Σήμερα θα σας πω μια ιστορία που όταν την ακούω δεν μπορώ να αποφασίσω αν θα γελάσω ή θα κλάψω. Η ιστορία των πρόσφατων εμπειριών του γλωσσολόγου και συγγραφέα Sevan Nişanyan.

Ξέρεις τον Nisanyan.

Εδώ και αρκετό καιρό μένει στο νησί της Σάμου.

Όταν έφυγε στο εξωτερικό πριν από λίγους μήνες, η ελληνική αστυνομία τον συμβούλεψε να μην επιστρέψει στην Ελλάδα. Λέει στον Nişanyan ότι αποτελεί «απειλή για το ελληνικό κράτος».

Μετά από αυτή την προειδοποίηση, ο Σεβάν Μπέης ταξιδεύει στο Βελιγράδι και συλλαμβάνεται στο δρόμο της επιστροφής στην Ελλάδα, αφού έμεινε στο Βελιγράδι για μήνες.

Αφέθηκε ελεύθερος την προηγούμενη μέρα, με τον όρο να φύγει από τη χώρα εντός 15 ημερών.

Άκουσα τις λεπτομέρειες της εκδήλωσης Nişanyan στο πρόγραμμα του συγγραφέα Alin Ozinian με τίτλο “Limitless”. Παραδέξου ότι δυσκολεύτηκα να συγκρατηθώ από το να γελάσω. Όταν ακούς την ιστορία, καταλαβαίνεις τραγικοκομικά πόσο παράλογος έχει γίνει ο ρατσισμός και κυρίως η ασθένεια της τουρκικής εχθρότητας στην Ελλάδα.

Αποδεικνύεται ότι ο Nisanyan θεωρούνταν «απειλή για το ελληνικό κράτος», κυρίως λόγω της φημολογίας στο νησί της Σάμου. Ο ελληνικός γραφειοκρατικός μηχανισμός ανέλαβε ξαφνικά μέτρα εναντίον του Nişanyan λόγω των επιστολών καταγγελίας του ντόπιου πληθυσμού, οι οποίες μπορούν να συνοψιστούν ως “Ένας Τούρκος ήρθε στο νησί, αγοράζει γη από εδώ. Μιλάει τουρκικά από κακία. Όλα τα περιβάλλοντα. Αυτός είναι ο Τούρκος που πρόκειται να φτιάξει ένα τζαμί εδώ σύντομα.”

Ναι, καλά ακούσατε, ένας από τους πιο διάσημους άθεους της Τουρκίας, ο Nisanyan, συνελήφθη στην Ελλάδα επειδή “είναι δυνατό να χτιστεί ένα τζαμί στο νησί της Σάμου”, ως απειλή για τον κόσμο. εθνική ασφάλεια, και τώρα βρίσκεται στο στα πρόθυρα της εκ νέου απέλασης.

Ένα από τα σύμβολα του μίσους των Τούρκων εθνικιστών είναι να τιμωρούνται επειδή «μιλούν τουρκικά σε όλα τα περιβάλλοντα και είναι Τούρκοι παρά τις προειδοποιήσεις στο νησί της Σάμου». Δεν χρειάζεται να σας υπενθυμίσω, ο Nisanyan είναι Αρμένιος. Καλή κωμωδία πάντως. Συνοψίζει επίσης το γεγονός με το ότι «ο ρατσισμός στην Ελλάδα είναι πολύ περισσότερος και ισχυρότερος από ό,τι στην Τουρκία».

Η μακροχρόνια αίτηση ασύλου του Nişanyan απορρίφθηκε από την ελληνική γραφειοκρατία με την ευκαιρία αυτή. Επιπλέον, η σύζυγός του, Ira Tozoru, είναι επίσης Ελληνίδα υπήκοος. Με άλλα λόγια, το αίτημά του απορρίφθηκε παρόλο που απέκτησε αυτόματα το δικαίωμα διαμονής.

Τις υπόλοιπες λεπτομέρειες της δουλειάς τις έμαθα από την κυρία Άιρα, η οποία μίλησε ξανά στον Οζινιάν και γέλασε μια φορά.

Ενώ ο σύζυγός της ήταν φυλακισμένος στο αστυνομικό τμήμα Σάμου, μπορούσαν να μιλήσουν μόνο σε καρτοτηλέφωνο από το 1985. Οι κάρτες για αυτό το τηλέφωνο δεν είναι πλέον διαθέσιμες στην αγορά. Ωστόσο, μπορούσε να βρεθεί στον πρώην έμπορο και να σταλεί στο αστυνομικό τμήμα. Ο σταθμός χρησιμοποιούσε ακόμα μια συσκευή φαξ από τη δεκαετία του 1980 για τη μετάδοση πληροφοριών και εγγράφων. Όπως μπορείτε να δείτε, λείπει μια κασέτα και μια τηλεόραση VHS στο αστυνομικό τμήμα Σάμου. Παρ’ όλες τις μεταρρυθμίσεις στην ΕΕ, με εξέπληξε πραγματικά η κατάσταση της ελληνικής γραφειοκρατίας.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο Sevan Nişanyan κυκλοφόρησε μετά από όλη αυτή την κωμωδία. Πρέπει να διαλέξει χώρα και να πάει εκεί μέσα σε 15 ημέρες. Μπορεί επίσης να ταξιδέψει στην Αρμενία, της οποίας είναι πολίτης.

Αλλά η Dicle είπε στον Baştürk ότι ήθελε να έρθει στην Τουρκία και να εγκατασταθεί στο Şirince. Έκανε επίσης μια ενδιαφέρουσα αυτοκριτική όταν είπε: «Είμαι πολύ κουρασμένος τώρα και θέλω να πάω σπίτι στο Şirince της Τουρκίας». «Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για να σπάσω τις γέφυρες μεταξύ εμένα και της τουρκικής κυβέρνησης και δεν έχω πρόσωπο να υποβάλω αίτημα για αυτό», είπε.

Παρεμπιπτόντως, η σύζυγός του κα Ira είναι από την Κωνσταντινούπολη που γεννήθηκε και μεγάλωσε και συχνά εκφράζει ότι αγαπά την Τουρκία.

Αφού το άκουσα αυτό, ερεύνησα την κατάσταση του Sevan Nişanyan. Αν και δραπέτευσε από τη φυλακή, πιστεύω ότι δεν θα υπήρχε τιμωρία αν ερχόταν στην Τουρκία λόγω του εκτελεστικού νόμου που θεσπίστηκε αργότερα. Υπήρχε ένα τυπικό ένταλμα σύλληψης, αλλά νομίζω ότι θα μπορούσε να είχε αφεθεί ελεύθερος μετά από μια γραφειοκρατική διαδικασία στο αεροδρόμιο και πιθανώς μια ημέρα κράτησης. Εκκρεμούν βέβαια και άλλες αγωγές, αυτό είναι ξεχωριστό θέμα. Επιπλέον, το τουρκικό κράτος δεν εξέδωσε Κόκκινη Ανακοίνωση για τον Nişanyan, δηλαδή δεν προσπάθησε να τον συλλάβει στο εξωτερικό κ.λπ. Η προσωπική μου εντύπωση είναι ότι ο σκληρός αγώνας του Nisanyan με την ελληνική αστυνομία και τη γραφειοκρατία, ως Τούρκος πολίτης, έχει τη συμπάθεια ορισμένων τουρκικών κρατικών αξιωματούχων.

Μπορεί να υπάρχει πίεση για «σύλληψη, σύλληψη» στους εθνικιστικούς κύκλους σχετικά με την επιστροφή του, αλλά δεν υπάρχει τέτοια ατμόσφαιρα στους συντηρητικούς-εθνικιστικούς και ισλαμικούς κύκλους εντός του κράτους.

Φυσικά, οι ιδέες του Sevan Nişanyan, ο οποίος ήταν ριζοσπάστης αναρχικός από την αρχή, μπορεί να ενοχλήσουν οποιονδήποτε. Μπορεί να θεωρηθεί ακόμη και ως τρέλα. Είναι ένας παράξενος που ασχολήθηκε ακόμη και με την ελληνική αστυνομία και τους Έλληνες φασίστες. Μπορούμε όμως να αρνηθούμε τη σημασία της πρωτοβουλίας «Nişanyan Houses» για να γίνει το Şirince τουριστική περιοχή; Μπορούμε να αγνοήσουμε το εξαιρετικό έργο του για τα τουρκικά και τη συμβολή του στην τουρκική γλωσσική λογοτεχνία; Ο Nişanyan είναι ένας από τους ανθρώπους που έκαναν το Şirince παγκόσμιο τουριστικό προορισμό.

Δεν θα έπρεπε η Τουρκία να επωφεληθεί από τη δημιουργική ενέργεια ενός τέτοιου ανθρώπου; Νομίζω ότι πρέπει να το αποκαλούμε τρελό και να αγνοήσουμε μερικά από αυτά που είπε. Ό,τι και να πει κανείς, είμαι υπέρ του να έρθουν ο Sevan Nişanyan και η γυναίκα του στην Τουρκία. Αφήστε τον να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του στο Şirince με την οικογένειά του. Μιλάμε για ένα άτομο που έχει συμπληρώσει τα 65 του χρόνια. Κάνει και αυτοκριτική.

Νομίζω ότι και τα αρμόδια υπουργεία πρέπει να δουν το περιστατικό υπό αυτό το πρίσμα. Θα ήταν λάθος να σώσουμε την οικογένεια Nişanyan από την τυραννία της ελληνικής γραφειοκρατίας και να την επαναφέρουμε στην Τουρκία;

Κοντεύουμε να γίνουμε 6 χρονών. Εκατομμύρια άνθρωποι σε αυτή τη χώρα, που έχουν βγει στους δρόμους τα ξημερώματα από τον Μάρτιο του 2016, δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας τους χειμερινούς μήνες. Παιδιά, νέοι, γυναίκες είναι στους δρόμους στο απόλυτο σκοτάδι.

Το να πηγαίνεις στο σχολείο και στη δουλειά έχει γίνει μια νυχτερινή δραστηριότητα παρά μια ημερήσια δραστηριότητα. Για χρόνια τα παιδιά μας σηκώνονταν το πρωί και έλεγαν: «Μαμά, υπάρχει και σχολείο απόψε; ” ρωτούν. Τα πρωινά μετατράπηκαν σε ζώνες λυκόφωτος στην τηλεόραση.

Δεν έχω συναντήσει ποτέ κανέναν που να είναι ευχαριστημένος με την τρέχουσα εφαρμογή. Αντίθετα, οι άνθρωποι είναι νευρικοί επειδή αυτή η εφαρμογή φέρνει θέμα ασφάλειας. Οι μητέρες φοβούνται όταν στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο, οι γυναίκες φοβούνται όταν περπατούν σε στάσεις λεωφορείων…

Υπάρχουν δρόμοι τόσο στενοί και απομονωμένοι που δεν είναι ιδιαίτερα ασφαλές να βγεις στους δρόμους στο σκοτάδι το πρωί.

Για να μην αναφέρουμε την ψυχολογική πτυχή του.

Η διάθεση των ανθρώπων για ζωή μειώνεται, το να σηκωθούν από το κρεβάτι γίνεται όλο και πιο δύσκολο…

Παρ’ όλα αυτά, δυσκολεύομαι να καταλάβω την επιμονή να μην επιστρέφω στη χειμερινή ώρα.

Χθες, ο υπουργός Ενέργειας και Φυσικών Πόρων Fatih Dönmez κατέστησε για άλλη μια φορά σαφές ότι ήταν αποφασισμένοι να συνεχίσουν αυτή την πρακτική. Ήταν μια εξοικονόμηση ενέργειας.

Λοιπόν, δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς να εξοικονομήσω χρήματα χρησιμοποιώντας ηλεκτρισμό αντί για πρωινό φως, αλλά ακόμα κι έτσι, δεν μπορεί να είναι αρκετά μεγάλο ώστε να αξίζει τον κόπο η ανθρώπινη ευτυχία. Όταν προσπαθούμε να μην σπαταλάμε ενέργεια, η ενέργεια της ζωής μας εξαφανίζεται.

Για την ευτυχία των παιδιών και την ασφάλεια των γυναικών, πρέπει να επιστρέψουμε στη χειμερινή ώρα.