ΓΕΓΟΝΟΤΑ δημοσιεύει απόψεις με ευρύ φάσμα απόψεων για να ενθαρρύνει τον εποικοδομητικό διάλογο.

Μια κακή συνήθεια της τηλεόρασης είναι η κάλυψη οικιακών εγκλημάτων ως πρώτη είδηση ​​στα δελτία ειδήσεων. Ειδικά οι δολοφονίες φαίνεται να τους περιμένουν μέχρι το τέλος, οπότε η παράσταση μπορεί να ξεκινήσει με θραύση. Άλλο ένα τραγικό περιστατικό σημειώθηκε με μια γυναίκα που σκότωσε ο ζηλιάρης σύζυγός της, όπως μάθαμε από συνεντεύξεις με συγγενείς και γείτονες, με αστυνομικούς και εκπροσώπους της τοπικής διοίκησης…

Η προθυμία των μέσων ενημέρωσης να επιβλέπουν τις ενέργειες των ιδρυμάτων σε μια τέτοια κατάσταση συνδυάζεται αναπόφευκτα με τις δημόσιες σχέσεις τους στην οθόνη και τη συμπάθεια του θεατή για το θύμα με την κρυφή βεβαιότητα ότι είναι εκτός τόπου. Τέτοιες ιστορίες μπορεί να έχουν υψηλά ποσοστά τηλεθέασης, αλλά η κοινωνική τους επίδραση είναι συνήθως χαμηλή, γιατί η δημοσιογραφία πρέπει να αντικατοπτρίζει σημαντικά γεγονότα, τα οποία κατατάσσει με ακρίβεια. Και η σημασία μετριέται από τον βαθμό επιρροής στη ζωή και τη σκέψη πολλών ανθρώπων.

Ποια είναι η θέση του εγχώριου εγκλήματος στις ειδήσεις;

Η προβολή των προσωπικών δραμάτων ως σημαντικών γεγονότων αυξάνει τη δύναμη των συλλογικών συναισθημάτων και τίποτα περισσότερο… Είναι ανίκανο να αλλάξει τις στάσεις και τις πρακτικές του κοινού. Ως εκ τούτου, τα εγχώρια εγκλήματα θα πρέπει να εμφανίζονται στο τέλος της εκπομπής στη «μαύρη» στήλη, όπου δεν ανταγωνίζονται τον πόλεμο στην Ουκρανία, με κίνδυνο εκλογικής νοθείας και άλλα σημαντικά διάφορα γεγονότα. Και δεν αποσπούν την προσοχή από αυτό. Κάτι που σε καμία περίπτωση δεν υποτιμά το δράμα τους: ο ορισμός του «οικιακού» απλώς τους διαχωρίζει από το οργανωμένο ή υψηλού επιπέδου έγκλημα, το οποίο αναμφισβήτητα έχει πολύ πιο απτές συνέπειες για κάθε μέλος της κοινωνίας.

Γνωρίζω το κύριο επιχείρημα ενάντια σε μια τέτοια θέση – αν η ανθρώπινη ζωή είναι η υψηλότερη αξία, η σύλληψή της είναι η πιο σημαντική είδηση. Γνωρίζω επίσης το επιχείρημα – «Φτάνουν τα άσχημα νέα!», που υποστηρίζει την παραπάνω διατριβή. Δεν δέχομαι και τα δύο επιχειρήματα.

Υπάρχουν διάφορες αφηγήσεις για τη ζωή, συμπεριλαμβανομένης της απαγωγής του. Η δημοσιογραφία βοηθά τους πολίτες με γεγονότα και επιχειρήματα να σχηματίσουν τη δική τους γνώμη για θέματα της κοινωνικής ατζέντας. Το συναισθηματικό ρεπερτόριο είναι προτεραιότητα άλλων αφηγήσεων, για παράδειγμα της τέχνης. Στα μέσα ενημέρωσης, τα στοιχήματα σε αυτό είναι περισσότερο στο μητρώο των κίτρινων μορφών. Τα αδιάκριτα βλέμματα έξω από το παράθυρο στα δεινά των άλλων, το κυνήγι των αγαπημένων του θύματος με μικρόφωνα και το μανιακό παραλήρημά του αφήνουν ένα αίσθημα ηδονοβλεψίας σε μια ιδιαίτερα ακατάλληλη περίσταση.

Πώς τα ΜΜΕ υπερεκτίμησαν την υπόθεση «Σάσκο».

Ακόμη και η καθημερινή πανοραμική κάλυψη της αναζήτησης του Sashko από το Pernik φαινόταν υπερβολική. Όχι μόνο γιατί η εξαφάνιση ενός παιδιού δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά για άλλες παρόμοιες περιπτώσεις δεν ακούγεται σχεδόν τίποτα στον αέρα. Όχι επειδή τα μέσα ενημέρωσης υπέβαλαν την οικογένεια σε δευτερεύουσα θυματοποίηση – στον πρωτοσέλιδο ισχυρισμό ότι ο Σάσκο σκοτώθηκε από τον πατέρα του. Κυρίως επειδή η εκστρατεία για την εύρεση του παιδιού φαινόταν να γίνεται πιο σημαντική από την αναζήτησή του, καθώς απεικονίζει μεθυστικά μια εικόνα της ενότητας του έθνους, ενισχυμένη από τα μέσα ενημέρωσης. Φυσικά, δεν μπορεί να ξεπεράσει τους διαχωρισμούς του, αλλά έχει γίνει απειλητικό δάχτυλο ενάντια σε πολιτικούς που δεν είναι πρόθυμοι να συμβιβαστούν χωρίς αρχές. Η εκδήλωση ανησυχίας οποιουδήποτε δεν άφηνε καμία αμφιβολία ότι ένα αίσιο τέλος ήταν δυνατό. Και όταν ήρθε, τηλεοπτικά πρόσωπα έσπευσαν να ανακοινώσουν: Επιτέλους καλά νέα! Είναι σαν να νιώθουν ένοχοι για τα άσχημα νέα.

Η δημοσιογραφία δεν είναι ψυχοθεραπεία – υπάρχουν μορφές ψυχαγωγίας για αυτό. Η δημοσιογραφία κάνει τη δουλειά της, όχι όταν διακηρύσσει επιτυχίες, αλλά όταν κουνάει το δάχτυλο σε «άρρωστα μέρη» στον κοινωνικό ιστό, γιατί το ρεπορτάζ για αυτούς είναι η αρχή της θεραπείας τους. Μου αρέσει η μεταφορά των δημοσιογράφων ως ξιφομάχων που πρέπει πρώτα να περάσουν από δυσκολίες για να προστατεύσουν τους άλλους.

Μαζική βία πίσω από τους τοίχους του σπιτιού

Τα ενδοοικογενειακά εγκλήματα, λοιπόν, δεν θα πρέπει να γίνουν πρωτοσέλιδα — όχι για να γλιτώσουν τους θεατές άσχημα νέα, αλλά επειδή η καταγγελία τους από μόνη της δεν έχει καμία δυνατότητα να τονίσει ένα κοινό πρόβλημα. Και όταν δίνεται ένας δυσανάλογος χρόνος και χώρος, αυξάνει μόνο το επίπεδο του άγχους και της σύγχυσης.

Αποκαλυπτικό παράδειγμα είναι η αναφερόμενη περίπτωση δολοφονίας της συζύγου από τον σύζυγό της. Το ότι κάνει τις ειδήσεις σε καμία περίπτωση δεν βοηθά να επιστρέψουμε στο δραματικό κοινωνικό πρόβλημα που περιέχει: τη μαζική κακοποίηση ανδρών εναντίον των συζύγων τους πίσω από τους τοίχους του σπιτιού, κατανοητή μόνο όταν οδηγούν σε μοιραίο αποτέλεσμα. Και από εκεί στο πολιτικό πρόβλημα: η απόρριψη της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, που υποτίθεται ότι ξεκινά την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας και κυρίως ενάντια στην απαράδεκτη αντίληψη ότι αυτή η βία είναι κάτι φυσιολογικό, εντάσσοντας το θέμα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Για να ξέρουν τα παιδιά από νωρίς ότι αν ο πατέρας τους χτυπήσει τη μητέρα τους, διαπράττει ένα έγκλημα που δεν πρέπει να φιμωθεί.

Γιατί είναι σημαντική η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης;

Αντίθετα, η σύμβαση μετατράπηκε σε fake news με υπαινιγμούς ότι νομιμοποίησε το τρίτο φύλο και τον μη παραδοσιακό σεξουαλικό προσανατολισμό, για τον οποίο δεν υπάρχει λέξη. Κάπως έτσι έγινε η πρώτη μεγάλη προπαγανδιστική επίθεση κατά της φιλελεύθερης δημοκρατίας στη χώρα μας, όπου οι παραδοσιακές χριστιανικές αξίες υποτίθεται ότι διαλύονταν – και άρα προς υποστήριξη του μετασοβιετικού καθεστώτος του Κρεμλίνου, που τις είχε διατηρήσει. Κάτι που, παρεμπιπτόντως, έδειξε ότι ο ξυλοδαρμός της γυναίκας είναι χριστιανική αξία.

Φυσικά, τα ΜΜΕ έπρεπε να αναφέρουν από το «σκηνικό του συμβάντος» έναν ακόμη φόνο, αλλά το επαγγελματικό τους καθήκον δεν τελειώνει εκεί. Ζητεί να μιλήσει σε talk show, όπου ανήκει, για το πώς να αντιμετωπίσουμε την ενδοοικογενειακή βία. Και αν όντως υπάρχει ευρωατλαντική πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση, είναι καθήκον των πολιτικών να επικυρώσουν τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης το συντομότερο δυνατό, γιατί έχουμε γίνει περίγελος και ντροπή.

Συγγραφέας: Γκεόργκι Λοζάνοφ