Οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούνται συχνά οι πατέρες της δημοκρατίας, αλλά μόνο ορισμένα στοιχεία του πολιτικού τους συστήματος έχουν υιοθετηθεί από τις σύγχρονες δημοκρατικές πρακτικές, σύμφωνα με το National Geographic.

Οι ξεχασμένες πτυχές του αρχαίου ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι πολλές και ενδιαφέρουσες. Αυτά περιλαμβάνουν ψηφοφορία με ανάταση του χεριού ή με φωνές, αποβολή με λαϊκή ψήφο, άμεση διαχείριση των δημοσίων δραστηριοτήτων από τους πολίτες και πολλά άλλα.

Απέλαση

Πολλοί σύγχρονοι πολιτικοί θα χαιρόντουσαν να δουν τον αντίπαλό τους να αποβάλλεται από τη Βουλή με λαϊκή ψήφο. Στην Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ. αυτό ήταν δυνατό. Οι πολίτες συγκεντρώθηκαν στην αγορά – ένα δημόσιο κέντρο για το εμπόριο και την πολιτική – και ψήφισαν για το εάν ένας εκπρόσωπος είχε γίνει πολύ επιρροή. Όποιος συγκέντρωνε τις περισσότερες ψήφους, του απαγορεύτηκε η είσοδος στην Αθήνα για 10 χρόνια. Τα ονόματα των υποψηφίων για εξορία χαράχτηκαν σε μικρές πήλινες πλάκες και στη συνέχεια καταμετρήθηκαν. Χρειαζόσουν τουλάχιστον 6.000 ψήφους για να διώξεις κάποιον. Στα αρχαία ελληνικά αυτά τα κεραμίδια ονομάζονταν οστρακάαπό όπου προέρχεται η αγγλική λέξη «ostracize» – να στείλω στην εξορία –.

Κραυγές

Στην αρχαία Σπάρτη, η ψηφοφορία με φωνές ήταν μια πραγματική πρακτική. Την ένταση των κραυγών παρακολουθούσαν ειδικοί που προσδιόρισαν το επίπεδο του ήχου όταν ένας υποψήφιος εμφανίστηκε μπροστά στο συγκεντρωμένο πλήθος.

Ανάταση των χεριών

Ο αρχαιοελληνικός όρος για την ψηφοφορία προέρχεται από τη λέξη «βότσαλο» και, σύμφωνα με τις πρώτες πηγές, οι Αθηναίοι πιθανώς αρχικά ψήφιζαν βάζοντας βότσαλα στις κάλπες. Μέχρι τον 5ο αιώνα π.Χ. οι Αθηναίοι ψήφιζαν σηκώνοντας τα χέρια τους ή με μικρά κομμένα χάλκινα νομίσματα. Πληρωμή

Οι Αθηναίοι λάμβαναν ένα μικρό ποσό όταν συμμετείχαν στη σύνθεση της κριτικής επιτροπής ή όταν ήταν μέλη του μεγαλύτερου διαβουλευτικού σώματος – της Συνέλευσης. Η αμοιβή ήταν μια δημοκρατική καινοτομία που εξασφάλιζε ότι οι φτωχοί πολίτες δεν θα παρεμποδίζονταν στη συμμετοχή τους στα κοινά λόγω της ακινησίας τους. Υπήρχε επίσης τρόπος να αυξηθεί η προσέλευση των ψηφοφόρων. Ο θεατρικός συγγραφέας του 5ου αιώνα π.Χ. Ο Αριστοφάνης κάνει λόγο για ένα σχοινί βουτηγμένο σε υγρή κόκκινη βαφή που χρησιμοποιήθηκε για να καθοδηγήσει τους πολίτες στον χώρο της ψηφοφορίας. Η αθηναϊκή δημοκρατία αναπλήρωσε τον χαμένο χρόνο των πολιτών, τόσοι πολλοί άνθρωποι μπόρεσαν να ψηφίσουν, αλλά υπήρχαν και ορισμένοι περιορισμοί. Μόνο άνδρες μπορούσαν να συμμετέχουν στις συνεδριάσεις και στη Συνέλευση, καθώς και να κατέχουν επίσημες θέσεις. Οι γυναίκες, οι ξένοι και οι δούλοι αποκλείστηκαν κατηγορηματικά.

Ποιος είχε δικαίωμα ψήφου

Όλοι οι πολίτες είχαν δικαίωμα ψήφου στη Συνέλευση, η οποία συνεδρίαζε περίπου μία φορά κάθε δέκα μέρες στον λόφο της Πνύκας, κοντά στην Ακρόπολη, και αριθμούσε μεταξύ 5.000 και 6.000 άτομα. Αυτή η μεγάλη συνέλευση αποφάσισε στρατιωτικά, οικονομικά και θρησκευτικά ζητήματα και μπορούσε να απονέμει τίτλους και τιμές στους πολίτες.

Ένα μικρότερο συμβούλιο 500 πολιτών συνήλθε για να προετοιμάσει την ημερήσια διάταξη της Συνέλευσης. Αυτό το μικρότερο συμβούλιο συζήτησε θέματα σχετικά με την εξωτερική πολιτική και μπορούσε να συνάψει συνθήκες και συμμαχίες. Τα πεντακόσια μέλη επιλέχθηκαν τυχαία από τον πληθυσμό της πόλης-κράτους. Το 508 π.Χ. ο Κλεισθένης εισήγαγε μια αναδιοργάνωση που βοήθησε στη μείωση του φραξιονισμού και στην ενίσχυση της συνοχής στην Αθήνα. Σχημάτισε κοινότητες πολιτών από τρεις προηγουμένως αντίπαλες περιοχές: την πεδιάδα, τους λόφους και την ακτή. Οι μεταρρυθμίσεις που εισήγαγε ο Κλεισθένης στο αθηναϊκό κοινωνικό σύστημα θεωρούνται θεμελιώδεις στη διαδικασία μετάβασης σε μια δημοκρατική μορφή διακυβέρνησης.