Αγαπημένη από πολλούς, η Ελλάδα προσελκύει με την όμορφη φύση, τα κρυστάλλινα θαλασσινά νερά και τη νόστιμη κουζίνα της. Άλλο όμως να πίνεις ούζο στην παραλία το καλοκαίρι και άλλο να μένεις εκεί.

Με τη βοήθεια του Peter Barber, ο οποίος ζει χρόνια στην Ελλάδα και έχει εντρυφήσει πλήρως στον ελληνικό τρόπο ζωής, θα ξαναβρούμε εντελώς τον γείτονά μας! Ο Πέτρος μας μεταφέρει εκεί με ευκολία και μας κάνει να ανακαλύψουμε μαγευτικά και ελάχιστα γνωστά μέρη, την κωμική πλευρά της τοπικής γραφειοκρατίας και τους εκκεντρικούς χαρακτήρες. Ενώ στην αρχή προσαρμόζεται στη νέα του καθημερινότητα και στην εντελώς άγνωστη νοοτροπία και γλώσσα, ο συγγραφέας μας αποκαλύπτει με ζεστασιά, σεβασμό και πολύ χιούμορ την ελληνική παράδοση και κουλτούρα. Η οικεία ματιά του σε όλα τα ελληνικά πράγματα θα μας θυμίσει ή θα μας ξυπνήσει την αγάπη για την Ελλάδα, που είναι στενή, αλλά πάντα εξωτική και σαγηνευτική.

Ο Πίτερ Μπάρμπερ είναι Άγγλος παντρεμένος με Έλληνα. Μοίρασε τη ζωή του μεταξύ Αγγλίας και Ελλάδας. αρέσει να ταξιδεύει. Το μυθιστόρημά της Life in Greek έφτασε στο νούμερο ένα στα charts του Amazon. Είναι επίσης νικητής λογοτεχνικών βραβείων, συμπεριλαμβανομένων των Global Book Awards.

Σας παρουσιάζουμε ένα απόσπασμα από το Life in Greek, Peter Barber, Era Publishing.

***

Ο Άλεξ μεγάλωσε στη Γλυφάδα, μια παραθεριστική πόλη νοτιοδυτικά της Αθήνας, και αφού πέρασα το τεστ αρραβωνιαστικού, μετακόμισα κι εγώ εκεί. Η οικογένειά του είχε φτιάξει το σπίτι τη δεκαετία του 1950, όταν η Γλυφάδα ήταν ακόμα ένα ψαροχώρι με χωματόδρομους. Μέχρι τα δύο χιλιάδες χρόνια, όταν εμφανίστηκα στη σκηνή, το μέρος είχε γίνει ένα πολυσύχναστο προάστιο της Αθήνας, το κέντρο διασκέδασης της πρωτεύουσας, και οι τιμές της γης συναγωνίζονταν εκείνες των καλύτερων περιοχών του Λονδίνου. Το σπίτι παρέμεινε αμετάβλητο, αλλά είχε δει σαφώς καλύτερες μέρες.

Στην Ελλάδα η οικογένεια είναι πιο σημαντική από οτιδήποτε άλλο, επομένως είναι σπάνιο ένα κορίτσι να φύγει από το σπίτι της οικογένειας. Είναι πιο φυσιολογικό η οικογένεια να μοιράζει το ακίνητο ή ακόμα και να χτίζει άλλον όροφο. Μερικές μεγάλες οικογένειες χτίζουν τέσσερις ή πέντε ορόφους με τα χρόνια για να κάνουν χώρο για όλους. Το σπίτι της οικογένειας του Άλεξ ήταν μόνο δύο ορόφων, οι γονείς του, η Ντέμπι και ο Ζήσης, έμεναν στο ισόγειο και ο Άλεξ στον τελευταίο όροφο. Αυτή η ρύθμιση λειτούργησε ως ένα βαθμό, θεωρητικά ο καθένας είχε τον δικό του χώρο και ιδιωτικότητα, αλλά στην πράξη κανείς δεν το σεβάστηκε αυτό και συνέχισαν να ζουν ως μια μεγάλη οικογένεια.

Όταν γίναμε φίλοι, ο Άλεξ έμενε μόνος στη Γλυφάδα. Ο πατέρας της, διευθυντής κρουαζιέρας, ήταν σε κρουαζιέρα και η μητέρα της έμενε προσωρινά στην Αγγλία για να φροντίζει συγγενείς. Ο Άλεξ εργαζόταν ως αισθητικός και είχε ένα σαλόνι στον επάνω όροφο. Έχοντας φύγει οι γονείς της, το κάτω επίπεδο ήταν έρημο, περιμένοντας την επιστροφή τους.

Ο Άλεξ είχε ως αποστολή του να με μυήσει στην πραγματική Ελλάδα από την αρχή της σχέσης μας. Είχα επισκεφτεί τη χώρα στο παρελθόν αλλά σε διακοπές, οπότε το μόνο που είδα ήταν αμμώδεις παραλίες φιλικά ξενοδοχεία και ξεναγοί που μας πήγαν σε γραφικές ταβέρνες και το αποκορύφωμα της βραδιάς ήταν το σπάσιμο των πιάτων. Ο Άλεξ ήταν αποφασισμένος να διορθώσει αυτή την επιφανειακή αντίληψη, και μάλιστα γρήγορα.

Το πρώτο απόγευμα με ξενάγησε στο σπίτι στη Γλυφάδα, με πήγε στο δωμάτιό μου και με άφησε να ξεπακετάρω. Έκανα μπάνιο, άλλαξα και βγήκα ανανεωμένη. Ο Άλεξ με περίμενε, διώχτηκε για το βράδυ. Έδειχνε εκπληκτική με μια μπλούζα με λαιμόκοψη, κοντή δερμάτινη φούστα και ψηλές μπότες, που μύριζαν άρωμα. Θα πηγαίναμε σε ένα μπαρ με ζωντανή μουσική.

Κατεβήκαμε από το ταξί κοντά στις αποβάθρες του Πειραιά, στην περιοχή του λιμανιού της Αθήνας. Φώτα από αγκυροβολημένα πλοία χόρευαν στο ήρεμο νερό, ο αέρας μύριζε αμυδρά αναθυμιάσεις ντίζελ και ρυθμική μουσική αντηχούσε από ένα σκοτεινό δρομάκι εκεί κοντά. Ο Άλεξ με οδήγησε στον ήχο.

– Θα υπάρχουν σπασμένα πιάτα;

«Αμφιβάλλω», απάντησε εκείνη. – Εμείς στην Ελλάδα δεν το κάνουμε αυτό.

Μπήκαμε στο κλαμπ. Ήταν ακόμα πιο σκοτεινά μέσα παρά στο δρομάκι. Πήρα μια ανάσα και τα πνευμόνια μου γέμισαν καπνό τσιγάρου. Περπατήσαμε μέσα από την κατάμεστη αίθουσα. Δεν υπήρχαν τραπέζια ή καρέκλες, οι άνθρωποι στέκονταν σε ομάδες πίνοντας αλκοόλ κοντά στο ξύλινο μπαρ που έτρεχε κατά μήκος ενός τοίχου. Το συγκρότημα ήταν τοποθετημένο στον απέναντι τοίχο και αποτελούνταν από έναν γενειοφόρο άνδρα καθισμένο σε ένα ψηλό σκαμπό που χτυπούσε με ενθουσιασμό ένα σετ τυμπάνων, έναν μπουζουξή που μαδούσε τις χορδές ενός αστραφτερού λευκού οργάνου, έναν κοντό κιθαρίστα και έναν ηλικιωμένο άνδρα που φυσούσε σε κλαρίνο. Ο ήχος ενισχύθηκε από τεράστια ηχεία που τοποθετούνταν σε κάθε γωνία, καθιστώντας τη συνομιλία αδύνατη, έτσι ενώσαμε στο πλήθος και επικοινωνούσαμε με εκφράσεις του προσώπου και χειρονομίες.

Στη μικρή πίστα, οι γυναίκες στροβιλίζονταν κυκλικά στους ρυθμούς της μουσικής, αλλά δεν ήταν χορός ντίσκο, αλλά κάτι πολύ πιο οργανωμένο και επαναλαμβανόμενο, που θύμιζε πασαρέλα, αλλά ακόμα πιο ερωτικό. Ήπιαμε ένα ποτό και ο Άλεξ βγήκε στην πίστα. Ήταν ό,τι πιο σέξι έχω δει. Μιμήθηκε το ρυθμικό χτύπημα των ντραμς με καλές κινήσεις, αληθινό ελληνικό χορό και η θέα ήταν καταπληκτική. Δεν ήταν σαν το στυλ «Ζορμπά» που έχω δει όπου οι άνθρωποι παρατάσσονται με τα χέρια στους ώμους. Αλλά προφανώς έτσι χόρεψαν εδώ. Οι άνδρες που στέκονταν στο πλάι βγήκαν αργά μπροστά και συμμετείχαν στο χορό. Κάποιοι έδειξαν την έγκρισή τους γονατίζοντας μπροστά σε μια χορεύτρια και χτυπώντας τα χέρια τους στη μουσική για να την ενθαρρύνουν. Άλλοι στάθηκαν ίσια, πιάνοντας το μπράτσο μιας από τις χορεύτριες και τη σήκωσαν για να της επιτρέψουν να γυρίσει πριν συνεχίσει τις κινήσεις της.

Αν και αυτός ο σύλλογος βρίσκεται σε λίγο βρώμικο και σκοτεινό μέρος του Πειραιά και φαίνεται σκοτεινό και απειλητικό, η εντύπωσή μου ήταν διαφορετική. Δεν υπήρχαν φρουροί στην πύλη, δεν χρειάζονταν. Οι γυναίκες ένιωθαν ασφαλείς και οι άνδρες δεν αγωνίζονταν ούτε χρειαζόταν να αποδείξουν τον εαυτό τους. Δεν στόχευαν γυναίκες, ήταν όλες εκεί για να διασκεδάσουν.

Μέχρι το τέλος της βραδιάς, τα αυτιά μου είχαν μουδιάσει. Ήμασταν και οι δύο πεινασμένοι, οπότε ο Άλεξ πρότεινε να πάμε σε ένα εστιατόριο με θαλασσινά στο κοντινό λιμάνι. Η ορεκτική μυρωδιά του ψητού ψαριού και των καυτών κάρβουνων χάιδεψε την όσφρησή μου πριν γυρίσουμε τη γωνία και δούμε το φωτεινό εστιατόριο. Το τραπέζι καταλάμβανε όλο το μήκος του εστιατορίου. Τα παγκάκια εκατέρωθεν της ήταν γεμάτα με θαμώνες που ξεφλούδιζαν γαρίδες και έσπαζαν κοχύλια καβουριών με μικρά σφυριά. Δεν υπήρχαν τραπεζομάντιλα. Τα τραπέζια ήταν καλυμμένα με εφημερίδες πάνω στις οποίες ήταν γεμάτοι σωροί από φρεσκοβρασμένα μύδια. Ήταν η απόλυτη μπουκιά και δεν χρειαζόταν ευγένεια. Βρίσκεις μια θέση στον πάγκο, παίρνεις μια γαρίδα, πετάς τη ζυγαριά στο έδαφος και τρως. Όταν δεν υπάρχουν πια σωροί, ο σερβιτόρος τυλίγει την εφημερίδα, βάζει άλλη μια κάτω και την περιχύνει με ένα σωρό φρέσκα θαλασσινά.