Φέτος ήταν επίσης ο υποστηρικτής της εκδήλωσης «Εβδομάδα του Παιδιού». Ήταν έξι χρονών όταν ο καλύτερος φίλος και φίλος του πατέρα του, ο προπονητής τζούντο Nenad Simić, τον ρώτησε γιατί δεν θα ερχόταν να τον δει για να ξεκινήσει τις προπονήσεις. Ο Veljko συμφώνησε, αλλά επειδή η μητέρα του φοβόταν πιθανούς τραυματισμούς και δεν συμφωνούσε ότι ο γιος της έκανε προπόνηση στο τζούντο, ο προπονητής τον πήγε στην πρόβα χωρίς να το ξέρουν οι γονείς του. Ωστόσο, πέρασε ένας χρόνος μεταξύ αυτής της δοκιμαστικής προπόνησης, που επιβεβαίωσε τη μεγάλη επιθυμία του αγοριού, και την ερώτηση της μητέρας του αν ήθελε πραγματικά να ασχοληθεί ξανά με το τζούντο.

– Απάντησα “Φυσικά και θα το κάνω!”, Και μου άρεσε πολύ το άθλημα από την πρώτη προπόνηση – θυμάται ο Veljko Milanović. – Αρχικά μάθαμε τις διαδικασίες, μετά έκανα τις πρώτες τεχνικές. Έτσι ήρθα στο Judo Club “Omladinac”, όπου προπονούμαι ακόμα και σήμερα, και ένα ενδιαφέρον γεγονός είναι ότι ο Stepanović είναι το μεγαλύτερο χωριό τζούντο στη Σερβία. Ο προπονητής μπορεί ακόμα να πει πώς παρατήρησε αμέσως ότι είχα εκπληκτικές κινητικές δεξιότητες, συντονισμό των κινήσεων και μια κατασκευή τέτοια που ακόμη και όσοι δεν καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον μπορούν να δουν την προετοιμασία μου για τις πολεμικές τέχνες. Στην αρχή είχα λίγους στην προπόνηση που ήταν καλύτεροι από εμένα, ωστόσο τους πέρασα. Έπεσα, σηκώθηκα και πέτυχα ένα επίπεδο που, για να είμαι ειλικρινής, δεν είναι ακόμα αυτό που θα έπρεπε.

Ο πρώτος διαγωνισμός στον οποίο συμμετείχε ήταν το 2014 στη Ρούμα και ακολούθησε μόλις δύο μήνες μετά την έναρξη του τζούντο. Προπονήθηκε σκληρά και, μόλις έμαθε για τον διαγωνισμό, ήταν ο πρώτος που είπε: «Πάω!

– Στον πρώτο γύρο έχασα σε 15 δευτερόλεπτα και δεν πήρα μέρος στους αγώνες – σήμερα, χαμογελώντας, αποκαλύπτει ο Βέλικο. – Γι’ αυτό έκλαψα, αλλά ο κόουτς Σίμιτς έχει ήδη δημιουργηθεί δίπλα μου και μου έδωσε ένα μετάλλιο παρηγοριάς. Τότε ένιωσα χαρά όπως ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Πρόκειται για τουρνουά ανεπίσημου χαρακτήρα, που γίνονται κάθε Σαββατοκύριακο και όπου μαθαίνεις να συμπεριφέρεσαι αγωνιστικά. Αργότερα έμαθα ότι ο προπονητής εκείνη τη στιγμή ήθελε πολύ να κάνει κάτι για να με κερδίσει γιατί πίστευε σε εμένα και ήξερε ότι θα ήταν κίνητρο για το μέλλον, ότι δεν θα τον χαλάσω και θα τον απογοήτευα, οπότε κέρδισε ένα χάλκινο. μετάλλιο μέσω συναδέλφου. Ωστόσο, όταν ήρθε κοντά μου, μου είπε πρώτα: «Ντρέπεσαι, με κάνεις να ντρέπομαι εδώ. Σε φωνάζουν εκεί 20 φορές για να έρθεις να πάρεις ένα μετάλλιο, φωνάζουν: «Veljko Milanović, «Νεολαία»!, Και κάθεσαι εκεί, χωρίς να ακούς ή να κοιτάς… Τώρα θα σου δώσω αυτό το μετάλλιο που πήρα αντί για εσύ, αλλιώς δεν θα πάρεις ποτέ τίποτα αν δεν είσαι στο βάθρο!«Λοιπόν, κοιμήθηκα με αυτό το μετάλλιο μετά, όλα σου είναι ξεκάθαρα.

Η Ελλάδα στη μνήμη

Ανάμεσα σε πολλές επιτυχίες και διαγωνισμούς, ο Veljko Milanović έχει στην αγαπημένη του ανάμνηση το διεθνές τουρνουά στην Ελλάδα το 2019, στο οποίο συμμετείχε με το φιλικό σωματείο «Lokomotiva» από το Vršac και κατέκτησε την τρίτη θέση.

– Έκανα επτά αγώνες τότε, και είναι ο αγαπημένος μου διαγωνισμός γιατί έχω δουλέψει με σπουδαίους μαχητές από Ελλάδα, Βουλγαρία, Γεωργία και Αζερμπαϊτζάν – τονίζει ο Veljko. – Δοκίμασα τις δυνάμεις μου σε περιβάλλον εξαιρετικά δυνατών ανθρώπων και είδα ότι μπορούσαν. Είναι αλήθεια ότι έχασα από τους Βούλγαρους στον ημιτελικό, αλλά κατάφερα να πάρω την τρίτη θέση, παρόλο που ο αντίπαλος ήταν πολύ δυνατός, με «σήκωσε» αρκετές φορές και κόντεψε να κερδίσει.

Όσον αφορά την κοινωνικοποίηση και την αλληλοϋποστήριξη, αλλά και την αντιπαλότητα εντός του συλλόγου, ο Veljko παραδέχεται ότι όλα συνδυάζονται. Έξω από το ταπί θα είναι αληθινή φιλία, ακόμη και διεθνής, γιατί γνώρισε διάφορες χώρες και, όπως λέει, γίνεται πόλεμος στο ταπί. Ιδιαίτερη σημασία, ωστόσο, είναι ότι το τζούντο τους διδάσκει για τη ζωή.

– Το τζούντο, πάνω απ’ όλα, μας διδάσκει σεβασμό ο ένας για τον άλλον, ευγένεια, άνοιγμα σε συναντήσεις και κοινωνικοποίηση, ενισχύει το πνεύμα και το πνεύμα μας – λέει ο Veljko. – Έμαθα ότι τίποτα στη ζωή δεν θα έρθει «στο πιάτο», ότι θα πρέπει πάντα να προσπαθώ, ό,τι θέλω να πετύχω. Πρέπει να ένιωσα την ήττα για τον εαυτό μου. Όταν ήμουν στην κορυφή και ήμουν σίγουρος ότι ήμουν πρωταθλητής πολιτείας, ήμουν τρίτος στο κρατικό πρωτάθλημα. Το τζούντο είναι ένα τέτοιο άθλημα, μόνο ένα λάθος και οι Ολυμπιονίκες χάνουν τέσσερα χρόνια, πολύ σκληρά. Αυτός που δεν έχει το ψυχικό σθένος -όταν πέσει, να ξανασηκωθεί- δεν μπορεί να τα καταφέρει. Επιπλέον, απαιτείται εξαιρετικός αυτοέλεγχος. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει λεκτική επικοινωνία με κανέναν. Ό,τι και να πεις σε κάποιον, διαιτητή, προπονητή ή αντίπαλο, αν αποκλειστείς μπορεί να χάσεις ένα παιχνίδι και ένα μετάλλιο. Στο τέλος, υποκλίνεσαι στον αντίπαλο που νίκησες, τον χαιρετάς και του κάνεις φόρο τιμής γιατί πολέμησαν τίμια και σωστά. Όταν βγαίνουμε στο πεδίο της μάχης, υποκλινόμαστε σε αυτό το χαλί, που είναι ιερό για εμάς. Είναι ένα μέρος που, ως πολεμιστής, πρέπει να εκτιμήσεις επειδή πεθαίνεις ή κερδίζεις εκεί.

Συνιστά σε όλους να βρουν κάτι να αφιερώσουν και το θεωρούν άθλημα για όλες τις γενιές.

– Φυσικά, ό,τι αφιερώσεις στον εαυτό σου, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για τις θυσίες και την έλλειψη ελεύθερου χρόνου. Για παράδειγμα, πηγαίνω σχολείο, επιστρέφω, πρέπει να μελετήσω μέχρι την προπόνηση και μόνο μετά, μια-δύο ώρες πριν τον ύπνο, έχω ελεύθερο χρόνο. Σε νεαρούς αθλητές που μπαίνουν στην εφηβεία, τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι η αυξημένη όρεξη, η αποχή από το φαγητό και η ρύθμιση της διατροφής. Όταν νικάμε τους αντιπάλους προς αυτή την κατεύθυνση, που λέγονται «εγώ» και «ψυγείο», τα καταφέραμε. Ποτέ όμως τίποτα από αυτά δεν ήταν δύσκολο για μένα, ξέρω ότι θα τα αντιμετωπίσω όλα και θα περάσουν. Όποιο άθλημα και αν παίζεις, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος και το τζούντο σου διδάσκει μια ιδιαίτερη ιαπωνική κουλτούρα που, ως άτομο, σε φέρνει σχεδόν στην τελειότητα – καταλήγει ο Veljko Milanović.

σι. Πάβκοβιτς