Σαν να ήταν δυνατή μια αλλαγή κυβέρνησης με ελεύθερες εκλογές στο Καζακστάν, όλοι οι περιφερειακοί ηγέτες άρχισαν να διακηρύσσουν ο ένας μετά τον άλλο ότι «το πραξικόπημα απωθήθηκε». Ωστόσο, δεν φαίνεται δυνατό να μετρηθούν τα γεγονότα που ξεκίνησαν στο Καζακστάν στις 2 Ιανουαρίου και κορυφώθηκαν στις 5-6 Ιανουαρίου, ακόμη και ως προγραμματισμένη εξέγερση. Ένα ξέσπασμα θυμού στο οποίο δεν υπάρχει ξεκάθαρη ηγεσία, και το ποτήρι ξεχειλίζει με την τελευταία σταγόνα που συνοδεύει την άνοδο των τιμών του φυσικού αερίου. Ο κύριος λόγος της οργής είναι ότι ο λαός δεν μπορεί να πάρει μερίδιο από τους πλούσιους πόρους της χώρας, όλος ο πλούτος πηγαίνει στην κυρίαρχη ολιγαρχία. Μάλιστα, ο Nursultan Nazarbayev, ο μεγαλύτερος αδερφός του τουρκικού κόσμου, ο οποίος υποτίθεται ότι αποσύρθηκε και άφησε τον Kasım Cömert Tokayev ως πρόεδρο το 2019, αυτή τη φορά. Επιστροφή στη σκηνή επικεφαλής της Επιτροπής Εθνικής Ασφάλειας. Το ίδιο παιχνίδι επανεγκαθίσταται.

Επιπλέον, η επανακυκλοφορία του παιχνιδιού έγινε με την πρόσκληση ρωσικών στρατευμάτων από την κυβέρνηση του Καζακστάν με τη συμβολική υποστήριξη άλλων χωρών του Οργανισμού Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας.

Κατά τη διάρκεια της τηλεδιάσκεψης της 7ης Ιανουαρίου, οι υπουργοί Εξωτερικών του ΝΑΤΟ φάνηκε να αποδέχονται ότι δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν το ζήτημα του Καζακστάν με κύριο στόχο την Ουκρανία.

Από τη Μαύρη Θάλασσα στη Μεσόγειο, ΗΠΑ-Ρωσία ξανά

Όταν ο Οργανισμός Τουρκικών Κρατών πραγματοποίησε βιντεοσύσκεψη σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών στις 11 Ιανουαρίου, η κατάσταση άρχισε να ηρεμεί στο Καζακστάν, μια από τις σημαντικές χώρες της Ευρασίας, τον ενεργειακό γίγαντα, τη γεωργία και τη βιομηχανία, και ο Βλαντιμίρ Πούτιν κέρδισε.

Στη συνάντηση ΝΑΤΟ-Ρωσίας στις 12 Ιανουαρίου, η Ρωσία διέλυσε το τραπέζι. Έδωσε το τελεσίγραφο να μην δεχτεί την Ουκρανία ως μέλος του ΝΑΤΟ. Αν και ποτέ δεν έκρυψε την απροκάλυπτη υποστήριξή του στους φιλορώσους αυτονομιστές στην ανατολική Ουκρανία, το υπονοούμενο ήταν σαφές ότι το τέλος της ιστορίας θα ήταν η προσάρτηση εδαφών όπως η Κριμαία. Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ άρχισε να μιλάει για τον κίνδυνο πολέμου στην Ανατολική Ευρώπη. Αλλά φαινόταν ότι ο Τζο Μπάιντεν δεν είχε καμία διάθεση να πολεμήσει τη Ρωσία για την Ουκρανία.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να συγκρατήσουν τη Ρωσία με την παρουσία τους του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα πάνω από την Ουκρανία. Η υποστήριξη της Τουρκίας είναι σημαντική από αυτή την άποψη. Η υποστήριξη της Τουρκίας προς τη γείτονά της στη Μαύρη Θάλασσα, την Ουκρανία, ενοχλεί τη Ρωσία. Ένα άλλο θέμα που απασχολεί τη Ρωσία είναι η άσκηση του ΝΑΤΟ που έχει ξεκινήσει η Ελλάδα στο έδαφός της κατά της ρωσικής παρουσίας στα Βαλκάνια.

Τότε ήταν που κυκλοφόρησε η είδηση ​​ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες απέσυραν την υποστήριξή τους για έργα φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο στα οποία βασίζονται η ελληνική και η ελληνοκυπριακή κυβέρνηση.

Η ισορροπία Μαύρης Θάλασσας-Μεσόγειου ανακάμπτει.

Το παιχνίδι επανεγκαθίσταται

Η Ελλάδα στενοχωρήθηκε πολύ γι’ αυτό. Ο Κρυιάκος Μητσοτάκης είχε προσφερθεί πρόσφατα να δώσει στις Ηνωμένες Πολιτείες νέες στρατιωτικές βάσεις, αλλά έλαβε την απάντηση ότι θα ήταν αρκετή για να ενισχυθούν οι υπάρχουσες. Η Αθήνα δεν μπορούσε να διαβάσει ότι το πρόβλημα των Ηνωμένων Πολιτειών δεν ήταν η Τουρκία, αλλά ότι ενώ προετοιμαζόταν για τον πραγματικό αγώνα με την Κίνα στον Ειρηνικό, ήταν για να εμποδίσει τη Ρωσία να ενισχυθεί ξανά στη Μεσόγειο, ακόμη περισσότερο από ό,τι κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πόλεμος λόγω Συρίας. Η ισορροπία Μαύρης Θάλασσας-Μεσόγειου ήταν απαραίτητη τόσο για αυτόν τον λόγο όσο και για την ασφάλεια του Ισραήλ. Η ενθάρρυνση της Τουρκίας να μαλακώσει με την Αίγυπτο, το Ισραήλ και άλλους παίκτες της Μέσης Ανατολής θα ήταν μια πολύ πιο λογική και φθηνή μέθοδος. Για παράδειγμα, η από κοινού δράση στη Λιβύη ήταν ένα καλό παράδειγμα ενθάρρυνσης.

Η απελευθέρωση των εδαφών του Αζερμπαϊτζάν από την κατοχή της Αρμενίας ήταν επίσης ένα γεγονός στην περιοχή μας. Η Τουρκία έχει γίνει ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του Αζερμπαϊτζάν σε αυτή την κίνηση. Άλλοι υποστηρικτές ήταν το Ισραήλ και το Πακιστάν. Όταν το Αζερμπαϊτζάν ξεκίνησε την επιχείρηση, ήταν σημαντικό ότι η Ρωσία δεν υποστήριξε την Αρμενία και ενθάρρυνε τον πρωθυπουργό Νικόλ Πασινιάν να συμμετάσχει σε απευθείας συνομιλίες με την Τουρκία. Η πρώτη από αυτές τις συνομιλίες διεξάγεται σήμερα, 14 Ιανουαρίου, στη Μόσχα.

Από τον Καύκασο μέχρι την Κεντρική Ασία

Ενώ οι ισορροπίες αποκαταστάθηκαν στον Καύκασο, η αποχώρηση των Ηνωμένων Πολιτειών από το Αφγανιστάν ήταν στην πραγματικότητα ο πρώτος κρίκος στην αλυσίδα της αλλαγής στην Κεντρική Ασία.

Η ανησυχία ήταν η έκρηξη του ήδη εύθραυστου Κιργιστάν, αλλά το Καζακστάν, που φαινόταν το ισχυρότερο, εξερράγη.

Η Κίνα παρακολουθεί στενά τι συμβαίνει στην Κεντρική Ασία, που είναι η αυλή της. Καλό βήμα πρέπει να θεωρηθεί η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου στο Πεκίνο και η συνάντησή του με τον Γουάνγκ Γι αυτήν την περίοδο. Αλλά η Κίνα προετοιμάζεται επίσης για την πραγματική της μάχη με τις ΗΠΑ στον Ειρηνικό, έναν αγώνα που δεν έχει ακόμη ξεκινήσει πραγματικά. Η Κίνα συνεργάζεται με τη Ρωσία σε αυτό το μέρος του κόσμου και η Ρωσία συνεργάζεται με την Κίνα στον Ειρηνικό.

Ωστόσο, παρά τη συμμαχία του ΝΑΤΟ, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν βρίσκουν την υποστήριξη που περιμένουν από την ΕΕ έναντι της Ρωσίας. Οι ευρωπαϊκές χώρες φοβούνται ειλικρινά τη Ρωσία. όχι μόνο σε στρατιωτικούς όρους, αλλά και σε όρους ενεργειακής εξάρτησης από το φυσικό αέριο. Είναι πλέον σαφές ότι οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές διοικήσεις έχουν καταφύγει στην εμφάνιση ότι κάνουν κάτι για το κοινό στην εσωτερική πολιτική και ότι η πολιτική των «κυρώσεων» που χρονολογείται από τον 19ο αιώνα δεν έχει καμία χρησιμότητα.

Η σημασία της Τουρκίας για τις Ηνωμένες Πολιτείες αποκτά και πάλι σημασία λόγω της γεωγραφικής της θέσης. Η Τουρκία πρόσφατα Διαδικτυακό σεμινάριο Εξωτερικής Πολιτικής TUSIAD δάσκαλος. Οι απώλειες του Dr. μπορούν να μετατραπούν σε κέρδη εάν μπορεί να αλλάξει την «εξωτερική πολιτική λιανικής» όπως χρησιμοποιείται από τον İlter Turan, με μια ολιστική άποψη. Ωφελεί και την οικονομία.

Διαφορετικά, συνεχίζουμε να καυχιόμαστε για την «πολύτιμη μοναξιά μας».