Ήταν γνωστό ότι η κατεστραμμένη από τον πόλεμο Ουκρανία θα κέρδιζε. Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision είναι ένα πολιτικό γεγονός εδώ και χρόνια. Αυτή τη φορά, με λίγο περισσότερο συναισθηματισμό, η νίκη ήταν αναπόφευκτη.

Το “Stefania” είναι ένα ομαλό τραγούδι, αλλά το “Space Man” του Βρετανού Sam Ryder ήταν καλύτερο και πήρε τη δεύτερη θέση. Η ισπανική Chanel’e ‘Slomo’ με την τρίτη θέση ανέβηκε στο βάθρο.

Μαρτυρώντας όλα αυτά, πιστεύω πως δεν έχουμε μπει στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision από το 2013. Κερδίσαμε το μοναδικό μας πρωτάθλημα εδώ και 66 χρόνια με τον Sertap Erener. Δεν είχαμε μεγάλη επιτυχία με πολιτικά παιχνίδια και μη δοθέντες βαθμούς. Οι χώρες που βρίσκονται πολύ κοντά λαμβάνουν 12 βαθμούς. Για παράδειγμα, η Ελλάδα και η ελληνική Κύπρος κολλάνε το πλήρες σκορ μεταξύ τους.

Το ίδιο και η Ιταλία και ο Άγιος Μαρίνος. Στο όνομα της ισπανικής και της πορτογαλικής ιβηρικής αλληλεγγύης. Είχαμε μια τέτοια ανταλλαγή βαθμών με το Αζερμπαϊτζάν. Η Αρμενία αγνοεί την Τουρκία και το τραγούδι της. Για ένα διάστημα, πολλές σκανδιναβικές χώρες αγνόησαν την Τουρκία λόγω του κουρδικού ζητήματος.

Όταν στο έργο συμπεριλήφθηκε η λαϊκή ψήφος, στο σπίτι μας γράφτηκαν παρτιτούρες ομογενών από χώρες όπως η Γερμανία, η Ολλανδία και το Βέλγιο όπου ζουν Τούρκοι. Χωρίς τις ψήφους του κοινού, ίσως η Αγγλία να είχε αφήσει πίσω την Ουκρανία. Αλλά όταν το κοινό πρόσθεσε συναισθηματισμό στην πολιτική και ο Ουκρανός ηγέτης Ζελένσκι έστειλε μηνύματα στη Eurovision, η πληγωμένη χώρα είχε αίσιο τέλος στον διαγωνισμό στον οποίο η Ρωσία αποκλείστηκε.

Όταν γινόμαστε μάρτυρες όλων αυτών, έρχεται στο προσκήνιο η εκτίμηση του «Χαίρομαι που δεν συμμετέχουμε στη Eurovision».