Το πιο όμορφο ελληνικό τραγούδι αγάπης «Μη με θυμώνεις, μάτι μου“(“Μι Μου Θυμώνης Μάτια Μου”) έγραψε ένας Σέρβος στην κοπέλα του Hondrojanis Haru στην Κέρκυρα, ετοιμαζόμενη να πάει στο μέτωπο της Θεσσαλονίκης. Για χρόνια κανείς δεν έμεινε αδιάφορος σε αυτές τις γραμμές.

Μια δύσκολη μοίρα είχε ο σερβικός λαός κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν, υπό την πίεση της Βουλγαρίας και της Γερμανίας, οι στρατιώτες έπρεπε να αποσυρθούν από τη Σερβία. τους υποδέχτηκαν στο νησί της Κέρκυρας από τον ντόπιο ελληνικό πληθυσμό.

Πολλά είναι γνωστά για τη φιλική στάση και τη φιλοξενία των κατοίκων της περιοχής προς τον σερβικό στρατό. Είναι γνωστό ότι εκείνη την εποχή πολλοί Σέρβοι στρατιώτες παντρεύονταν ντόπιες γυναίκες. Για παράδειγμα, ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου «White Venice» στην Κέρκυρα, που στέγαζε τη σερβική κυβέρνηση, πάντρεψε τις τρεις κόρες του με Σέρβους.

Αλλά, αφού δεν υπάρχουν όρια για την αγάπη, δεν επιλέγει ούτε χρόνο ούτε τόπο, ακριβώς σε αυτούς τους τρομερούς καιρούς για τους ανθρώπους μας, ένας Σέρβος στρατιώτης και μια Ελληνίδα Χάρου ερωτεύτηκαν.

Αυτόν τον νεαρό χώρισε από την αγαπημένη του το πρώτο του καθήκον στη χώρα του. Δηλαδή, επρόκειτο να ξεκινήσει την ανάδειξη του μετώπου της Θεσσαλονίκης. Γνωρίζοντας ότι μάλλον δεν θα επιστρέψει ποτέσε ένα γράμμα της έστειλε τις λέξεις που θα γίνονταν συνώνυμο της τραγικής αγάπης.

Στη συνέχεια ο Χοντρογιάνης Χάρου τους μετατρέπει σε στίχους, τους οποίους τραγουδά ένας από τους καλύτερους ερμηνευτές, ο Γιώργος Νταλάρας.

Οι στίχοι του τραγουδιού εκφράζουν βαθιά στοργή και λαχτάρα, αλλά και ότι το καθήκον και η πίστη στην πατρίδα και τους ανθρώπους της προηγούνται της ίδιας της ζωής και των συναισθημάτων. Στην αρχική έκδοση της μεταγραφής, ο στρατιώτης υπόσχεται στην αγαπημένη του ότι αν δεν επιβιώσει, θα επιστρέψει σε αυτήν με τη μορφή πουλιού. Της ζητάει λοιπόν να μην θυμώσει και να της ανοίξει τα παράθυρα…

Είναι γνωστό ότι εκείνη την εποχή πολλοί Σέρβοι στρατιώτες παντρεύτηκαν ντόπιες γυναίκες, ακόμη και ο μελλοντικός υπουργός Εξωτερικών του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας, Aleksandar Cincar Marković, ήταν παντρεμένος με την Idalia, μια Κρητικιά.

Και τι είδους σχέση είχαν οι Έλληνες και ο λαός μας εκείνη την εποχή φαίνεται πλήρως από τα λόγια μιας γυναίκας από την Κέρκυρα προς έναν Σέρβο αξιωματικό:

– Η Κέρκυρα είναι όπως πριν το 1915. Μου φαίνεται ακόμα χειρότερο από πριν. Είναι βουβή, συγνώμη και δεν τραγουδάει πια. Τραγουδούσες όλη την ώρα και ήμουν τόσο συνηθισμένος στο τραγούδι σου. Μπορεί να με θεωρούσαν εχθρό του λαού σου, γιατί ήθελα να γυρίσεις στην πατρίδα σου το συντομότερο δυνατό. Ήσουν εκεί για να δείξεις τι είναι ζωή και έφυγες αφήνοντάς μας να υποφέρουμε. Θα είμαστε πάλι μόνοι μας παρέα με σκυθρωπά πρόσωπα, που μιλάμε για χρήματα, περικυκλωμένοι μέχρι θανάτου από τρομερό νερό, γιατί δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Ευλογημένα εκείνα τα κορίτσια που πήραν οι Σέρβοι από εδώ και έσωσαν τη ζωή τους σε αυτό το νησί της αγάπης, γεμάτο ήλιο και κυπαρίσσια, αλλά χωρίς κόσμο και αγάπη – έγραψε.

Στη Θεσσαλονίκη υπάρχει ένα σερβικό νεκροταφείο στο Zejtinlik όπου είναι θαμμένοι οι στρατιώτες που έδωσαν τη ζωή τους για τη χώρα τους στο μέτωπο.

Ακούστε το πιο όμορφο ελληνικό τραγούδι αγάπης σε σερβική μετάφραση στο βίντεο που ακολουθεί:

( Στυλ )