Σκεφτείτε μια σπηλιά.
Μια υπόγεια σπηλιά της οποίας η είσοδος είναι ανοιχτή στο φως της ημέρας. Οι άνθρωποι βρίσκονται σε αλυσίδες στον κυβερνοχώρο σε αυτό το σπήλαιο από την παιδική τους ηλικία. Βρίσκονται σε μια ψηφιακή φυλακή.
Είναι αδύνατο να κινηθούν ή να γυρίσουν το κεφάλι τους. Βλέπουν μόνο τις οθόνες, το φως έρχεται από πίσω τους. Μακριά από τη φωτιά των digi-θεών δανδής που κάθεται σε μια αόρατη πυραμίδα!
Υπάρχει ένα μονοπάτι ανάμεσα τους και τη φωτιά, ένας τοίχος που προστατεύεται από ηλεκτρικά συρματοπλέγματα κατά μήκος του μονοπατιού. Ξέρετε τα σκηνικά που χωρίζουν τους ζογκλέρ από το κοινό, εμφανίζουν τις μαριονέτες τους πάνω του, είναι απλώς ένας εικονικός τοίχος…
Και σκεφτείτε ανθρώπους, tablet, τηλέφωνα, gadgets στα χέρια τους. Είναι άνθρωποι, ζώα, διάστημα, άβαταρ από δεδομένα… Εικονική γη πράγματα που βλέπουν θάλασσα, αστεία… Μπορείτε να εκτυπώσετε ψηφιακό χρήμα και να αγοράσετε ό,τι θέλετε…
Οι άνθρωποι κάθονται κατά μήκος ενός τοίχου καλυμμένου με οθόνες. Μικρόφωνα στο στόμα, καλώδια που κρέμονται από τον κρόταφο και γυαλιά κατάδυσης στα μάτια…
Θα πείτε, “Είναι μια περίεργη εικόνα”, έχετε δίκιο. Ναι, αυτό είναι εμπορευματοποιημένη εθελοντική δουλεία αντί για ελευθερία.
Δεν θα μπορούν να γυρίσουν το κεφάλι τους για το υπόλοιπο της ζωής τους και θα παρακολουθούν τον εαυτό τους, τους φίλους τους και αντικείμενα να περνούν από πίσω τους από τις σκιές και τις εικόνες που χτυπούν τις οθόνες.

***

Τώρα φανταστείτε την ηχώ από τη σπηλιά. Έχει μιλήσει κανείς έξω, οι αιχμάλωτοι νομίζουν ότι μιλάνε οι σκιές, έτσι δεν είναι; Γιατί τα μεγάλα αφεντικά, οι τεχνοτύραννοι χειραγωγούν αυτούς τους σκλάβους όπως τους ταιριάζει…
Με λίγα λόγια, υπάρχει μόνο μία αλήθεια για αυτούς τους σκλάβους: οι ψηφιακές σκιές…
Ας υποθέσουμε ότι έχουμε λύσει τις εικονικές αλυσίδες που τις συνδέουν με τις οθόνες, έχουμε απελευθερώσει αυτούς τους αιχμαλώτους από τους εθισμούς τους. Αν πεις τι θα γίνει, θα γίνει κάτι τρομερό, σου λέω!
Αναγκασμένος να σηκωθεί, να γυρίσει το κεφάλι του, να περπατήσει, να κοιτάξει το φως, ο κρατούμενος νιώθει έναν περίεργο πόνο εξαιτίας του ήλιου. Τα μάτια του είναι θαμπωμένα, δεν αναγνωρίζει τα αντικείμενα των οποίων έχει συνηθίσει να βλέπει αντίγραφα.
Αν κάποιος του έλεγε: «Αυτό που έβλεπες όλη σου τη ζωή είναι σκουπίδια, τώρα αντικρίζεις την αλήθεια»… Τότε αν δείξει αληθινά αντικείμενα, «τι είναι;». Αν ρωτήσει, θα κολλήσει… Νομίζει ότι οι ψευδαισθήσεις στην τεχνολογική σπηλιά στην οποία είναι κλεισμένος είναι πολύ πιο αληθινές από αυτό που στην πραγματικότητα του δείχνουν!

***

Φανταστείτε ότι βγάλαμε τον κρατούμενο έξω από τη σπηλιά και τον σύραμε σε ένα απότομο μονοπάτι προς τις ηλιόλουστες περιοχές… Ούρλιαξε, κάηκε, θύμωσε, “Τι είναι αυτό;” είπε… Δεν ακούσαμε. Όσο πλησίαζε στο φως της ημέρας, τόσο περισσότερο θαμπώθηκαν τα μάτια του. Δεν μπορούσε να επιλέξει κανένα από τα πραγματικά αντικείμενα. Μετά συνήθισε σιγά σιγά το φως. Πρώτα παρατήρησε τις σκιές, μετά τις ανταύγειες των ανθρώπων και των αντικειμένων που χτυπούσαν το νερό… Το βράδυ, σήκωσε το βλέμμα στον ουρανό, είδε το φεγγάρι, είδε τα αστέρια. Με τον καιρό, μπόρεσε να παρακολουθήσει την αντανάκλαση του ήλιου στα νερά. Με δυσκολία κοίταξε τον ήλιο στον ουρανό. Και άρχισε να σκέφτεται.
Του φαινόταν ότι ο ήλιος δημιουργεί τις εποχές και τα χρόνια, και είναι ο κύριος του ορατού κόσμου. Μετά βγήκε από τα πράγματα που «ρέουν» και άκουσε τον Καλιματουλάχ. Συνειδητοποίησε τον Ένα Θεό.
Και θυμήθηκε τα παλιά του χρόνια. Τι παρεξηγημένη σοφία! Ήταν χαρούμενος τώρα, λυπούμενος αυτούς που έμειναν στη σπηλιά. Μπορούσε να αντέξει κάθε είδους βάσανα για να μην επιστρέψει στην παλιά του ζωή και στις παλιές του αυταπάτες…

***

Φανταστείτε τον άντρα να επιστρέφει στη σπηλιά. Μπορεί να συνηθίσει στο σκοτάδι; Αν έλεγε στους φίλους του την αλήθεια, θα άκουγαν; Περνούν τα Seiners: «Έχασες τα μάτια σου στο βουνό, αφέντη. Για τι πράγμα μιλάς ? Είμαστε ευχαριστημένοι με το σπίτι μας. με τη Σαρλίζ Θερόν, το βράδυ θα στήσω μια σκηνή στο όρος Αραράτ. Θα σε φροντίσουμε!»

***

Αυτό είναι. Η ιστορία που είπα είναι ακριβώς η ίδια, είναι η περιγραφή της στιγμής.
Το όνομα του σπηλαίου: La Grotte des Substitutes.
Μπορείτε επίσης να το ονομάσετε “Metaverse”…
Θα επιστρέψουν στις σπηλιές τους, σας λέω! Καλύτερα να μείνουμε εκεί που είπε ο απογευματινός προφήτης.
Στον εύφορο κήπο των μεγάλων ιδανικών…
Για τους περίεργους:

Πλάτωνος-Πολιτεία, την πάτησα…