Η Brigitte Giraud είναι η νέα νικήτρια του λογοτεχνικού βραβείου «Goncourt», αναφέρει το Γαλλικό Πρακτορείο. Το μυθιστόρημα της συγγραφέα «Let’s Live Fast» είναι αφιερωμένο στον θάνατο του συζύγου της.
Η Ζιρού είναι η 13η γυναίκα που κερδίζει το Γκονκούρ στα 120 χρόνια ιστορίας των βραβείων. Πριν από αυτήν, το 2016, η Λέιλα Σλιμάνη κέρδισε το βραβείο για το μυθιστόρημά της «Τρυφερό Τραγούδι».
Γεννημένη στην Αλγερία, η Brigitte Giraud ζει στη Λυών. Αν και δεν είναι αρχάριος στη λογοτεχνία, είναι ελάχιστα γνωστή στο ευρύ κοινό. Έχει εργαστεί ως μεταφράστρια, μιλά αγγλικά, γερμανικά και αραβικά. Ο σύζυγός της Claude, ο θάνατος του οποίου περιγράφεται στο μυθιστόρημα Vivons vite, πέθανε σε ατύχημα με μοτοσικλέτα πριν από περισσότερα από 20 χρόνια.
Το 2007, ο Giraud κέρδισε το Goncourt για ένα μυθιστόρημα με το έργο του “L’amour est tres surestime” (“Η αγάπη υπερεκτιμάται”) και το 2019 ήταν φιναλίστ για το Prix Médicis με το μυθιστόρημα “Jour de courage” (” Ημέρα Θάρρους»).
“Εργάστηκα ως δημοσιογράφος στο χωριό Liberation, ήμουν και λογοτεχνική σύμβουλος σε φεστιβάλ. Δούλεψα επίσης ως συντάκτης. Έγραψα περίπου δέκα βιβλία – μυθιστορήματα, δοκίμια, διηγήματα”, λέει στο AFP η Brigitte Giraud. Το ύφος του γίνεται αποδεκτό από τους κριτικούς. Ο Giraud προσελκύει την προσοχή των λογοτεχνικών επιτροπών.
Το μυθιστόρημα με το οποίο η Brigitte Giraud κέρδισε τώρα το βραβείο Goncourt είναι ένα ταξίδι στο παρελθόν.
Τη δεκαετία του 1980, η Brigitte Giraud έκανε περιοδεία στην Αγγλία. Έζησε για κάποιο διάστημα στη Γερμανία. Και όπως γράφει η ίδια στο «Living fast», 22 Ιουνίου στη Λυών έρχεται η στιγμή που χωρίζει τη ζωή της στα δύο. Εκείνη την ημέρα, ο σύζυγός της Claude σκοτώθηκε στο τιμόνι μιας μοτοσικλέτας που είχε καταρρεύσει. Το 2001, η Brigitte Giraud αφηγήθηκε τις εβδομάδες μετά τον θάνατο του Claude στο βιβλίο της Un present. “Έζησα, έβγαλα βιβλία. στάθηκα ξανά στα πόδια μου παρ’ όλα”, λέει η συγγραφέας. Μοιράστηκε ότι πάντα ήξερε ότι έπρεπε να γράψει ένα βιβλίο στη μνήμη του συζύγου της και της ιστορίας της αγάπης τους. «Δεν μπορούσα να το γράψω μετά τον θάνατό του, χρειαζόμουν 20 χρόνια εκ των υστέρων».
“Λάτρης της τηλεόρασης. Νίντζα της μουσικής. Φανατικός στα ερασιτεχνικά ταξίδια. Λάτρης του μπέικον. Φιλικός ευαγγελιστής φαγητού. Ανεξάρτητος οργανωτής. Πιστοποιημένος φανατικός στο twitter.”
