Σκέφτομαι μερικά από τα μεγάλα ζητήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία τον τελευταίο καιρό και νιώθω την αγωνία τους μέσα μου, ενώ σκέφτομαι «επαγγελματικά» θέματα. Η πολιτική θεωρία και η πολιτική κοινωνιολογία είναι τα κύρια πεδία σπουδών μου, κάθε θέμα που σχετίζεται με την κοινωνία με το οποίο ασχολούμαι βασίζεται στο κράτος. (Η θέση του αναπληρωτή καθηγητή του Benden είναι επίσης μια «πολιτική δεξαμενή σκέψης».)

***

Ο Pierre Clastres μεταφράστηκε αρχικά στα τουρκικά εσφαλμένα και ελλιπώς. Δεν ξέρω πόσο καιρό τελείωσε. Αλλά του στοχαστή της μαρξιστικής κοινωνικής ανθρωπολογίας που πέθανε σε αυτή τη νεαρή πλευρά, ειδικά Κερδοσκοπική εταιρεία κορώνα Έμαθα πολλά από το βιβλίο του και εντυπωσιάστηκα. Εν ολίγοις, αν πρέπει να το πω χονδρικά, στα μοντέλα οργάνωσης πριν από τις ταξικές κοινωνίες του Clastres, το κράτος ήταν επίσης που βρήκατε ποσοτικοποιημένος Κατά τη γνώμη μου, με αυτό το κίνημα, έχτισε μια τεράστια γέφυρα μεταξύ της πολιτικής κοινωνιολογίας και των θεωριών του κράτους. (Αυτός είναι ο κύριος ισχυρισμός μου που πάντα υποστήριζα: δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική θεωρία, σκέψη ή ανάλυση ή πολιτική ερμηνεία που να παραμελεί την κοινωνιολογία. Ωστόσο, αυτό είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα αυτού του εδάφους στην Τουρκία: η εξήγηση της πολιτικής με το στυλ των θρύλων, κουτσομπολιά, καφές της γειτονιάς και καθαρά προσωπικές προθέσεις… Κανείς δεν μπορεί να λυγίσει τον καρπό του κόμματος που κάνει το αντίθετο και θεμελιώνει την πολιτική στην κοινωνιολογία.

Μετά τον εντοπισμό, η ερώτηση “Ποια είναι η κατάσταση;” Ας μην ρωτάμε. Είναι το αποθεματικό μου, όχι μόνο λόγω των απαντήσεων που έχει συσσωρευτεί εδώ και 2.500 χρόνια. Οι νέες ιδέες που παρήγαγε πρόσφατα η θεωρία του κράτους με αποθαρρύνουν επίσης από το να κάνω αυτή την παλιά ερώτηση και να εξετάσω τις παλιές απαντήσεις. Επιπλέον, οι ερμηνείες και οι νέες προοπτικές που έφερε ο χρόνος για το κράτος είναι εξαιρετικά σημαντικές. Είναι αδύνατο να κατανοήσουμε ή να λύσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα χωρίς αυτές τις «απαντήσεις».

***

Όπως γνωρίζουμε, μπορούμε να μιλήσουμε για δύο μεγάλες κρατικές θεωρίες. Αν και λεπτομερές από μόνο του, το κράτος είναι είτε το επίπεδο σύγκρουσης των ταξικών σχέσεων και ένα όργανο που ορίζει, όπως είπε ο Μαρξ, είτε το κράτος είναι μια προέκταση της γραφειοκρατοποίησης, που είναι ο πρωτοπόρος του εκσυγχρονισμού. Εκφράζοντας βέβαια αυτές τις δύο μεγάλες θεωρίες, αφήνω στην άκρη τα υποκειμενικά συναισθήματα που «αγιάζουν» το κράτος και τις αντικειμενικές θεωρητικές αντιλήψεις που το κάνουν διάσημο. Πρώτον, υιοθετώ προσεγγίσεις που «εργαλειοποιούν» το κράτος.

Καθώς το γράφω, ξέρω ότι ό,τι κι αν λέω, η ιστορικότητά του, οι παραδόσεις του (αν και αυτά τα δύο φαινόμενα αντιτίθενται μεταξύ τους), τα σύμβολά του, κάνουν το κράτος, με τα χαρακτηριστικά του που φέρνουν κοντά την κοινωνία, δεν σημαίνει πολύ πέρα ​​από ένα «εργαλείο». για μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Η μαγική λέξη εδώ είναι «σύμβολα» και έρχεται στο μυαλό η σημαία και ο εθνικός ύμνος. Εν ολίγοις, το κράτος που είναι προικισμένο με την ποιότητα της «εθνικότητας» αποκτά ένα αίσθημα απρόσιτου και υπεροχής στα μάτια των πολιτών του.

Το πλατωνικό κράτος και το Βεμπεριανό κράτος της ορθολογικής γραφειοκρατίας αποτελούν ένα σημαντικό υποκατάστατο από αυτή την άποψη, και μοντέρνο Ο θεμελιωτής της κοινωνιολογικής νοοτροπίας, ναι, είναι ο Βέμπερ. Αν λέω με θάρρος ότι χρειάζεται κάτι τρομερό για να ακούσεις, ακόμη και ο Μαρξ επιδιώκει τελικά μια πλατωνική ιδέα, την οποία εικάζω ενθυμούμενος τη σκέψη του Χέγκελ για την ιστορία και τη θεωρία του φιναλισμού. Στην πραγματικότητα, ο Karl Popper είχε τόσο μεγάλη επιρροή στον κόσμο της πολιτικής σκέψης. Ανοιχτή και καπνιστή κοινωνία Αν το πρώτο μέρος του βιβλίου ασχολείται με τον Πλάτωνα, το δεύτερο ασχολείται με τον Χέγκελ και τον Μαρξ. Η ιδέα του Βέμπερ για το «κοσμικό κράτος» έρχεται σε αντίθεση με αυτές τις αντιλήψεις, που εξηγούν τα πάντα με τις «ιδέες», τον τελικό, που είναι μια άλλη «ιδέα» και «το πνεύμα της ιστορίας» και που ο Πόπερ επικρίνει. Θα πρέπει να θεωρηθεί ως επέκταση των φορολογικών λογιστικών συστημάτων που κατασκεύασαν οι Πρώσοι. καμερισμόςΓια τον Βέμπερ, κράτος σημαίνει γραφειοκρατία στη θεωρία του, την οποία αναπτύσσει αντλώντας έμπνευση από το .

***

Αν και η Τουρκία έχει ζήσει την ιστορία της Δημοκρατίας ανάμεικτη με την ανεξιθρησκεία, αυτή η έννοια θεωρείται ως ο διαχωρισμός θρησκείας και κράτους, στον οποίο στην πραγματικότητα βασίζεται η ανεξιθρησκεία. από τον Λαϊκό δεν αντιλαμβανόταν δηλαδή επαρκώς ότι ο λαός έπρεπε να είναι πάνω από όλα. Αυτό ακριβώς σημαίνει «η κυριαρχία ανήκει στο έθνος». Αλλά από τη στιγμή που το είπες, το κράτος ήταν και αυτό όπως το πριν. δεν μπορείς να αγιάσεις. Πρέπει να το βγάλεις στη στεριά και να το βάλεις υπό τις διαταγές του λαού. Η πολιτική στην Τουρκία δεν ήταν σε τέτοια σκέψη, παρά μόνο μια πολύ μικρή παρένθεση. Αντίθετα αυτό που έφερε ο Κεμάλ Ταχίρ και η συνοδεία του και που στην ουσία σημαίνει προκοσμικό κράτος. Πολιτεία Κερίμ Όλοι οι πολιτικοί κύκλοι του concept με στεφάνωσαν. Ο Bülent Ecevit, ο οποίος υπέθεσε ότι αυτή η ιδέα θα χρησίμευε ως βάση ή εφαλτήριο για την κατανόηση του κοινωνικού κράτους, ήρθε στο μυαλό τους.

Τέτοιοι ορισμοί του κράτους κάνουν τη «σύγχρονη» λογική μας να υιοθετήσει ένα παράδοξο εκσυγχρονισμού, το οποίο είναι το ίδιο: ο Φουκώ δήλωσε ότι το κράτος είναι στην πραγματικότητα ένα δωμάτιο εμπειρίας. Το κράτος ήταν η δύναμη που κρατούσε τους θεσμούς της «ομαλοποίησης» και ήταν η ίδια η εξουσία. Μέσα από σχολεία, φυλακές, νοσοκομεία, ψυχιατρεία, οι άνθρωποι ομογενοποιούνταν γύρω από κοινές αποδεκτές νόρμες, δηλαδή εξομάλυνσή τους. Πίστευαν ορισμένες συμπεριφορές, «υπάκουα» και «κατάλληλα» υποκείμενα. Η αντιπολίτευση την έθεσε επίσης «στη γραμμή και στην ηγεσία» μέσω αυτών των θεσμών, χρησιμοποιώντας μερικές φορές φανερές και συχνά «κρυφές» μεθόδους.

***

Η θεωρία του κράτους σήμερα περιλαμβάνει δύο στοιχεία που δεν εμπίπτουν σε αυτήν την αντίληψη. Το πρώτο είναι μια σχετικά παλιά έννοια. κοινωνία των πολιτών. Με άλλα λόγια, είναι ένα κοινωνικό μοντέλο στο οποίο το άτομο οργανώνεται μέσα του. Αλλά αυτή η κοινωνία των πολιτών δεν αναδύεται ως μια πολύ διαφορετική και περιορισμένη οργάνωση από την εγελιανή αντίληψη της κοινωνίας των πολιτών: αν είναι δυνατόν, αυτοδιοίκηση (που το κράτος δεν ήταν ποτέ)αυτονόμος) σημαίνει μια κοινωνία σήμερα κοινωνία των πολιτών. Αν αυτό δεν συμβεί, τότε είναι πλουραλιστικό, βασισμένο στις διαφορές, βασισμένο επίσης στην αυτοδιαχείριση. πολιτισμικό κράτος έρχεται στο προσκήνιο. Τώρα διανύουμε μια περίοδο που δεν υπάρχει ανοχή ούτε για το κράτος του Βέμπερι. Είναι εφικτό ένα άλλο μοντέλο σε μια εποχή που η ρομποτική θα κυβερνά άμεσα τη ζωή μας;

***

Η Τουρκία δεν είναι εκεί. Δεν θέλει να είναι εδώ. Είναι ευκολότερο για νοοτροπίες σαν εμάς, που βασίζονται σε πολικότητες, να πλέξουν το δρόμο τους ανάμεσα στο κράτος που φέρει την ιδρυτική βούληση του σύγχρονου Κράτους και το ιερό κράτος που αναφέρεται στις μυθολογίες και τις νοοτροπίες του προμοντέρνου: ένα χωρίς το άλλα. Το κράτος αναγνωρίζει μια ιδιότητα που σβήνει τη σύγκρουση μέσα μας, δεν είναι ποτέ. Το κράτος έχει τραφεί από την παρουσία διχογνωμιών και παραδόξων μέσα μας, γιατί α ενενήντα βλέπει τον εαυτό του ως

Ένα τέτοιο κράτος είναι σε σύγκρουση με τους πολίτες. Ειδικά στον σημερινό κόσμο, αυτή η σύγκρουση γίνεται ακόμη πιο σκληρή. Κανείς δεν πρέπει να ζητήσει συγγνώμη για αυτό γιατί το σημερινό άτομο, για να το θέσω απλά, ανισορροπία είναι άτομο. Ο σημερινός άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος που θέλει να ζει με τον δικό του τρόπο και που έχει τις χωρικές συνθήκες για μια τέτοια επιλογή. τα παντα στη γραμμή Σε έναν κόσμο όπου η έννοια «μέρος» ή «γραφείο» έχει εξαφανιστεί και το «ημερολόγιο» έχει εξαφανιστεί, η προσπάθεια να ενωθούν οι άνθρωποι γύρω από στοχευμένες προτιμήσεις και αποδοχές είναι από μόνη της μια πρόσκληση για σύγκρουση.

Ως άτομο, ο άνθρωπος μπορεί να υιοθετήσει την ιστορική και συμβολική έννοια του κράτους, που ισχύει για το συντριπτικό μέγεθος μιας κοινωνίας, αλλά αν αυτό το κράτος δεν υιοθετήσει το άτομο με τις προτιμήσεις του, πεθάνει και το εκθέσει σε καταναγκασμό, είμαστε συντετριμμένος.