Ο πρώην αμυντικός Marius Urukov ήταν μέλος μιας από τις μεγαλύτερες ομάδες της ΤΣΣΚΑ από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και αργότερα ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ομάδας της Σλάβια, η οποία κέρδισε ένα νταμπλ το 1996. Πριν από αυτό, έπαιξε για την πατρίδα του, Σπαρτάκ (Πλέβεν). Ο Ουρούκοφ θα είναι 55 ετών αυτό το καλοκαίρι. Δέχτηκε να πει στο «Tema Sport» εκείνες τις στιγμές…

Κύριε Ουρούκοφ, είναι σαν να μείνατε μακριά από το ποδόσφαιρο…

«Εξαρτάται από το πώς το βλέπουμε». Ναι, δεν παίζω ποδόσφαιρο, αλλά παρακολουθώ, με ενδιαφέρει. Πριν λίγες μέρες πήγα σε ένα παιχνίδι νέων και κατάλαβα γιατί δεν το είχα κάνει για πολύ καιρό. Ένας φίλος μου με πήγε να δω ποδοσφαιριστές της ΤΣΣΚΑ και της Λέφσκι γεννημένοι το 2010. Απογοητεύτηκα. Ήταν βρισιές, σκάνδαλα μεταξύ γονιών… Άσχημα πράγμα. Αυτό δεν πρέπει να συμβαίνει στα παιδικά παιχνίδια.

Είσαι πρωταθλητής με την ΤΣΣΚΑ και τη Σλάβια, γιατί ήσουν μέλος μιας μεγάλης ομάδας του στρατού. Γυρνάς τον χρόνο πίσω;

– Με ελκύουν περισσότερο οι φίλοι που θέλουν πάντα να τους το λέω. Πριν λίγες μέρες, ένας φίλος μου είπε ξανά: Πες μου για την Πενάτα; Και του λέω ότι δεν ήξερε τι τακτικές και τέτοια πράγματα, αλλά ήξερε ποιον να ρίξει, τι να πει και τα πράγματα πήγαν καλά. Μπορώ να το περιγράψω με μια λέξη – φίλε. Υπήρξαν όμως κι άλλες εποχές, διαφορετικοί ποδοσφαιριστές, διαφορετικά ήθη και συστήματα αξιών.

Πώς ήταν να βρίσκεσαι σε αποδυτήρια με τον Τζάκι, τον Τρύφωνα, τον Ίτζο, τον Λούμπο, τον Έμο… Θα σταματήσω να τους απαριθμώ, γιατί έχω να πω πάνω από 11 παίκτες από αυτή την ομάδα…

“Είναι καταπληκτικό. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που μπήκα σε αυτό το καμαρίνι.” Τα πόδια μου έτρεμαν. Ένιωθα σαν να ονειρευόμουν. Δεν μπορούσα να πιστέψω τι συνέβαινε και πού βρισκόμουν. Πριν από αυτό, στόχος μου ήταν να παίξω την Πλέβεν για να αποκτήσω ένα διαμέρισμα και κάποια στιγμή μπήκα και ήμουν μέλος μιας ομάδας που είχε μεγάλα αστέρια, υπέροχους παίκτες και καταπληκτικούς χαρακτήρες. Τους είχα παρακολουθήσει μόνο στην τηλεόραση και την επόμενη στιγμή ήμουν μέρος της μεγάλης ΤΣΣΚΑ.

Ποιος από αυτούς είχε τη μεγαλύτερη επιρροή, το μεγαλύτερο χάρισμα;

– Όλοι ήταν ηγέτες, αλλά τρεις ή τέσσερις είχαν τη σοβαρότερη επιρροή και το χάρισμα και κατά κάποιο τρόπο ανέλαβαν περισσότερες ευθύνες. Ίτσο, Λούμπο, Τρύφωνα (ο Θεός να τον συγχωρέσει)… Ήταν πιο προβεβλημένοι, αλλά στο γήπεδο όλοι έκαναν τη δουλειά τους. Ίβο Κίροφ και Κότσε Γιάντσεφ δεν μίλησαν πολύ, αλλά δεν σταμάτησαν κατά τη διάρκεια των αγώνων. Κατά τα άλλα, τα αστεία προέρχονταν κυρίως από τον Τρύφωνα.

Εκείνη την εποχή, ήταν σπάνιο παιχνίδι της ΤΣΣΚΑ να μην πάει καλά, αλλά όταν υπήρχαν τέτοιες στιγμές, κάποιος ύψωνε τη φωνή του, πώς εμπνευστήκατε;

– Ναι, είναι πραγματικά πολύ σπάνιο να έχεις αγώνες στους οποίους δεν παίζεις καλά. Ειδικά στο «στρατό» στα αποδυτήρια κυνηγούσαμε μπάσο με το πόσα θα κερδίσουμε. Βγήκαμε στο γήπεδο και είδαμε τον αντίπαλο, και εκείνοι χλόμιασαν και πλησίασαν, ελπίζοντας να πέσουν όσο το δυνατόν λιγότερο. Στη συνέχεια όμως η ΤΣΣΚΑ άρχισε να πουλάει παίκτες. Πρώτα ο Λούμπο, μετά ο Ίτζο, ο Έμο, ο Τρύφωνας και τα πράγματα άλλαξαν. Είχαμε όμως και αδύναμα παιχνίδια. Δεν θα ξεχάσω μια επίσκεψη στο Botev PD. Τότε νομίζω λέγονταν και Θρακιώτες. Πριν από αυτόν είχαμε επισκεφτεί τη Μασσαλία στη ρεβάνς των προημιτελικών για την KESH και βγήκαμε λίγο χαλαροί και μας κυνήγησαν και μας ξεβίδωσαν. Μας έφτιαξαν τελάρα. Μας κέρδισαν μόνο με 2-0, αλλά τέτοιες περιπτώσεις ήταν πολύ σπάνιες. Ο τόνος στα αποδυτήρια δεν χρειάστηκε ποτέ να ανέβει. Αν χρειαζόταν ο Ντιμίταρ Πένεφ να κάνει κάποιες προσαρμογές, συνήθως έλεγε στον Ίτζο στο ημίχρονο: “Ιτζο, μπορείς να τους νικήσεις μόνος σου; Αν μπορείς, βγες έξω να τους νικήσεις και θα σε περιμένουμε. . στο Παντσάρεβο». Με τέτοια λόγια κατάφερε να μας τρομάξει. Δεν μάλωνε ποτέ. Μας έκανε πιο ελεύθερους.

Η αρχή του τέλους αυτής της μεγάλης ομάδας είναι στην ουσία τα ματς με την Ολιμπίκ της Μασσαλίας. Σκοράρετε στην ήττα 1:3 στη ρεβάνς “Vélodrome”. Τι θυμάστε από αυτούς τους αγώνες;

«Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Τότε ο αγαπημένος μου ήταν ο Κρις Γουάντλ και τις μέρες πριν τον αγώνα ο Ντιμίταρ Πένεφ μας είπε ότι θα παίξω αριστερό μπακ και μπροστά μου θα είναι οι Πίτερ Βιτάνοφ – Πάτρικ. Και λέει, πιάστε τον, ασφαλίστε και προστατέψτε τον και αφήστε μας να παρακολουθήσουμε τα παιχνίδια του για να μάθουμε το παιχνίδι του. Μην σταματήσετε. Μας ξεβίδωσε. Η Μαρσέιγ ήταν τρομερά δυνατή ομάδα. Θυμάμαι τα κόρνερ που έπρεπε να παρακάμψω με έναν από τους σέντερ μπακ τους – τον Κάρλος Μόζερ. Και τον σπρώχνω έτσι, προσπαθώ να τον σταματήσω, και όταν με χτύπησε στο στήθος, ζαλίζομαι. Μεγάλος αμυντικός, εθνική Βραζιλίας. Και δίπλα του στη Μασσαλία έπαιξαν απέναντί ​​μας ο Παπέν, ο Φραντσέσκολι, ο Σος, ο Γουάντλ, ο Τιγκάνα, ο Ντεσάμπ… αλλά μόνο μεγάλα αστέρια.

Όταν σκοράρεις στο Velodrome, αυτή η κατάσταση οδηγεί σε σοβαρό τραυματισμό του τερματοφύλακά τους, Γιουάρ…

– Ναι, αυτή η στιγμή είναι βαθιά ριζωμένη στο μυαλό μου. Ήμουν τυχερός που την τελευταία στιγμή κλώτσησα την μπάλα και πήδηξα γιατί αλλιώς θα με έπιανε ο δεξιός μπακ τους Μούρα και θα τραυματιζόμουν. Ήμουν τυχερός, αλλά χτύπησε στον τερματοφύλακα και ήταν ένα φρικτό θέαμα, γύρισα στην άλλη πλευρά.

Πριν από λίγες μέρες, ένας άλλος τερματοφύλακας – Γκεόργκι Πέτκοφ, τραυματισμένος στον αγώνα της ΤΣΣΚΑ με τη Σλάβια, βρέθηκε σε δύσκολη κατάσταση. Ο Πέτκοφ έρχεται ουσιαστικά στο “Ovcha Kupel” όσο φοράς ακόμα τη λευκή ομάδα…

– Ναι, το θυμάμαι πολύ καλά. Ήταν πολύ μικρός, αλλά μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Τότε ο αείμνηστος Kano Kotsev μάζευε τους πιο έμπειρους – εμένα, τον Stefan Kolev, τον Vladko Shalamanov, και μας ρωτούσε ποιος κάνει τι, σε ποιον να στοιχηματίσει. Τερματοφύλακας τότε στη Σλάβια ήταν και ο Στόιτσο Ντράγκοφ. Και ο Κάνο μας ρώτησε ποιον από τους δύο κηδεμόνες να αφήσουμε να φύγει, και είπα, “Αφήστε αυτό το μικρό. Είναι τρομερή κουρτίνα.” Ο Κάνο με άκουσε και ο Πέτκοφ βρήκε την ευκαιρία και δεν τον άφησε να φύγει. Και μετά τα πράγματα πήγαν τόσο καλά που πήγε στη Λέφσκι, αν και ήταν από την ΤΣΣΚΑ και έκανε σπουδαία καριέρα εκεί. Όμως η μοίρα τον προόρισε…

Gosho Petkov δακρυσμένος: Η κόρη μου με ρωτάει: «Μπαμπά, δεν θα σταματήσεις να παίζεις ποδόσφαιρο, θέλω να σε δω στην τηλεόραση»

«Ο Χρίστο Στόιτσκοφ και ο Γκρίσα Γκάντσεφ με αναζήτησαν επίσης, για το οποίο τους ευχαριστώ».

Συμμετείχατε και στον περίφημο τελικό κυπέλλου ανάμεσα στη Σλάβια και τη Λέφσκι, όταν ο Θωμάς Λαφχής έβγαλε τα μπλε…

– Ναί. Φήμες έλεγαν ότι ο Λαύχης θα είχε αποκλείσει την ομάδα ακόμα και με ισοπαλία. Το ήθελε και ήταν μέρος του πολέμου μεταξύ των δύο ηγεμόνων εκείνη την εποχή.

Και ποιοι τίτλοι και κύπελλα έχουν μεγαλύτερη αξία για εσάς – αυτοί με την ΤΣΣΚΑ ή αυτοί με τη Σλάβια;

– Ολα. Αν και αυτοί με την ΤΣΣΚΑ είναι πολύ πιο εύκολο να κερδίσουν, γιατί ήμασταν πολύ, πολύ δυνατή ομάδα και στη Βουλγαρία κερδίσαμε εύκολα.

Ακολουθείς την ΤΣΣΚΑ αυτή τη στιγμή; Πιστεύεις ότι οι Reds έχουν πιθανότητες να εκθρονίσουν τη Λουντογκόρετς;

– Ναι, παρακολουθώ τους αγώνες, αλλά ομολογώ ότι δεν μου αρέσει η παρουσία πολλών ξένων. Πολλοί φίλοι προπονητές μου είπαν ότι δεν γίνεται να επιδιώξεις υψηλούς στόχους με Βούλγαρους, αλλά και πάλι δεν με ικανοποιεί αυτό το γεγονός. Η ΤΣΣΚΑ δύσκολα θα προσπεράσει τη Λουντογκόρετς αυτή τη σεζόν. Και ελπίζω αλλά απίθανο…

Και τι πρέπει να αλλάξει για να μπορέσει να κυνηγήσει υψηλούς στόχους με Βούλγαρους ποδοσφαιριστές;

– Να φτιάξω το σύστημα της εποχής μου. Το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι κρατική πολιτική. Να έχουν αθλητικά σχολεία, οικοτροφεία. Τότε προπονούμασταν δύο φορές την ημέρα για 2 ώρες, και τώρα με μια προπόνηση μιάμιση ώρας θέλουμε να κάνουμε ποδοσφαιριστές. Δεν λειτουργεί. Και η ποδοσφαιρική ένωση δεν κάνει τίποτα για να αναπτύξει νέους παίκτες. Επίσης, πριν λίγες μέρες αποφάσισαν να επιτρέψουν σε ακόμη περισσότερους αλλοδαπούς να κάνουν check in. Αυτό σκοτώνει το βουλγαρικό ποδόσφαιρο. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί δεν έχουμε εθνική ομάδα και καλούς παίκτες. Λοιπόν, αυτοί οι παίκτες είναι προϊόν αυτού του συστήματος και δεν έχουμε άλλους. Νομίζω μάλιστα ότι δεν θέλουν να κληθούν στην εθνική ομάδα, για να μην τους νικήσουν παντού και ανέχονται μόνο αρνητικά.

Υποθέτω ότι παρακολουθώ τι συμβαίνει γύρω από την Βουλγαρική Ποδοσφαιρική Ένωση…

«Δεν το κάνω πολύ προσεκτικά». Ο λόγος είναι ότι γενικά με αηδίασαν πολλά πράγματα στο βουλγαρικό ποδόσφαιρο. Γίνεται συνεχής συζήτηση – αυτό είναι κλεμμένο, αυτό είναι κλεμμένο. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά μιλάμε… Και δεν είναι μόνο αυτό. Γιατί αρνήθηκα να συνεχίσω την προπονητική; Στη Βουλγαρία το 20% εξαρτάται από τους προπονητές και τα άλλα 80 αποφασίζονται από τους προέδρους. Δεν μπορώ να δεχτώ να μου λένε ποιον να παίξω και ούτω καθεξής. Δυστυχώς, δεν επιδιώκουμε να εκπαιδεύσουμε νέα ταλέντα, οπότε δεν έχουμε αποτελέσματα προς αυτή την κατεύθυνση. Με εμάς όλο το σύστημα είναι λάθος και χρειαζόμαστε μια γενική αλλαγή.