Το πρόβλημα είναι με τη σημερινή πολιτική. Αλλά ειδικά στη γεωγραφία μας όπου τα συναισθήματα και οι πολώσεις είναι σε υψηλή ένταση, υπάρχει το «μπορεί να νικηθεί» και «να νικηθεί»…

Ενώ υπήρχαν ερωτήματα για το αν θα υπάρξει ή όχι «αλλαγή» εντός του CHP, όπως γνωρίζετε, την Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου, η «επαναστατική» αλλαγή ήρθε από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Νέος αρχηγός του κόμματος εξελέγη ο Στέφανος Κασελάκης, ο οποίος ζούσε στο Μαϊάμι των Ηνωμένων Πολιτειών μέχρι τις αρχές του έτους και μιλούσε ελληνικά με αμερικανική προφορά. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου ο συντηρητισμός της ορθόδοξης θρησκείας βρίσκεται στο προσκήνιο, ο Κασελάκης, που έχει αποκαλύψει ανοιχτά την LGBTQ+ ταυτότητά του και είναι παντρεμένος με τον Αμερικανό σύντροφό του Tyler McBeth από το 2019, δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια απόλυτη έκπληξη για την τρέχουσα πολιτική και την πολιτική ιστορία της Ελλάδας.

Όταν έλαβα ένα email στα αγγλικά από τον Στέφανο Κασελάκη που με κατονομάζει στις 3 Αυγούστου. Στην αρχή νόμιζα ότι το έστειλε ένας γνωστός που δεν θυμόμουν από τότε που ζούσα στην Ελλάδα… Όταν διάβασα το περιεχόμενο, είδα ότι ο Κασελάκης μιλούσε για επίσκεψη στο νησί με τον σύντροφό του ΜακΜπεθ μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές στη Ρόδο και παρατηρώντας προσωπικά ότι δεν υπήρχαν καταστάσεις που θα μπορούσαν να διαταράξουν τον τουρισμό.

Το επίθετο Κασελάκης που αυτοσυστηόταν ήταν «υποψήφιος για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ».

Η πρώτη μου σκέψη όταν αντιλήφθηκα πλήρως το περιεχόμενο. «Ποιος είναι ο Κασελάκης;» », «Τι είδους υποστήριξη μπορεί να παρέχει με ένα email στα αγγλικά που διανέμει στα κοινωνικά δίκτυα χρησιμοποιώντας αναρτήσεις στο Facebook και το Instagram; “έφθασε.

Έκανα λάθος ερωτήσεις… Κασελάκης, μετά από κοινή χρήση στα αγγλικά? Τους μήνες Αύγουστο και Σεπτέμβριο ήταν καλεσμένος στα εισερχόμενα του email μου, αυτή τη φορά με μηνύματα στα ελληνικά.

Τον Σεπτέμβριο έπεσα πάνω σε μια βιντεοσκόπηση του Κασσελάκη σε ένα άλλο νησί, τη Μακρόνησο. Αυτή η νησίδα στα ανοικτά των ακτών της περιοχής της Αττικής, όπου βρίσκεται η πρωτεύουσα Αθήνα, χρησιμοποιήθηκε κυριολεκτικά ως «στρατόπεδο συγκέντρωσης» από την κυβερνώσα χούντα μέχρι το 1974, όταν τελείωσε ο ελληνικός εμφύλιος και «η δημοκρατία αποκαταστάθηκε». Θέμα συζήτησης στην Ελλάδα έγινε με αυτή την ανάρτηση ο Κασσελάκης, που περιόδευσε το νησί με πολύ «cool» τρόπο, συνοδευόμενος από αισθητικές φωτογραφίες της Μακρονήσου, όπου άνθρωποι με αριστερές και κομμουνιστικές απόψεις βασανίστηκαν και φέρονταν απάνθρωπα.

Κάπως έτσι, ο Κασελάκης κατάφερε να γίνει θέμα στα ελληνικά ΜΜΕ. και επιπλέον, κοινοποιήθηκε ευρέως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κάποιοι το λάτρεψαν. κάποιοι το μισούσαν. Αλλά κάπως όλοι παρατήρησαν τον Κασελάκη.

Η στενότερη αντίπαλός της, Έφη Αχτσιόγλου, ήταν υποψήφια και πρόσωπο που εργάστηκε σκληρά για τον ΣΥΡΙΖΑ και υπηρέτησε στο υπουργικό συμβούλιο ως υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης το 2016-2019. Ειλικρινά, σε σύγκριση με τους Αχτσιόγλου/Aşçıoğlu, ο Κασελάκης φάνηκε άτυχος.

Αυτό δεν συνέβη: ο Αχτσιόγλου, ο οποίος θεωρήθηκε ως το κύριο όνομα που πιθανότατα θα κουβαλούσε την περίοδο μετά τον Αλέξη Τσίπρα για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε καμία ανταπόκριση μεταξύ της κομματικής βάσης. Αντιθέτως; Παρά το αμφιλεγόμενο προφίλ του Κασσελάκη, υπήρχε η αντίληψη όχι μόνο στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στο ευρύτερο ελληνικό κοινό, ότι «θα μπορούσε να νικήσει τον κυβερνώντα αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας/Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκο Μητσοτάκη». Εξάλλου, στις επίμαχες δημοσκοπήσεις τόσο οι ψηφοφόροι των κομμάτων όσο και το ευρύ κοινό ήταν βέβαιο ότι η Έφη Αχτσιόγλου θα γινόταν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, θεωρήθηκε ότι αυτός που θα μπορούσε να «νικήσει» τον Μητσοτάκη θα ήταν μακράν ο Κασελάκης.

Μετά από μόλις ενάμιση μήνα προεκλογικής εκστρατείας, διάφορες δημοσκοπήσεις αποκάλυψαν μια εικόνα: αποτυπώθηκε στις κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ. Μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά όσοι μπήκαν πρόσφατα στον Κασσελάκη πιστεύουν στην έννοια του «ηττημένου» που ανέφερα. Διοχετεύουν την πολιτική τους δυσαρέσκεια θεωρώντας τον Κασελάκη ως τον «νικηφόρο υποψήφιο». Η «αντίφαση» του Κασσελάκη μηχανοποιεί το ψηφοφόρο πείσμα και τη συσσώρευση ενέργειας ενάντια στην κυβέρνηση, την τάξη και το σύστημα.

Όπως ακριβώς το 2015, όταν ο Τσίπρας ανέτρεψε τις πολιτικές ισορροπίες στην Ελλάδα και έγινε πρωθυπουργός…

Από την άλλη, αφότου ο Τσίπρας έγινε «αρχηγός της κύριας αντιπολίτευσης» το 2012, η ​​αντιπολίτευση που ηγήθηκε το 2014, κυρίως με το «σκιώδες υπουργικό συμβούλιο» που σχημάτισε ενάντια στην οικονομική κρίση, ήταν τόσο συγκλονιστική που. Η ελληνική πολιτική πράγματι έχει κλονιστεί βαθιά. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την εξουσία, αποδέχτηκε την πικρή συνταγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και συμβιβάστηκε σε ένα σχετικό οικονομικό πλατό. Η «προτίμησή του για σταθερότητα έναντι της επανάστασης» έθεσε ερωτήματα που τον στοιχειώνουν μέχρι σήμερα.

Ο Κασελάκης πρέπει τώρα να ολοκληρώσει τη στρατιωτική του θητεία, η οποία θεωρείται «αναπόφευκτη υποχρέωση ιθαγένειας» στην Ελλάδα. Εκφράζοντας την προθυμία του να υπηρετήσει στα τουρκικά σύνορα, έστειλε επίσης μηνύματα στην εθνικιστική πτέρυγα του κόμματός του και στο κοινό.

Η αλλαγή είναι αναπόφευκτη…

Μερικές φορές μπορεί να σου συμβεί με τρόπους που ποτέ δεν είχες φανταστεί ή ανεχτείς. Το συντηρητικό κομμάτι της Ελλάδας που σήμερα αποκαλεί τον Κασσελάκη «γιο του Σατανά», αν κάποια μέρα γίνει πρωθυπουργός και ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με την Τουρκία. Μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του «γιο μας».

Το πρόβλημα είναι με τη σημερινή πολιτική. Αλλά ειδικά στη γεωγραφία μας όπου τα συναισθήματα και οι πολώσεις είναι σε υψηλή ένταση, υπάρχει το «μπορεί να νικηθεί» και «να νικηθεί»…