Εδώ και πολύ καιρό, υπάρχουν αμφιβολίες για το εάν το CHP έχει μια ολιστική προσέγγιση στην εξωτερική πολιτική. Οι εξελίξεις των τελευταίων ετών, με επίκεντρο τη συνδυασμένη παραγωγή, που αποτελεί μια από τις προκλήσεις της εξωτερικής πολιτικής, δείχνουν ότι αυτή η προσέγγιση στερείται ακεραιότητας και δεν μπορεί να υπερβεί την ανταπόκριση στις οικονομικές εξελίξεις. Είναι δυνατόν να δώσουμε πολλά παραδείγματα. Η έκκληση του Kılıçdaroğlu «να μην μπείτε στο κέντρο της πόλης» κατά τη διάρκεια της επιχείρησης Olive Branch, η αντίδραση «τι κάνουμε» στη Λιβύη, η έξοδος των μαχητών από τη Συρία στο πιο κρίσιμο στάδιο του πολέμου του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, η θέση που πάρθηκε στο Mavi Το θέμα του Μαρμαρά, η θέση του CHP για τις ΗΠΑ και οι δηλώσεις του CHP για τη Συρία εδώ και καιρό. Είναι δυνατός ο πολλαπλασιασμός των παραδειγμάτων. Ωστόσο, η συζήτηση που ξεκίνησε με το «όχι» στο ψήφισμα για τη Συρία και οι αντιδράσεις του YPG και του PKK υποδηλώνουν την ύπαρξη μιας νέας κατάστασης στην εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφαλείας του CHP που υπονομεύει τη δική του ιστορική κληρονομιά.

Όπως και να το δεις, βλέπεις ότι το CHP γνώρισε μια μεγάλη ρήξη με τη δική του ιστορική γραμμή στον τρόπο της εξωτερικής πολιτικής (κάτι που συμβαίνει και στην εσωτερική πολιτική). Η «εκτιμητική» απάντηση του PKK στο «όχι» στο μνημόνιο, οι κραυγές του Κιλιτσντάρογλου που επαναβεβαίωσε τη θέση του «Θα ισοπεδώσουμε την Καντίλι» και τέλος η «πρόσκληση» του Μαζλούμ Αμπντί, του λεγόμενου διοικητή του YPG , στο CHP, όσον αφορά τη σοβαρότητα της ρήξης, θα πρέπει να θεωρηθεί ως ένα ζωντανό παράδειγμα.

Η συριακή κρίση είναι στην πραγματικότητα ένα από τα καλύτερα αποκρυσταλλωμένα παραδείγματα της ολιστικής αποσύνδεσης στον λόγο της εξωτερικής πολιτικής του CHP. Η προσέγγιση που συνδέει τη λύση των προβλημάτων της Τουρκίας που απορρέουν από τη Συρία με μια επιλογή τακτικής όπως η συνάντηση με το καθεστώς Άσαντ δείχνει την απλότητα της ανάγνωσης της εξωτερικής πολιτικής του Kılıçdaroğlu. Μια τακτική χωρίς στρατηγική, μια στρατηγική χωρίς πολιτική δεν επιτρέπει στο CHP να καθιερώσει ένα παράδειγμα εξωτερικής πολιτικής και μετατρέπει την εξωτερική πολιτική σε ένα καθαρά εικαστικό και απλό πεδίο που προσαρμόζεται σύμφωνα με τις προσδοκίες του «κοινού-στόχου». από την εξωτερική πολιτική, η οποία δεν μπορεί να κρίνει σφαιρικά πότε, υπό ποιες συνθήκες, πώς και με ποια μέσα, θα φέρει μια «λύση» στην εξομάλυνση με το συριακό καθεστώς, οδηγεί το CHP να βιώνει μια ολίσθηση σε όλα τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.

Η επιστολή που έστειλε ο Kılıçdaroğlu στους πρέσβεις σχετικά με το τελευταίο θέμα του Canal Istanbul είναι αποκαλυπτική για την επανάληψη μιας τέτοιας μετατόπισης. Αυτή η «περίεργη» έξοδος που ακολούθησε την κρίση των πρεσβευτών αποκαλύπτει πιο ξεκάθαρα ότι το CHP δεν ανησυχεί για τον εθνικό χαρακτήρα της εξωτερικής του πολιτικής. Εκτός από την «ασάφεια» των μηνυμάτων της επιστολής, η εξωτερίκευση ενός εσωτερικού ζητήματος από ξένους παράγοντες όχι μόνο λεπταίνει το εξωτερικό περίβλημα της «κυριαρχίας», αλλά αποκαλύπτει επίσης την έκταση της «απλότητας» ενός πολιτικού κινήματος που φιλοδοξεί να πάρει την εξουσία στην Τουρκία. στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής.

Γιατί λοιπόν υπάρχει τέτοια αναστάτωση και ασυνέπεια στην εξωτερική πολιτική του CHP; Ο πρώτος λόγος για αυτό είναι ότι το CHP έχει μια μακρά ιστορική περίοδο χωρίς πρακτική εξωτερικής πολιτικής. Το CHP, το οποίο βρίσκεται εκτός εξουσίας για πολλά χρόνια, απέχει πολύ από την κρατική πρακτική στην εξωτερική πολιτική και από την αλλαγή αυτών των πρακτικών. Δεύτερον, η ύπαρξη διαφορετικών εστιών εντός του κόμματος που προσπαθεί να εδραιώσει το παράδειγμα της εξωτερικής πολιτικής καθιστά αδύνατη την κατασκευή της γλώσσας της εξωτερικής πολιτικής του CHP σε ένα κεντρικό σημείο. Με άλλα λόγια, η εξωτερική πολιτική του CHP έχει έναν εκλεκτικό χαρακτήρα που προκαλείται από διαφορετικούς κεμαλισμούς στο εσωτερικό. Αυτή η πάλη μεταξύ εθνικιστών και διεθνιστών έρχεται στην επιφάνεια σε κρίσιμα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Είναι πιο εμφανές σε ορισμένα θέματα εξωτερικής πολιτικής ότι αυτή η εκλεκτική δομή μερικές φορές παράγει θέσεις που φτάνουν σε διαφορετικά άκρα στην εξωτερική πολιτική. Ως παραδείγματα μπορούν να δοθούν κρίσιμα ζητήματα όπως το Mavi Vatan, το Αζερμπαϊτζάν, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Λιβύη. Αυτή η κατάσταση, που επιχειρεί τόσο να φέρει ιστορική συνέχεια όσο και να επεκτείνει μεμονωμένα γεγονότα στο σύνολο της εξωτερικής πολιτικής εγκλωβίζοντας σε κυκλικές εξελίξεις στην εξωτερική πολιτική, βαθαίνει τα παράδοξα της εξωτερικής πολιτικής του CHP.

Ο δεύτερος σημαντικός λόγος είναι ότι η εξωτερική πολιτική του CHP είναι λαϊκιστική. Ο λαϊκισμός είναι ο σημαντικότερος λόγος πίσω από τη διαμόρφωση τεχνητής γλώσσας στην εξωτερική πολιτική. Αυτή η γλώσσα, που δίνει έμφαση στη λαϊκή πλευρά του ζητήματος της εξωτερικής πολιτικής παρά στην ουσία, χρησιμοποιείται τελικά για να ενισχύσει τη θέση της αντιπολίτευσης. Μοναδικός στόχος είναι η αποδυνάμωση της θέσης εξουσίας κάνοντας «ριζοσπαστικές» εξόδους στο βαθμό που θα υλοποιηθεί αντιπολιτευτική κινητοποίηση. Σε μια εξωτερική πολιτική όπου δεν υπάρχει πίεση για λήψη αποφάσεων, δεν υπάρχει ανάγκη να δημιουργηθεί μια σχέση, δεν υπάρχει ανησυχία για το πώς πρέπει να κατανεμηθούν οι πόροι και, το πιο σημαντικό, δεν υπάρχει η καλύτερη στιγμή για χρήση των εργαλείων κατά τον σχεδιασμό τους. για να υπολογιστεί, η μόνη μορφή δράσης είναι το «μιλώντας». Αυτή η κατάσταση κάνει το CHP έναν παράγοντα που μιλάει μόνο για τα πάντα σε κάθε θέμα εξωτερικής πολιτικής.

Όλα αυτά εγείρουν πολλά ερωτήματα για την εξωτερική πολιτική του CHP. Για παράδειγμα, τι είδους άποψη για την τουρκική εξωτερική πολιτική έχει το CHP όταν εξετάζει την αλλαγή στο γεωπολιτικό περιβάλλον της Τουρκίας που προκλήθηκε από τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή τα τελευταία δέκα χρόνια; Τι είδους λύση έχει η CHP για να επιλύσει τα ζητήματα με τις Ηνωμένες Πολιτείες; Με ποιον και πόσο μπορεί να συναλλάσσεται το CHP για να διατηρήσει τα κέρδη στη Λιβύη; Ποια είναι η θέση του CHP για τη Ρωσία, τη Γαλλία, την Ελλάδα, την αμυντική βιομηχανία και το PYD/YPG; Ή μήπως πιστεύει ότι η αποχώρηση της Λιβύης είναι η καλύτερη επιλογή εξωτερικής πολιτικής;

Είναι δυνατός ο πολλαπλασιασμός των ερωτήσεων. Ωστόσο, το πιο σημαντικό ερώτημα είναι: έχει το CHP εξωτερική πολιτική;