εδώ στα πουλιά, στα ψάρια και σε όλους τους όμορφους ανθρώπους!

Χαιρετίσματα στο γαλάζιο, τη θάλασσα και τον Σεπτέμβριο…