Στις 19 Ιουλίου 1974, στο χωριό μας Aydoğan της επαρχίας Πάφου, τρεις νέοι από το χωριό μας φρουρούσαν στην περιοχή Βαζάνα. Ήταν γύρω στις 10:00-11:00 μ.μ. Επικράτησε μεγάλη σιωπή. Προσπαθούσαμε να πάρουμε πληροφορίες για διαφορετικά κανάλια με το μικρό μας ραδιόφωνο με μπαταρία.
Το τουρκικό ειδησεογραφικό κανάλι BBC διάβασε την πληροφορία: «Μια ομάδα τουρκικών πολεμικών πλοίων κινήθηκε από το λιμάνι της Μερσίνης προς αδιευκρίνιστη κατεύθυνση».
Σε αυτή την είδηση, οι κραυγές χαράς μας ανέβηκαν στον ουρανό.
Είπαμε, «Εντάξει, ο Τούρκος στρατιώτης έρχεται στην Κύπρο. Νομίζαμε ότι αυτά τα πλοία δεν μπορούσαν να πάνε πουθενά αλλού εκτός από την Κύπρο.
Με χαρά ρίξαμε μια βολή στον αέρα με το τουφέκι του πεζικού στο χέρι. Αμέσως ήρθε κοντά μας ο λοχίας της φρουράς με τον δεκανέα της φρουράς δίπλα του και ρώτησε θυμωμένος: «Γιατί πυροβόλησες;». Όταν μας έκαναν την ερώτηση, απαντήσαμε: «Τούρκοι στρατιώτες αποβιβάζονται στην Κύπρο», μας είπε το ραδιόφωνο του BBC. »
Δεν μας πίστευαν πραγματικά. Μας άφησαν θυμωμένοι λέγοντας: «Μην ανοίξετε ξανά πυρ εναντίον μας χωρίς να λάβετε εντολές».
Ήμασταν σίγουροι ότι Τούρκοι στρατιώτες θα αποβιβάζονταν στην Κύπρο. Με χαρά ανάψαμε ένα τσιγάρο και σβήσαμε ένα άλλο.
Είχε περάσει το μεσημέρι, είχαμε φτάσει στις 20 Ιουλίου 1974. Η σιωπή της νύχτας είχε αρχίσει να μας αποθαρρύνει. Όσο προσπαθούσαμε να πάρουμε πληροφορίες με το μικρό μας ραδιόφωνο, δεν υπήρχαν πληροφορίες σε κανένα κανάλι.
Ήταν πρωί, το Voice radio από το Gazibaf στην Πάφο μετέδιδε την πορεία των μουτζαχεντίν.
Καθώς περνούσαμε από κανάλι μετά από κανάλι στο μικρό μας ραδιόφωνο, στο Radio Bayrak, που είναι η φωνή των Τουρκοκυπρίων Μουτζαχεντίν, ο αρχηγός μας Ραούφ Ραΐφ Ντενκτάς είπε στη φωνή του: «Οι Τούρκοι στρατιώτες ξεκίνησαν την απόβαση και την αποβίβαση στην Κύπρο από οπουδήποτε στο νησί. Ο Θεός να βοηθήσει τον στρατό μας. Όλοι οι μουτζαχεντίν πρέπει να βοηθήσουν τους Τούρκους στρατιώτες μας που έχουν αποβιβαστεί στην Κύπρο. Κατά τη διάρκεια αυτής της ανακοίνωσης είπαμε: «Δόξα τω Θεώ, ο Τούρκος στρατιώτης πατάει το πόδι του στην ίδια μας την πατρίδα μετά από 96 χρόνια. «Δόξα τω Θεώ στην πατρίδα μας, την Τουρκία. » το είπαμε.
96 χρόνια μετά το 1878, το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974, ο Τούρκος στρατιώτης βρέθηκε και πάλι στη χώρα του.
Η Ελλάδα, που δεν είχε άμεσους δεσμούς με την Κύπρο, δεν επετράπη να εισβάλει στην Κύπρο.
Καθώς προχωρούσε η μέρα, μάθαμε ότι η ανακοίνωση του κ. Ντενκτάς ότι «Τούρκοι στρατιώτες ξεκίνησαν επιχειρήσεις αποβίβασης και αποβίβασης από όλο το νησί» ήταν αποτέλεσμα πολεμικής στρατηγικής. Τούρκοι στρατιώτες πραγματοποιούσαν αποβιβαστικές επιχειρήσεις από την Κερύνεια και αποβιβαστικές επιχειρήσεις από το Γκονυέλι.
Λοιπόν, ο Τούρκος στρατιώτης είχε πλέον αποβιβαστεί στην Κύπρο.
Και εμείς, οι Τουρκοκύπριοι, ήμασταν ασφαλείς.
Η ειρηνευτική επιχείρηση στην Κύπρο, που ξεκίνησε στις 20 Ιουλίου 1974 και ολοκληρώθηκε στις 18 Αυγούστου 1974, ενώ εξασφαλίσαμε την ασφάλεια των Τουρκοκυπρίων, απέτρεψε επίσης εν μέρει την προσπάθεια της Ελλάδας να καταλάβει το σύνολο από την Κύπρο.
Πάνω από τη μισή Κύπρο εξακολουθεί να βρίσκεται υπό ελληνική κατοχή, άδικα και παράνομα.
Θα ήθελα να τους υπενθυμίσω ότι οι ελληνόφωνοι, οι μόνοι υποστηρικτές της Ελλάδας, που δεν έχει καμία ιστορική ή νομική σχέση με την Κύπρο, ήρθαν στην Κύπρο αφού εκδιώχθηκαν από την περιοχή του Λεβάντε και έγιναν φιλοξενούμενοι στην Κύπρο.
Το νωρίτερο θα απελευθερωθεί από την ελληνική κατοχή και η Νότια Κύπρος, που βρίσκεται υπό ελληνική κατοχή.