Αυτή η υπηρεσία αναδεικνύει την Αναγέννηση

Στις ομογενειακές βραδιές, είμαστε καλεσμένοι στη μνήμη ενός ή περισσοτέρων μεταναστών, παρέα με κάποιους παλιούς φίλους, μέσω Zoom. Υποθέτω ότι ξεπεράσαμε τα τριακόσια. Ο Yunus Bey μιλάει με τη γλώσσα της καρδιάς. Τα συναισθήματα των μεταναστών αντικατοπτρίζονται στις φωνές, στα πρόσωπά τους και στην ανάσα τους. Ο Salih Brother δεν μπορεί να το πάρει, πρέπει να πάρει φάρμακα για την καρδιά κάποια βράδια. Όπως η καρδιά του Süleyman Dede, τα χείλη της κινούνται συνεχώς. Το πρόσωπο του Ραμαζάν Μπέη είναι πάντα ένα μείγμα θλίψης. Ο γιατρός Receb Bey μιλάει από την καρδιά του κάθε βράδυ. Το μελαλί της νύχτας καθρεφτίζεται στο πρόσωπο του Ζεϊνέλ Μπέη.

Είναι συγκινητικό να βλέπεις τα αστέρια της γης να πασπαλίζονται με λάμπες στις σκοτεινές νύχτες των πόλων. Τους ακούμε, συζητάμε, συζητάμε μεταξύ μας.

Άφησαν τα πάντα και ήρθαν σε αυτά τα ξενιτεμένα εδάφη.

«Τα πρώτα σημάδια στο ψιλό χιόνι ήταν οι αστυνομικές μπότες. Αυτοί οι μπάτσοι πήραν τη γυναίκα μου μια χιονισμένη μέρα. σε αυτούς που λένε? Στις αδερφές μας, τη σύζυγο του Γιουσούφ, που πέρασαν τα μανιασμένα νερά του Μερίτς με τα τρία τους παιδιά. Σε αυτούς που κλαίνε, πιέζοντας ένα μαξιλάρι στο πρόσωπό τους στο σκοτάδι της νύχτας, λέγοντας ότι τα παιδιά δεν θα ακούσουν. Σε αυτούς που κλαίνε σε απομονωμένα μέρη κατά τη διάρκεια της ημέρας, σε εκείνους που βλέπουν τον πατέρα τους να κλαίει για πρώτη φορά ενώ φεύγουν από τη χώρα τους με τα παιδιά τους σαν δολοφόνος και λένε: «Ο πατέρας μου είναι μέσα μου. σε αυτούς που λένε? Σε αυτούς που σταματούν και ακούνε για τελευταία φορά τα αντάν της χώρας τους σε αυτήν την πλευρά του Meriç. Όταν διέσχισε τα ελληνικά χωρικά ύδατα, ο καπετάνιος είπε: «Μη φοβάσαι, τώρα είσαι σε ασφαλή νερά». Όταν το λέμε, είμαστε οι καλεσμένοι αυτών που δακρύζουν.

Σε όσους απομακρύνονται αμέσως μετά τη γέννηση και μένουν σε ένα στενό κελί με το μωρό τους στο καρότσι. Σε όσους φέρνουν μαζί τους τη στολή του γαμπρού και το νυφικό τους και κάνουν τους γάμους τους στο εξωτερικό. Σχεδόν κάθε βράδυ είμαστε καλεσμένοι τέτοιων αναμνήσεων, πόνων, δακρύων, πυρκαγιών καρδιάς. Θα προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σας μερικές από αυτές τις περιηγήσεις εδώ κάθε Κυριακή.

Κάνουμε την τελευταία μας επίσκεψη σε μια ευτυχισμένη οικογένεια μεταναστών στη χώρα των λευκών κρίνων σε μια σκανδιναβική νύχτα που ακόμη και τα αστέρια είναι κρύα στον ουρανό. Χτυπάμε τις πόρτες τους καθώς το χιονόνερο πέφτει στα σκούρα μαλλιά της νύχτας. Η ερωμένη του σπιτιού Ίνα είναι 29 ετών, ο σύζυγός της Τασίμ είναι 30. Αυτό το ζευγάρι, του οποίου τα σπίτια είναι αρκετά λιτά, έχει επίσης μια αξιολάτρευτη κόρη.

Το ζευγάρι Ίνα και Τασίμ είναι μια πολύ ευτυχισμένη οικογένεια. Η ευτυχία ξεχειλίζει από τα μάτια του. Ενώ κοιτούσε τη γυναίκα του με στοργικά μάτια, ο Τασίμ είπε: «Θέλω την καρδιά σου, όχι τα μάτια σου, με χτυπούν τα αναμάρτητα μάτια σου». Μοιάζει με. Τι πιο όμορφο από τη συνάντηση δύο ανθρώπων που αγαπιούνται και βαδίζουν προς τους ίδιους ορίζοντες.

Το σπίτι είναι σαν παράδεισος… Και οι δύο σπούδασαν σε τουρκικά λύκεια στην Αλβανία. Η Ίνα σπούδασε στο κολέγιο Mehmet Akif στα Τίρανα. «Το Τουρκικό Κολλέγιο στα Τίρανα είναι αρκετά μακριά από την πόλη που μένετε, γιατί το επιλέξατε;». Λέω. Η Ίνα αρχίζει να διηγείται ολόκληρη την ιστορία της… «Είδα για πρώτη φορά τη διαφήμιση του σχολείου στην τηλεόραση. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Από την αρχή του σχολείου καταλάβαμε ότι ήταν πολύ υψηλής ποιότητας.

«Μπαμπά, κορίτσι, θέλεις να πάμε; ” σημείωσε.

«Μπαμπά, είναι ένα σχολείο που πληρώνει, πώς το πληρώνεις;» Είμαστε μια φτωχή οικογένεια.

Ο πατέρας μου ήταν κάποιος που διάβαζε πολύ.

«Κορίτσι μου, μην το σκέφτεσαι». διάσημος.

Τηλεφωνήσαμε στη θεία μου τη Νεσλιέ, που μένει στα Τίρανα.

Η θεία μου είπε: «Ο διευθυντής αυτού του σχολείου μένει στο διαμέρισμά μας, θα μιλήσω. διάσημος.

Η θεία μου μίλησε. «Έλα, ας δώσει τις εξετάσεις». είπε ο σκηνοθέτης.

Έδωσα εξετάσεις και γράφτηκα στο σχολείο. Έμεινα με τις θείες μου τον πρώτο χρόνο.

Στο τέλος του χρόνου, είπαν σε φίλους, «Ας μας στείλουμε στην Τουρκία με οικογένειες, μπορείτε να βελτιώσετε τα τουρκικά σας εκεί. Δεχτήκαμε.

Μια οικογένεια έπεσε στην τύχη μου στην Προύσα. Ήταν ο μήνας του Ραμαζανιού. Ήταν μια πολύ καθαρή οικογένεια. Προσευχήθηκαν και νήστευαν. Δεν ήξερα τίποτα για το Ισλάμ. Αλλά ήμουν μουσουλμάνος. Ο κομμουνισμός είχε σαρώσει τα πάντα στο όνομα του Ισλάμ και του Χριστιανισμού. Αν και η μητέρα μου και ο πατέρας μου είναι μουσουλμάνοι, ήταν κατά του Ισλάμ. Στη χώρα μας, οι μουσουλμάνοι θεωρούνταν τρομοκρατική κοινότητα που δεν έστελνε τα κορίτσια στο σχολείο. Αλλά η οικογένεια με την οποία έμεινα στην Προύσα ήταν πολύ καθαροί άνθρωποι, όπως και οι δάσκαλοί μας στο Κολλέγιο Mehmet Akif. Μια χόβολη έπεσε μέσα μου. Στο σπίτι σαν αυτό το παραδεισένιο σπίτι, ξεκίνησε μέσα μου ένα ταξίδι στον παράδεισο. Για πολύ καιρό έκρυβα την προσευχή μου από την οικογένειά μου. Τότε παρατήρησαν. Ο πατέρας μου ήταν πολύ θυμωμένος. «Πώς σου δώσαμε μια θέση;» ” σημείωσε.

«Μπαμπά, κανείς δεν με ανάγκασε. Είναι δική μου επιλογή. Είπα.

Τη χρονιά που τελείωσα το πανεπιστήμιο, απέκτησα ιατρική σχολή στην Τουρκία.

Ο αγαπημένος μου καθηγητής βιολογίας μου είπε: «Σπουδάζεις βιολογία, χρειαζόμαστε έναν δάσκαλο. ” σημείωσε. Σπούδασα βιολογία στην Αλβανία. Έγινα δάσκαλος στο σχολείο από το οποίο αποφοίτησα. Μου άρεσε η διδασκαλία. Μου αρέσει να είμαι ενεργός. Ήταν υπέροχο να είμαι με τους μαθητές όλη την ώρα. Τώρα ήταν η σειρά μας, υπήρχαν κάποιες δυσκολίες σε αυτή τη διαδικασία. Ορισμένα σχολεία έπρεπε να κλείσουν. Μας στεναχώρησε πολύ. Δεν μου αρέσει να είμαι αδρανής. Κάποιος από το Pays des Lys Blancs που διευθύνει ένα φυτώριο μου πρόσφερε δουλειά. Συμφωνήσαμε και ήρθαμε εδώ με τη γυναίκα μου. Μετά από εμένα, τα άλλα αδέρφια μου αναγνώρισαν επίσης το Ισλάμ και την Υπηρεσία. Ο ένας έγινε γιατρός, ο άλλος συνεχίζει τις σπουδές του. Είναι τόσο χαρούμενοι. Η μαμά και ο μπαμπάς μου ήταν επίσης πολύ γλυκοί. Ένα περιστατικό θυσίας βοήθησε να μαλακώσω τον πατέρα μου. «Ας κάνουμε μια θυσία» με αφορμή το Eid-al-Adha. Είπα. Ο πατέρας μου δεν δέχτηκε. «Η θυσία θυσιάζεται στο Νορούζ. ” σημείωσε. «Πάτερ, η θυσία θυσιάζεται στη γιορτή της θυσίας». Είπα.

«Δεν μπορώ να παραβιάσω τα έθιμά μας». είπε ο πατέρας μου. Εκείνο το βράδυ η μητέρα μου ονειρεύεται ότι ο πατέρας μου θυσίασε τον αδερφό μου και φάγαμε το κρέας του. Όπως ακριβώς ο προφήτης Αβραάμ ήθελε να θυσιάσει τον γιο του Ισμαήλ. Η μητέρα μου είπε στον πατέρα μου: «Τα παιδιά έχουν δίκιο, πρέπει να θυσιασθούμε. διάσημος. Μετά από φέτος άρχισαν να σφάζονται τα θηράματα στο σπίτι μας. Άρχισαν μάλιστα να το στέλνουν στα αδέρφια μας στην Τουρκία. Η ιστορία του Τασίμ είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα… Ένα αφεντικό της μαφίας χτυπά βάναυσα τους καθηγητές του τουρκικού κολεγίου μπροστά στο μαγαζί του θείου του Τασίμ. Ο θείος του Τασίμ λυπάται τους δασκάλους και τους μεταφέρει στο νοσοκομείο. Γνωρίζει από κοντά τους δασκάλους στο νοσοκομείο. Εμπιστεύτηκε πρώτα την ανιψιά του Τασίμ και μετά την κόρη του σε Τούρκους δασκάλους. Η κόρη του θείου της είναι πολύ καλή φίλη με την κόρη του αφεντικού της μαφίας. Γράφτηκε και στο κολέγιο. Το αφεντικό της μαφίας και η γυναίκα του αρχίζουν να τρέχουν για υπηρεσίες…

Ακούμε τις ιστορίες της Ίνα και του Τασίμ με την καρδιά μας. Στη Χώρα των Λευκών Κρίνων η νύχτα προχωρά λίγο.

Μιλάω λίγο.

«Το 1993, ο Πρόεδρος Turgut Özal οργάνωσε ένα ταξίδι στα Βαλκάνια. «Ο Οζάλ θέλει να επισκεφτεί το κολέγιο των Τιράνων. Αλλά οι υπάλληλοι γύρω του αφαιρούν το σχολείο από το πρόγραμμα.

Η Ίνα και ο Τασίμ χαμογελούν ελαφρά και μου επιβεβαιώνουν σαν να έλεγαν «Ξέρουμε». Ο αείμνηστος Ερντογάν πηγαίνει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου μένει ο Tüzün Ağabey Özal και παρουσιάζει την κατάσταση.

Ο Οζάλ είπε στους φίλους του: «Θα πάμε σχολείο. είπε. «Οι μαθητές του τουρκικού Κολλεγίου Mehmet Akif υποδέχονται τον Özal με τον εθνικό ύμνο. Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στο σχολείο, μια κυρία από το τμήμα μαγειρικής είπε: «Καλώς ήλθατε, κύριε Πρόεδρε! Σε νόστιμο τούρκικο. Είπε: «Χρησιμοποιείς πολύ καλά τα τουρκικά, πού τα έμαθες;». «Κύριε, είμαι η σύζυγος του διευθυντή του σχολείου. Καθώς δεν βρίσκουν μάγειρα, μαγειρεύω τα πιάτα. Ο Οζάλ εντυπωσιάστηκε πολύ με τα λόγια αυτής της αφοσιωμένης κυρίας. Γυρνώντας προς τους συντρόφους του, είπε: «Αυτό είναι θυσία. Λέει και λέει σε Αλβανούς πολιτικούς για αυτήν την κατάσταση. Είπε στον Αλβανό Πρόεδρο Σαλί Μπερίσα και στον Υπουργό Εθνικής Παιδείας: «Έχετε κάνει σπουδαία δουλειά για να ανοίξετε αυτό το σχολείο. Δεν θα ντρέπεστε που πήρατε μια τέτοια απόφαση. Ο Mehmet Akif Ersoy, το όνομα του οποίου δίνεται στο σχολείο, είναι ο συγγραφέας του εθνικού μας ύμνου και είναι αλβανικής καταγωγής. είπε.

«Έχεις συγγραφέα. Λέω στην Ίνα και τον Τασίμ. “Agron Tuf”

Επιβεβαιώνουν με ένα χαμόγελο. Όταν Μουσουλμάνοι, Καθολικοί και Ορθόδοξοι φοιτητές αρχίζουν να σπουδάζουν στο κολέγιο στην Αλβανία ταυτόχρονα, ακόμη και πέντε χρόνια πριν συναντηθούν ο θρησκευτικός ηγέτης του καθολικού κόσμου, ο Πάπας, και ο Φετουλάχ Γκιουλέν Χοτζεφέντι, η αποφασιστικότητα του Agron Tufa ρίχνει φως στο μέλλον: «Δεν υπήρχε τόσο αποτελεσματικό κίνημα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένα κίνημα που προετοιμάζει την αναγέννηση και την ανανέωση του Ισλάμ Είναι ένα κίνημα που αναδύθηκε από μια οπισθοδρομική περιοχή που η Δύση αντιμετώπιζε με προκαταλήψεις, αλλά εξαπλώθηκε στον κόσμο. Η υπηρεσία υπογραμμίζει την Αναγέννηση, την αναγέννηση του min Maalof στο μυθιστόρημά του Samarkand. Έσπασε τόσο τις προκαταλήψεις του Ισλάμ κατά της Δύσης όσο και τις προκαταλήψεις της Δύσης εναντίον του Ισλάμ. Το Ανατολικό Κοράνι έχει αποσπάσει μερικούς από τους στίχους του από το νόημά τους και τους αντικατοπτρίζει με διαφορετικούς τρόπους για τον τζιχαντισμό και παρόμοια θέματα. Ο Γκιουλέν το είπε στη Δύση.

Η νύχτα προχωρά πολύ.

Οι πιο κρύες περιοχές του κόσμου αντιμετωπίζουν αυτή τη στιγμή ασυνήθιστες θερμοκρασίες. Χιλιάδες τραυματισμένοι πρόσφυγες περπατούν στο μέλλον με τη φωτιά στην καρδιά τους. Προσπαθούν να συνεχίσουν τη ζωή σε ξένες χώρες παλεύοντας με χιόνι και πάγο, όπως οι πιγκουίνοι που αγωνίζονται να βρουν το δρόμο τους σε μια δυνατή χιονοθύελλα. Οι βοριάδες χτυπούσαν τα κλαδιά έξω. Ζητάμε άδεια.

Μια άλλη επίσκεψη μεταναστών ολοκληρώνεται το βράδυ του εκπατρισμού, που πρέπει να έχει δεμένα τα μάτια.