Στη βιογραφία του, Ο Βίος του Λυκούργου, που γράφτηκε γύρω στο 100 μ.Χ., ο Έλληνας φιλόσοφος Πλούταρχος περιέγραψε πώς οι Σπαρτιάτες επέστρεφαν τα νεογέννητα σε συμβούλιο γερόντων για εξέταση.

Σύμφωνα με τα νέα του Arkeofili, Τα «κατάλληλα και δυνατά» μωρά επέζησαν, αλλά αυτά που αποδείχτηκαν «χαμηλά ή παραμορφωμένα» αφέθηκαν να πεθάνουν έξω, γράφει ο Πλούταρχος, «με το σκεπτικό ότι δεν είναι καλύτερο για αυτά, ούτε για αυτά. κακώς εξοπλισμένα στην πόλη να ζουν τη φυσική τους ζωή. ΖΩΗ.”

Περίπου 2.000 χρόνια αργότερα, η ιστορία του Πλούταρχου έχει γίνει μια ευρέως αποδεκτή ιδέα για την αρχαία ελληνική κοινωνία. Ακόμη και οι σύγχρονοι επιστήμονες έχουν λάβει τα λόγια του φιλοσόφου στην ονομαστική τους αξία και έχουν επαναλάβει αυτή την ιδέα στους μαθητές για γενιές για να επισημάνουν τις διαφορές μεταξύ της σημερινής κοινωνίας και των αρχαίων κοινωνιών.

«Οι επιστήμονες απλώς υπέθεσαν ότι τα παιδιά με αναπηρίες έμειναν απροστάτευτα σε εξωτερικούς χώρους ή σε δημόσιο χώρο», δήλωσε η αρχαιολόγος Lesley Beaumont από το Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ. είπε.

ΟΙ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΗΤΕΡΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΚΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΣΟ ΝΟΜΙΖΕΤΕ

Αυτή η πεποίθηση έχει επίσης χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει τη σύγχρονη βαρβαρότητα. Η ναζιστική ευγονική, επικαλούμενη, για παράδειγμα, το αρχαίο ελληνικό προηγούμενο, διώκεται για τη δολοφονία ατόμων με αναπηρία. Η κλασική Debby Sneed του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια είπε: “Χρησιμοποιείται για πολύ κακούς σκοπούς”. είπε.

Αλλά μια πιο προσεκτική ματιά στα αρχαιολογικά στοιχεία και τις λογοτεχνικές πηγές δείχνει ότι αυτό μπορεί να είναι απλώς ένας μύθος. Σε μια μελέτη που δημοσιεύτηκε σήμερα στο περιοδικό Hesperia, ο Sneed υποστηρίζει ότι η εγκατάλειψη μωρών με αναπηρία, ακόμη και περιστασιακά, δεν ήταν αποδεκτό μέρος του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.

Αν και η βρεφοκτονία συμβαίνει περιστασιακά στις περισσότερες κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης της σύγχρονης εποχής, πολλοί πολιτισμοί την αποφεύγουν. Ο Sneed λέει ότι δεν υπάρχουν πολλά που να υποδηλώνουν ότι οι Έλληνες ήταν διαφορετικοί.

Ωστόσο, ο Sneed σημειώνει ότι ο Πλούταρχος έγραψε για γεγονότα που έλαβαν χώρα 700 χρόνια πριν από τη γέννησή του. Και η αφήγηση του ίδιου του αρχαίου ιστορικού κάνει λόγο για έναν άλλο Σπαρτιάτη βασιλιά που ήταν ασυνήθιστα κοντός και «με ανάπηρα πόδια», αλλά και πάλι καλός ηγέτης. Ένας ανώνυμος Έλληνας γιατρός, που έγραφε γύρω στο 400 π.Χ., συμβούλεψε τους σύγχρονους γιατρούς για το πώς να βοηθήσουν τους ενήλικες με συγγενείς αναπηρίες. Όλες αυτές οι κειμενικές ενδείξεις υποδηλώνουν ότι τα μωρά που γεννιούνται ορατά διαφορετικά ζουν μέχρι την ενηλικίωση ως παραγωγικά μέλη της κοινωνίας.

Τα αρχαιολογικά στοιχεία υποστηρίζουν αυτή την άποψη, δείχνοντας ότι τα μωρά με σοβαρά προβλήματα υγείας κατά τη γέννηση φροντίζονται πολύ περισσότερο από ό,τι τις πρώτες εβδομάδες της ζωής τους, λέει ο Sneed. Για παράδειγμα, το 1931, ανακαλύφθηκαν τα λείψανα περισσότερων από 400 μωρών σε ένα πηγάδι της Αθήνας. Σε μια ανάλυση του 2018, οι αρχαιολόγοι έδειξαν ότι τα λείψανα ήταν ως επί το πλείστον ηλικίας λίγων ημερών το πολύ, κάτι που αντιστοιχεί στα υψηλά ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας τυπικά του αρχαίου κόσμου και όχι στην επιλεκτική βρεφοκτονία.

Ένας από τους σκελετούς ανήκε σε αγόρι 6 έως 8 μηνών με σοβαρό υδροκεφαλία, όπου το εγκεφαλονωτιαίο υγρό είχε παγιδευτεί στο κρανίο του και πιέστηκε στον εγκέφαλο. Η πάθηση έχει ως αποτέλεσμα ένα εμφανώς ανώμαλο σχήμα κρανίου και είναι συχνά θανατηφόρο ακόμη και σήμερα. «Αυτό το μωρό χρειαζόταν κάποια σοβαρή φροντίδα», λέει ο Sneed. «Οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να εφαρμόζουν αυτή τη θεραπεία μέχρι να πεθάνουν».

«Εν τω μεταξύ, μικρά κεραμικά σφαιρικά μπουκάλια από το στόμα έχουν εμφανιστεί σε τάφους σε όλη την Ελλάδα, μερικά με ίχνη γαλακτοκομικών δοντιών στο στόμα τους», είπε ο Sneed. είπε. Ο Sneed υποστηρίζει ότι τα μπουκάλια μπορεί να έχουν χρησιμοποιηθεί για να ταΐσουν βρέφη με σχιστία υπερώας ή άλλες αναπηρίες – ειδικά επειδή είναι σπάνια και βρίσκονται κυρίως στους τάφους βρεφών και παιδιών κάτω του ενός έτους και σχεδόν ποτέ σε τάφους μεγαλύτερων παιδιών κοντά στην ηλικία του απογαλακτισμού . Τα ειδώλια αντιπροσωπεύουν επίσης κακοσχηματισμένους ενήλικες, συμπεριλαμβανομένων ενηλίκων με σοβαρή σχιστία υπερώας.

Συνολικά, τα στοιχεία δείχνουν ότι τα μωρά που γεννιούνται με μη φυσιολογικά άκρα ή αναπηρίες τρέφονται τακτικά και συχνά επιβιώνουν μέχρι την ενηλικίωση. “Έχουμε πολλά στοιχεία ότι οι άνθρωποι δεν σκοτώνουν ενεργά μωρά”, είπε ο Sneed. λέει, «και δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι τους σκότωσαν».

Άλλοι μελετητές είναι πιο απρόθυμοι να δεχτούν αυτόν τον ισχυρισμό. «Μπορείς να περιγράψεις όλη την ελληνική και ρωμαϊκή κοινωνία ως απαλλαγή από αδύναμα μωρά; Με τίποτα. Λέει ο Christian Laes, κλασικός από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. «Αλλά η έλλειψη αποδείξεων δεν σημαίνει ότι το ίδιο το φαινόμενο δεν υπάρχει». Με βάση εθνογραφικά παραδείγματα από άλλες κοινωνίες, υποστηρίζει ο Laes, τα μωρά εγκαταλείπονται ή σκοτώνονται συνήθως, εάν οι οικογένειες δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα μεγαλώσουν. Η κοινωνική δυσφορία ή η αμηχανία μπορεί να εξηγήσουν γιατί μια κοινή πρακτική δεν αναφέρεται σε παλαιότερες πηγές.

Ο Beaumont τραβάει τη γραμμή μεταξύ της βρεφοκτονίας και της πιο παθητικής εγκατάλειψης, υποδηλώνοντας ότι, παρόλο που δεν υπάρχουν στοιχεία ενεργητικής θανάτωσης βρεφών, τα ανεπιθύμητα βρέφη μπορούν ακόμα να αφεθούν σε δημόσιο χώρο ή σε εξωτερικούς χώρους, με την ελπίδα ότι θα τα πάρουν και θα τα μεγαλώσουν άλλοι. “Είναι πραγματικά σημαντικό να μας κάνουν να αμφισβητήσουμε τις υποθέσεις μας και ο Sneed έχει παράσχει πολλά στοιχεία. Αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να συμφωνήσω ότι η ανατροφή παιδιών με αναπηρίες είναι συνηθισμένη.”

Ο Sneed λέει ότι οι κριτικοί έχουν την ευθύνη να εξετάσουν περισσότερα από τις σύγχρονες υποθέσεις για τα άτομα με αναπηρία. Δεδομένου ότι οι άνθρωποι σήμερα τείνουν να υποτιμούν τα άτομα με αναπηρίες, υποθέτουμε ότι οι άνθρωποι στο παρελθόν έκαναν το ίδιο. Ωστόσο, λέει, «υπάρχουν πολλές διαφορετικές ενδείξεις ότι οι άνθρωποι ξοδεύουν χρόνο και πόρους φροντίζοντας άρρωστα ή ανάπηρα μωρά».